Wesołe te Święta? – zagadnęłam Baśkę radośnie i przyjaźnie posiłkując się krótką wiadomością tekstową, co zaowocowało wspólną wyprawą do kina.
Na Avatar żeśmy sobie, a co. Baśka chciała bardzo, no to niech jej będzie.
Miało nie być biletów, ale były.
Dostałyśmy okularki, żeby lepiej, bardziej w trzech niż dwóch wymiarach, widzieć. Rozsiadłyśmy się z ogromnym popkornem, takąż samą kolą koka, był to bowiem zestaw z plakatem .
Plakat wielkodusznie ofiarowałam synowi Baśki, który wczoraj na wzmiankowany film się nie dostał. Z nami nie chciał pójść, bo młodzież teraz jakaś taka rozpasana i samodzielna, więc w nagrodę dostał plakat. Za to ja, ten gigantyczny popkorn. Koka mniej mnie uradowała, ale jak już wszystkich w kinie rozsierdzisz chrupaniem, to czas zacząć udawać, że to nie ty.

Pierwszym wiekopomnym odkryciem dla nas było to, że reklamy przed filmem też są w 3D co, ku memu zaskoczeniu, tłumaczy się wbrew przyjętemu zwyczajowi, jako trójwymiar. Dziwne.
Drugim zaskoczeniem było jak ten trójwymiar działa w praktyce. Mili Państwo! Działa jak złoto.
Cieszyłyśmy się z tego powodu zupełnie jak dzieci, co nieobecność młodzieży czyniło całkiem na miejscu. Po co dawać takie powody do nabijania się z matki rodzicielki, o sobie nie wspomnę. Ostatnio i tak dostarczyłyśmy Michałowi dość obszernego materiału w tym zakresie, ale o tym zmilczę.

Przed nami siedział pan z rodziną, a obok niego była ściana, która posłużyła nam za stolik, a panu z rodziną, za szatnię.
Baśce przeszkadzał leżący płaszcz i mówi do mnie szeptem, że mógłby go zdjąć. No mógłby, bo nie da się rozsiąść na całego.

- Może poprosić, żeby zdjął? – szepcze do mnie Baśka.

- No, można – odpowiadam.

- _Powiesz panu?- ona na to, a mnie się przypomniał trening asertywności i strategia radzenia sobie w takich sytuacjach, o ile pan nie zechce płaszcza zdjąć. Ścieżka moich skojarzeń wprowadziła mnie w lekki dygot.
Święta, kino, 3D, plakat, a ja odtwarzam.
Bez sensu.
Pan jednak bez zbędnych ceregieli zabrał okrycie na moją prośbę, więc nie musiałam przypominać sobie dokładniej.

Światło przygasa delikatnie. Uwielbiam ten moment. Jedziemy.

Bardzo ładną bajką jest ten Avatar i jak to w bajce, niektóre sprawy są uproszczone, a niektóre skomplikowane, ale na koniec się okazuje, że jednak proste.

Ziemianie zbudowali bazę naukowo – biznesowo – militarną na planecie, którą nazwali Pandora, a którą zamieszkują Na’vi.Trzy powody zamieszkania ludzi na tej planecie będą się ze sobą łączyć i rozdzielać.
Dobrzy naukowcy, którzy starają się wniknąć w świat naturalnych mieszkańców, źli i chciwi biznesmeni zechcą ograbić planetę przy pomocy siły w postaci oddziałów spec wojaków.
Linię konfliktu już widać, nieprawdaż.

Na’vi są więksi od ludzi, bardziej niebiescy, a mimo to, wydają się ludźmi w stopniu nieco wyższym niż ludzie, przy odpowiednim rozumienia słowa człowiek.

Główny bohater zostaje wciągnięty w ten świat wbrew wszelkim swoim oczekiwaniom, z powodu śmierci swojego brata bliźniaka, zamordowanego na tle rabunkowym gdzieś tam w naszym świecie, na jednej z jego ciemnych uliczek.
Były marine, ranny w walce traci władzę w nogach i jeździ na wózku.
Nie to co brat, który choć zamordowany, to przynajmniej miał doktorat i w ogóle wiedział o co w całym tym programie chodzi. A chodzi o to, że naukowcy (oczywiście amerykańscy) stworzyli istoty, które wyglądają jak Na’vi, lecz ich DNA jest kombinacją z DNA człowieka. Konkretnego.
Dlatego właśnie tylko Jake mógł zastąpić brata i choć mają go za półgłówka, jest im potrzebny, bo awatar już istnieje i podlega osuszaniu.
Zamykają Jake’a i jeszcze jedną panią w specjalnych kapsułach, dzięki którym łączą się każdy ze swoim z awatarem, który ożywa i może brykać.

