‘Może mu się co zdarzyło? Może go napadli?
Szare piórka oskubali, srebrny głosik skradli?
To przez zazdrość! To skowronek z bandą skowroniątek!
Piórka – głupstwo, bo odrosną, ale głos – majątek!

Mężczyzna przebrany za bikiniarza z lat pięćdziesiątych, w przydługim prochowcu w kolorze – liść brzozy prześwietlany majowym słońcem.
Z klamką w dłoni?
I jak tu się nie martwić?

Mam nadzieje że pełne niepokoju popołudnie skończy sie tak :

Nagle zjawia się pan słowik, poświstuje, skacze…
“Gdzieś ty latał? Gdzieś ty fruwał? Przecież ja tu płaczę!”
A pan słowik słodko ćwierka: “Wybacz moje złoto,
Ale wieczór taki piękny, że szedłem piechotą!” ‘