Gretchen, miałam dzisiaj pierwsze przeczucie jesieni…

Wiesz, co to znaczy prawda? To przeczucie końca słonecznych dni.

Koniec, jeszcze delikatny jak muśnięcie, jeszcze niby odległy…

Później już tylko utrzymywanie się na powierzchni szarości. Nadzieja, że wiosna przyjdzie, że znowu będzie jak było.

Mówisz, że tak nie można…

Mówisz, że jesień jest piękna, że zimą można świece rozpalać, że wystarczy czerpać, a nie chcieć przetrwać. Pewnie masz rację Moja Droga Gretchen, pewnie ją masz.

Lecz ja od lat nie znalazłam sposobu na to, nie umiem tego odpędzić, przegonić. Nie umiem nie pozwolić temu sobą zawładnąć.

Wczesne zmierzchy, te niekończące się dni, budzą we mnie miękkość i wrażliwość niemal naskórkową, i nie ma odpowiedzi jak nigdy jej nie było.

Zabawne, bo to co w czasach jasnych i słonecznych boli i drażni, w czasach ciemnych i śniegowych uderza ze zwielokrotnioną siłą. Rozumiesz to Gretchen, wiem że tak.

Zobacz, że już do ciebie inaczej mówię, już jestem zmieniona. Teraz ty będziesz musiała się postarać, żeby to wszystko w kawałki się nie rozpadło, bo ja czuję że słabnę.

Będę cię potrzebować teraz bardziej, jak co roku – twojego idiotycznego optymizmu i patrzenia na świat, jakby był dobry, jakby ludzie mieli jakiś sens.

W takich chwilach mi się nie chce Gretchen, nad dobrą stroną mi się zastanawiać nie chce. Oczywiście, jak zwykle powiesz, że sama powinnam mieć świadomość przemijalności i chwilowości tego, ale to cholernie długa chwila. Cholernie długa.

Jest tyle ważnych spraw, a ja się zamykam, już słów dla nich mi się nie szukać nie chce, czuję jakbym siedziała w łodzi gotowej do wypłynięcia.

Zrywy są męczące. Każdy wydatek energii będzie nadludzkim wysiłkiem, obie to wiemy.

Dla mnie będzie, bo ty wbrew pozorom jesteś twardsza, niż inni są w stanie to dostrzec. No dobra, zimą jesteś twardsza, bo kiedy jest jasno i słonecznie, to ja ciebie prowadzę.

Przeczucie momentu, w którym zamienimy się rolami?

Dzisiaj myślę, że ani ciebie ani mnie nie da się poznać, że obie jesteśmy równie daleko, a jedynie różnie to okazujemy.

Że tak naprawdę to mamy siebie. Ty mnie, a ja ciebie. To i tak bardzo dużo Gretchen. Dobrze mieć w świadomości twoje istnienie.

Nie wiem czy w drugą stronę tak to działa…

Nie wypływasz ze mną tą łódką, raczej patrzysz trzymając linki cumownicze, żebym nie oddaliła się zanadto, i kiedy trzeba ściągasz je z całych sił.

Wiesz Gretchen miałam ostatnio taki sen.

Jest jakiś plac, po którym kręcą się ludzie.Wiadomo, że są różnych wyznań, widać, że mają różne kolory skóry.

I tak sobie po tym placu, lekko zapiaszczonym, spacerują. Wiem, że ktoś jest obok mnie, ale nie widzę twarzy tej osoby. Idzie ze mną.

I nagle widzę, że kilku Arabów podbiega do jakiegoś Czarnego. Zaczynają nim szarpać i okładać go zaciśniętymi pięściami.

Próbuje uciec, ale nijak mu się nie udaje.

Podchodzę, a właściwie podchodzimy, albo on do nas podbiega w jakimś zrywie – już dokładnie nie odtworzę.

I stoję ja, po drugiej stronie tamci. I chcą mi tą pięścią przywalić.

Wtedy dłoń tej osoby, która jest ze mną wchodzi w kadr. Zatrzymuje pięść.

Widzę dziwny pierścień na dłoni tego Araba i dotykam go. Patrzę mu w oczy, spokojnie, bez agresji i bez strachu.

Jego oczy też pokazują, że się zatrzymał. Jego koledzy idą sobie w cień.

W kolejnej scenie spaceruję z nim, opowiadając o znalezionym pierścionku kogoś, kto bez wątpienia był Żydem (pamiętasz ten pierścinek znaleziony w Nowym Jorku, Gretchen?).

Czuję, że udało mi się coś powstrzymać, zapanować nad sytuacją.

I nie ma już ani tej osoby, która ze mną była, ani tego atakowanego.

Budzi mnie przerażający dźwięk.

Nieprawdziwy.

To był dobry, jakimś popieprzonym sensie, ale dobry sen. Być może ostatni dobry sen tego lata, tej jesieni, tej zimy.

Wiesz co chcę ci powiedzieć Gretchen?

Trzymaj liny.

Byle mocno, Moja Droga Gretchen.

Moja

Droga

Gretchen