W Filharmonii Łódzkiej artystka wykona głównie utwory Wolfganga Amadeusza Mozarta, m.in. uwerturę do opery komicznej “Uprowadzenie z Seraju”, arię “Giunse al fin nel momento….al desio” z “Wesela Figara”, arię “Temerai…come scoglio” z “Cosi fan tutte” i fragment “Parto, Parto” z opery “La Clemenza di Titto”. Zaśpiewa także arię koncertową “Alma grande e nobil cor” i symfonię C-dur oraz symphonię G-dur Haydna.

Powyższy cytat to bynajmniej nie primaaprilisowy żart (wszak do kwietnia jeszcze trochę), to nie notka z szeregowego tabloidu, nie jest to fragment pracy domowej ucznia pierwszej klasy podstawówki, nie zasłyszano tego pod budką z piwem ani w poczekalni u dentysty, ba, to nie są nawet wypociny jakiegoś blogera, piszącego – jak tu i ówdzie twierdzą profesjonaliści – na tematy, o których nie ma pojęcia. Nie. Wręcz przeciwnie: ów cytat to dzieło profesjonalisty z opiniotwórczej gazety. To wyjątek z wczorajszej Gazety Wyborczej (tutaj wersja online), z tekstu Moniki Wasilewskiej, dziennikarki zajmującej się pono krytyką artystyczną, więcej, swego czasu nawet czymś tam nagrodzoną – za wszechstronną i systematyczną obserwację życia kulturalnego. I rzeczywiście, obserwacja młodej dziennikarki jest niezwykle wszechstronna: wzmiankowana w cytacie artystka to śpiewaczka Elina Garanca – i już oczyma wyobraźni widzę, jak będzie śpiewać symfonie Haydna…

Ja wiem, że to nie jest proste. Odróżnić arię od uwertury, zapamiętać, co sonata, a co – symfonia, nie pomylić kwartetu z oktetem, wiedzieć, co się śpiewa, a co tylko gra. To nie jest łatwo. To cinżko jest. Zwłaszcza w dobie kryzysu, wyścigu szczurów i lotów kosmicznych. Więc może i nie dziwota, że autorka tekstu nie ma bladego pojęcia, o czym pisze – albo też jakieś tam pojęcie ma, ale bezmyślnie klepie swoje wywody, bez krzty zastanowienia i refleksji. Nie tylko ona zresztą – nie znam się na gazetowych procedurach, ale są chyba jacyś redaktorzy zatwierdzający teksty, jacyś korektorzy itd. Im, jak widać, też przez palce przeciekło, też orientują się w temacie jak pies ogrodnika.

Zauważyliście to rozróżnienie na „symfonie” oraz „symphonie”? Co? Łapiecie, o co chodzi? Nie? Myślcie, myślcie… No, ja wiem, że tak od razu to trudno, to cinżko jest. Dlatego są specjalne szkoły w tym zakresie – które nie tylko cinżko jest skończyć, ale i dostać się tam jest niezwykle cinżko. A tylko po takich szkołach biorą do gazet. Bo, powiem Państwu, o co im chodzi – chodzi im o to, by język giętki powiedział wszystko, co pomyśli głowa…

To cinżko jest potem zrozumieć. Naprawdę. Jak zauważył jeszcze kto inny, Kak eto jebnujut, to wsie ptice nie śpiewajut. Ogłuchnujut!