zgadzam się z większością, wprawdzie odcienie pewnie tej palety bym dobrał inaczej i troszkę może inne rzeczy zaznaczył, ale nie zaznaczę, bo i tekstu o TXT pisać nie zamierzam.

Co do jasnych stron, szczerze mówiąc, jeżeli ci, co nie piszą mieli by pisać nie bo chcą czy lubią, tylko robiąc łaskę wielką nie wiadomo komu czy się zmuszając, to może lepiej, że nie piszą.

Pozdrówka.

P.S. A poza tym obietnicy ni słowa łamać nie zwykłymże:)

http://tekstowisko.com/comment/562454/Mido

Więc misję mam i piszę:)

Zaczepiasz mnie dzisiaj, i zaczepiasz.

Więc odpowiem Ci tak.

Po pierwsze to nie tekstowisko jest portalem, na którym można stawiać jakiekolwiek obowiązujące wszystkich veto. Zatem Twój komentarz do Igły, o ten:

http://tekstowisko.com/igla/59775.html?#comment-626320

jest całkowicie nie na miejscu.
Mściwą awatarkę pominę. Możesz przecież myśleć na mój temat, co chcesz.

Po drugie, jęczysz i narzekasz, a jakoś nie widzę Twojej twórczej obecności na txt.

Co do mnie?
Piszę. Nic więcej.
Z taką intencją tu przyszłam. Był czas, że ilość komentarzy mnie powalała na kolana, ale co z tego?
Wracam do korzeni, dla mnie najważniejszych.

Takie portale jak tekstowisko, buduje pisanie, a nie analizowanie dlaczego się nie pisze.

Przestań mnie pouczać, że coś robię (to mazgajenie się, zapadło mi w pamięć), że coś mylę, że coś mam odróżniać. Naprawdę jestem na tyle dorosła, że umiem.

Ciekawe co miałeś na myśli pisząc:

“No to pisz Panno G.
Do siebie, do Igły, do lustra. Może czasem Dymitr z Grzesiem wpadną.”

Przypomnę Ci, że pisałam listy do Chłopaka, który mnie nie znał, i którego nigdy nie dane mi było poznać. W tym czasie jeszcze rozmawialiśmy dużo więc wiesz, że te listy były tylko dla Niego, choć pisane publicznie.
Jaka krótka jest ludzka pamięć, mój Boże…

Ilość komentarzy, nie jest już dzisiaj dla mnie, wykładnikiem czegokolwiek.

Cieszę się, tak zwyczajnie, że ktoś czyta, co ja piszę. A że czyta, to widzę.

Ale komentarz pod płytką raną i ten, musisz traktować rozłącznie.

Tam, zatęskniłem do czegoś co było mi bliskie.
Tu, uważam, że nic nie rozumiesz. Albo udajesz. Albo dwa w jednym.

Tak, czy owak, dobranoc…

jaj. Jak zwykle najzabawniej jest z zyczliwymi, ktorzy ochoczo zegnaja sie, bo lapia nadzieje, ze moze jednak sie zawali (czytalem u Igly). Nie liczcie na to, nie od was to zalezy. Poza tym pozdrowienia z pociagu z Gdanska,
referent

po co piszę ten komentarz. Referent już zdążył ukraść ;) mi najlepszą kwestię.

Ale piszę. Być może dlatego, że jestem nienormalna i zawsze staram się znaleźć, nawet w największym i najczarniejszym dole, jakąś iskierkę światła. Jak napisała to Gretchen – “jasną stronę”.

Życie to ruch i zmiana. Kiedy one, ustają ustaje życie. (Taaa…. wiem, banał. Tak rzadko zauważany. :)
Dla wielu minimalne zmiany pozostają niezauważalne. Być może dlatego, tak chętnie zaczynają wieszczyć koniec tego czy owego i… żegnać się na zawsze.. (Nie powiem – pisząc to uśmiechałam się nieco złośliwie.) Kiedy wieszczenia nie sprawdzają się, czyhają na moment w którym znowu będzie można objawić się w danym miejscu i czasie by przypomnieć o doom & gloom. Jako żywo, tak dzieje się i w tym przypadku.

Tymczasem, ja – w swoim pokręconym pojmowaniu świata i ludzi – wcale nie widzę rychłego unicestwienia miejsca pt. TXT. (Taaa… wiem, jestem nienormalna...)

To miejsce się zmieniło. Kropka.
Nie umarło. Kropka.
Dalej się zmienia. Kropka.
Bo zmieniamy się my, uczestniczący w projekcie TXT.
Bo zmienia się środowisko zewnętrzne, w którym to miejsce funkcjonuje.

Jednym to nie przeszkadza, inni wpadają w rozpacz, inni (nawet ci, których rzekomo już tu nie ma) powracają do swoich starych przepowiedni. Wszystkim na zdrowie. Ich własne. :)

Zaprawdę powiadam Wam (krztusząc się ze śmiechu), że najbliższe miesiące będą obfitować w wydarzenia, o których warto będzie pisać i rozmawiać.
Czy ktoś zechce? Wolna wola.
Tylko bez marudzenia, że kanapa TXT, na której przysiadacie jest de mode, bo coś tam.
Wszyscy ją tworzymy. Tak było od początku… (Wystarczy spojrzeć w lustro.)

Gretchen ma rację pisząc, że najtrudniej jest dać coś od siebie w czasach trudnych, chudych. I nie chodzi tylko o pisanie. Czy to tak trudno zrozumieć?

Cała reszta (jakieś technologiczne gadżety, regulaminy) to pozory. Ale niektórzy lubią tylko nimi się zajmować. Tak też można. W końcu – wolna wola…

No, to sobie pogadałam.
Miłego dnia!

Przez chwilę dałam się ponieść kasandrycznej fali Igły, na szczęście tylko przez chwilę. :)

Natomiast z premedytacją nie podjęłam wątku, tego czegoś innego, niż pisanie. To coś inne, bardzo ważne, dobrze jeśli jest, ale jednak pisanie to fundament takich miejsc.
Więc jeśli nie można nic ponad to, można aż tyle.

I nie ma co dorabiać ideologii do prostych spraw.

P.S. Synchronicity , moje ulubione, jak żywe. :)

Stanowczo odmiawiam marudzenia. :)

Co do utyskiwania, to wygląda na to, że możemy dojść do etapu, w którym różni ludzie zaczną marudzić, że siebie tu nie widzą. Chodzą, chodzą, rozglądają się i nie widzą.
A co dopiero innych, sobie podobnych!

Na mnie palcem nie pokazuj, z tymi komentarzami. Wielokrotnie o tym już pisałam. Cieszę się, że ileś osób czyta, i cieszę się z tego bardzo. Z każdego komentarza też, ale przecież nie pisze się dla komentarzy.
Gdyby było inaczej, do czasów internetu, nie zostałaby wydana, żadna książka. :)

Doom & gloom

Uprasza się o delikatne obchodzenie się ze sobą, a nie atakowanie gryzieniem.

Ponadto pozdrawiam, zaklinając deszcz.

Baby.

Nie marudź.

No.

Ależ oczywiście, oczywiście.

Lubię pisać o prostych sprawach i jeszcze prostszych rozwiązaniach, bo to mi porządkuje rzeczywistość.

Nie da się być i nie być, pisać i nie pisać, budować i nie budować, zjeść ciasteczko i mieć ciasteczko.

No, to już nie komplikuję, jedynie pozdrawiam Pana.

:)