Piękny był dzisiaj dzień.

Słońce.

Powietrze w delikatnym ruchu.

Wzięłam sobie muzykę w podróż do pracy. Wybrałam coś, co pozwoli mi się skupić zamiast rozproszyć i kiwając się co nieco, myślałam o Tobie.

Przyszedł do mnie taki obraz, że Twoje łóżko obsiadły dwie wiedźmy z tekstowiska i cała chmara innych ludzi. Zastanawiałam się jak właściwie się mieścisz na tym łóżku, przy takim natężeniu gości… Uśmiechnęłam się.

Wysiadłam z tramwaju i pierwszy raz od miesięcy poczułam coś, co tak bardzo lubię. Szłam małą uliczką prowadzącą do mojego miejsca, grała mi muzyka, która sprawia, że niemal tańczę na ulicy.
Wiał wiatr kiedy w nią wchodziłam.
Ciepły.
Znowu tak wyraźnie poczułam siebie.
Śpiewałam na cały głos.
Postronny obserwator mógł zobaczyć tylko dziwaczną postać poruszającą ustami, a przemieszczającą się w niesłyszalnym, choć wyraźnym rytmie.

Czy do Ciebie docierają promienie słońca? Chciałabym, żeby docierały, bo to ciepło uspokaja. Naturalna siła.

Weszłam do pracy, a obawiałam się trochę wypadnięcia od Ciebie i wpadnięcia w inną ludzką opowieść, ale niepotrzebnie.
Miałam jeszcze godzinę na przejście.
Nie lubię urywać kontaktu.

Później dzień się toczył jak kuleczka, a kiedy tylko mogłam, bez szkody dla innych, wracałam do Ciebie.

Wieczorem poczułam to samo, co wchodząc w moją pracową uliczkę.
Wyszłam z tramwaju, zmierzchało.
Muzyka.
Znowu poczułam tę nieprawdopodobną i nieogarnialną przestrzeń w sobie. Czułeś kiedyś coś takiego?

...

Przepraszam za przerwę, ale rozmawiałam z Twoimi rodzicami.

Granica kolejnego dnia została przekroczona w tym czasie. A ja jakoś wiem, że to dobrze.

Twoja mama jest bardziej optymistyczna ot tak, w ogólności, niż tata no ale, to wystarczy kilka Jego tekstów przeczytać, żeby się domyśleć.
Skaranie z tym Twoim ojcem, jak słowo daję. Wyjątkowy człowiek, z wyjątkowo oślim uporem. Ja Mu mówię zmień wektor, On mi na to jestem odwróconym wektorem , to ja Mu na to, żeby się sam jeszcze raz odwrócił.
Odpowiedź znasz.

Skaranie, jak mówiłam.

Zobacz jaka jestem odważna. Może mnie banować, może się mścić, a ja twardo jadę .

...

Michał, idź w tym kierunku, w którym idziesz. Spokojnie i we własnym tempie. Krok za krokiem.

Nie spiesz się, ale też nie cofaj.

Michale PoCo.

Po To.

I Dlatego.

Jedna z moich tramwajowych piosenek mantrycznych. Posłuchaj dźwięku, pomiędzy nutami.