czyli dlaczego telewizja w dobie internetu i cyfryzacji jest dobra.

Internet jaki wszyscy znamy to w zasadzie SPAM. Jedna informacja dajmy na to polityczna, sportowa, gwiazdorska itp. zostaje powielona na przeszło 40 polskich portalach, a nie rzadko wielojęzycznie. W dodatku zalewa nas bełkot. Zainteresowania zostają spłaszczone, bezwartościowe, dla młodzieży liczą się wyłącznie pseudozabawne, bo na pewno nie prześmiewcze ani inteligentne obrazki i filmiki. Petabajty zbędnych danych.
Po jednej stronie mamy, więc opiniotwórców – rzetelnych acz nielicznych blogerów i dziennikarzy, odgórnie i wewnętrznie sterowane media poddające się jakiemuś utartemu przez lata schematowi – z drugiej odbiorców – pochłaniających wszystko jak leci bez zastanowienia i promujący jakieś współczesne mity, niby to rozmawiając między sobą albo rzeczywiście myślące jednostki, będące jednak w zdecydowanej mniejszości; trochę tu brakuje miejsca na komentatorów, obserwatorów, ale Ci znowóż zostali wyparci przez flood, flame oraz powszechny trolling i antytrolling.

Zaznaczę krótko, że tzw. powierzchowny internet to nie wszystko. Jest jeszcze DeepWeb (dark web), UseNET, IRC, BBS i co tam człowiek tylko jest w stanie odnaleźć. Osobiście myślę o tym jak o andergrandzie.

Dlaczego internet jest zły?
Zły jest, bo panuje tu ogólna nagonka i dezinformacja. Nastolatki i młodzież aż po studentów głupieją w oczach. (Nie wypowiem się specjalnie o grupach starszych i najstarszych, bo nie o tym chcę powiedzieć). Młodzież jako przyszłość kraju i świata to społeczność najbardziej warta uwagi. Niestety źle to wróży. Na codzień widuję się i obcuję z różnymi gimnazjalistami, licealistami i studentami. To o czym rozmawiają, w jaki sposób i jakimi formami się posługują jest po prostu załamujące. Problem ze składaniem zdań w ogóle, nie wspominając o zdaniach złożonych. Nieumiejętność wykorzystania odmian słów, nagminne zapożyczenia, tym samym skąpe słownictwo, nieustanne posiłkowanie się internetowymi cytatami, meme. Kreatywność ginie, obiektywność i własne zdanie zostają zastąpione niewyuczoną logiką.
Pokolenie nic, generacja wszystko, dzieciarnia youtube’a pochłaniająca każdy tekst, film, serial, a nawet komentarz, ku uciesze własnej i pobratymców. Obrazki, napisy, zmarnowany czas, kryptośmierć, sztuczne emocje, fałszywe życie, wysysacze energii i rozumu… a komputeryzacji nie mamy przecież w genach?!

Dlaczego TV jest zła?
Z tych samych powodów – w większości. Znów mamy kłamstwa ubrane w ładne słowa, w garnitury i uśmiechy, z którymi co gorsza nie możemy nawet dyskutować. Teatr zwany polityką. Dochodzą nagminne wielominutowe reklamy, propagowanie nagości, defekatyzmu i śmierci. Mamy jeszcze telewizję publiczną – manipulanta poprzez “polskie” seriale rodzinno-babcine.

Tu uwidacznia się różnica pokoleniowa. Postęp technologiczny jest znacznie szybszy niż człowiek jest w stanie się przystosować, przyswoić nowość i nauczyć się ją sensownie wykorzystywać. Powstają dwie drogi, człowiek 1 przelewa swoje umiejętności czy też zwyczaje w nowe medium lub zupełnie je ignoruje (to z reguły osoba starsza, rodzic) lub człowiek 2 przede wszystkim bawiący się nowinką niż faktycznie ją wykorzystujący, ale broniący jej niczym lwica (pomijam z racji gaussowskiego rozkładu wszystkie ekstrema). Mamy konflikt, ale czy na pewno?

Dlaczego TV jest dobra?
W dobie degradującego ludzi internetu (czy też przekazywanych tam treści), rzecz jasna. W TV bowiem nie ma tej szybkości, informacje nie płyną jedna za drugą, to co było godzinę temu, dwie, rano, zostanie powiedziane popołudniu i wieczorem. Internet to potrzeba natychmiastowości, uczestnictwa, aktywności za wszelką cenę, liczy się tylko tu i teraz. Pod tym względem telewizja jest wolniejsza, spokojniejsza, niczym wiejska strużka wody. W telewizji jest mniejszy bałagan. Z reguły każdy kanał prezentuje podobny poziom merytoryczny i jakościowy w swoich programach, wystarczy przełączyć by znaleźć się w nowym świecie. To dużo prostsze. Internet jest niepewny, nieokiełznany, wielowarstwowy, niejednolity. W nim nie trafisz na nic ciekawego jeśli tego z uporem nie poszukasz (a i z szukaniem użytkownicy mają kłopoty). Biorę pilota, “skaczę” po kanałach. Informacje, sport, MTV, o! jakiś film, zatrzymuję się, oglądam… Znów przełączam i trafiam na reportaż podróżniczy z jakiegoś zielonego kraju, zostawiam. W internecie tego nie ma (, a przynajmniej nie tak łatwo). Liczy się tylko popularność, kliknięcia, “mądre” zdanie – swoje na wierzchu.

Kończy się wartość słowa pisanego, cena i jakość informacji, artysytczne treści – chwila na przemyślenia. Jednym pozostaje śmiech, innym ten przez zęby.

Lubię oderwać – odrywać się jak najczęściej – od sieci, by usiąść w spokoju i obejrzeć coś w telewizorze. Czasem po prostu się powgapiać, innym faktycznie nabrać jakiejś ogłady. Mam wrażenie, że telewizja przejmuje niegdysiejszą rolę teatru.