W tym miejscu zaczyna się wielka przygoda, bo avatar Jake’a bryknie, że trudno się będzie pozbierać. Nie bez kłopotu, ale w końcu zostanie zaproszony do świata nieufnych Na’vi. Będą go uczyć o sprawach, które dla każdego kiedyś były oczywiste nawet na naszej planecie, choć od jakiegoś czasu oczywiste już nie są.
W szczególności będzie go uczyć jedna taka… Neytiri, ma na imię.
Jake musi pokonać kolejne stopnie wtajemniczenia, żeby stać się jednym z nich.

Bez specjalnej przenikliwości umysłu, można się domyślić, że pojawią się trudności, konflikt interesów i napięcie będzie rosło, a dobro zacznie odwieczną walkę ze złem.
Nie ma bajki bez miłości, więc miłość też się pojawi.
Ta Neytiri…

Piękno tego filmu i jego istota zawiera się w tym jak Cameron, wzbijając się bardzo wysoko, pokazał zupełnie inny świat, w którym rośliny i zwierzęta nie bardzo przypominają te, do których jesteśmy przyzwyczajeni. Kolory i szczegóły zwalają z nóg mimo, że w kinie się przecież siedzi i to nawet dość wygodnie. Dzięki trzem de to wszystko jest na wyciągnięcie ręki. Przeżycie nieporównywalne do, przynajmniej moich, dotychczasowych wędrówek kinowych.

Co jakiś czas Jake musi jednak wyjść z kapsuły, choćby po to, żeby coś zjeść. W miarę upływu czasu (film trwa dwie i pół godziny) miałam ochotę go poganiać z tym jedzeniem, ale szczęśliwie jego też gnało z powrotem. Przebywanie u Na’vi to ogromna przyjemność i niezwykłe wrażenia estetyczne, aż nie chce się wracać.
Nawet, jakby kogoś raziły takie czy inne odniesienia i uproszczenia, to niech się wypcha, a potem wypchany idzie zobaczyć.

Więcej nie zdradzę.

Pojawienie się napisów końcowych, mocno mnie i Baśkę rozczarowało, bo szkoda nam wracać z tej pięknej planety. Oddałyśmy grzecznie okularki, bo jeszcze przed filmem straszny głos z ekranu nas poinformował, że tak należy gdyż jest to sprzęt wysoko precyzyjny wbrew pozorom (tak mówili).

Jedziemy sobie przez Warszawkę, jakoś szaro, żadnym smoczydeł, niebieskich z ogonami też nie widać. Towarzyszą nam własne westchnięcia i plakat.

- Myślisz, że nam się przyśni to latanie? – zagaja Baśka, w końcu ileż można wzdychać.

- Chciałabym… Fajnie by było… – odpowiadam w zamyśleniu.

- Kurcze, Baśka, że myśmy na to nie wpadły! Przecież to taki prosty pomysł! – ożywiam się nagle

- Musiałabyś mieć jeszcze trochę dolarów… – patrzcie ją jaka rzeczowa, a dopiero chciała latać.

- No to nie mam, cholera. W każdym razie póki co, nie mam. Zresztą pomysł już spalony. – mój entuzjazm wyraźnie przygasa.

Powzdychałyśmy jeszcze trochę, ale właśnie wyłonił się kościół na Placu, co nieuchronnie oznaczało, że wysiadam. I wysiadłam.

Pół godziny później dzwoni Baśka i przejęta czyta mi recenzję z Rzepy.

- Co? Baśka, co to jest za bełkot?

- No recenzja filmu, z Rzepy. W ich stylu taka.

- A oni widzieli ten film, czy tak sobie ogólnie snują refleksje?

- Nie wiem, ale może i widzieli.

- To wiesz co ci powiem. Oni widzieli inny film. – mówię głosem stanowczym

- No właśnie. Tak ustalmy. – rezolutnie odpowiada ona.

- To dobranoc i miłego latania, Basiu.

- Dobranoc, i wzajemnie.