Pozdrawiam,

Piekne...
Ja do domu moich dziadków, od dnia smierci babci, nigdy juz nie wrocilam.
Chce zachowac w pamieci jego obraz z wakacji spedzanych tam w dziecinstwie i mlodsci, zwlaszcza ze nowi wlasciciele wycieli podobno caly przepiekny, pelen rzadkich odmian drzew ogrod....
Zreszta, co to za dom bez ludzi?

przejmujące. Takie sprawy nabierają znaczenia po latach, kiedy się do nich wraca. Warto czasami wracać.....
pozdrawiam

ale zapachów nie da się opisać, a te babcine kuchnie to głownie zapachy. Po latach pewnikiem sporo już uleciało, ale czasem jeszcze gdzieś poczuję namiastkę, która wraca mnie do babcinej kuchni.

Aż mi łzy w oczach stanęły. Maszyna Singera, nóż ostrzony na kamieniu i te święte obrazy.
Nie sądziłam, że Szanowny Pan Igła w ogóle zauważy mą obecność niszową na salonie, a co dopiero zechce tekst mi dedykować. Życie pełne jest niespodzianek.

Trochę tak jak u mojej babci, teraz nadal mieszka tam siostra mojej mamy z mężem i dziećmi, ciągle jest "biała izba", ale wraz ze śmiercią babci coś bezpowrotnie uleciało... i to już nie jest to.
Dawno tam nie byłam, może trzeba się wybrać.

Pozdrawiam,

Po co, czasami, dużo gadać?
Wystarczy przymknąć oczy.

dziękuję. Wzruszyłam się, i dedykacją, i tym, że to piękne. Jest w Twojej opowieści coś z Iwaszkiewicza, coś z Mickiewicza, coś z Doliny Issy. W każdym razie - to malowidło, nie "pismo" nawet.

Chata mojego dziadka została w wiosce nad Bugiem, a raczej nad Złoczówką. W mieszkaniu drugiego mieszka jakaś ukraińska aktorka. W piwnicy są pewnie jeszcze zamurowane dokumenty rodzinne.

Maszyna Singera. Miały ją obie moje babcie. Ta wiejska babcia miała dużą, na szerokim blacie (została po Niemcach). Ta babcia inteligentka miała wytworny model kupiony we Lwowie, przykrywany jakby drewninaym kloszem, zamykało się to na kluczyk.

Resztę jeszcze napiszę..

Ta ta też ma drewnianą pokrywę na kluczyk.
Organista przed wojną, to nie był byle kto.
:)

...
pozdrawiam:)

:)))))))) zarumieniłam się pod czapką uszatką :)

Buuuuuuuuuu...Ja uwielbiam takie wspomnienia, aż mnie w dołku ściska, a u nas też się ostrzy nóż na kamieniu i Matka Boska z Dzieciątkiem Jezus w dużym formacie na ścianie wisi, tylko pieców już nie ma, ani kaflowego, ani kuchennego, bo centralne mamy.

A w kuchni mam obrazek św. Józefa, który mój ojciec kupił jeszcze jak był kawalwerem.

Pozdrawiam serdecznie.

Ps. U nas sw. Józef jest szczególnie gloryfikowany, bo dziadkowie ze strony ojca pochodzą z Kalisza z parafii Sw. Józefa.

A po młynie mojego dziadka nic juz nie zostało.

a pole twoj komentarz nie moze pozostac puste

że sama nie mam takich wspomnień. Po wojnie wszyscy dziadkowie zostali wyjęci ze swoich dotychczasowych światów, ciągłość tradycji budowanych od pokoleń ledwo przetrwała długoletnią poniewierkę i tylko z trudem mieściła się na Szczęśliwicach, w bloku z ramy H. Więc moje wspomnienia mieszkania dziadków to zapachy na klatce schodowej, karuzela na podwórku, na której znacznie łatwiej można się było kręcić do tyłu, niż do przodu, wąska kuchnia, gdzie dwie osoby nie mogły się minąć, toster na stole, "Veto" na lastrikowej podłodze w łazience, płytki PCV na korytarzu, ale też kilka starych obrazów i obrazków, między innymi Matka Boska nad łóżkiem dziadka, stara porcelanowa waza, rodzinne zdjęcia...

pozdrawiam

Czego?
Ja ci tylko powtarzam, żebyś na idiotów "niezłomnych " nie reagowała. To co masz pod czapką, to twoje jest.

Ale za to młoda jesteś, jak sikorka.
;)

Zapachy?
Będą.

a ja, miałem niesamowite szczęście, nie musiałem przymykać oczu.
Po latach, wielu... bardzo wielu.

Wracałem z rodziną z wakacji.Dziwnym zbiegiem okoliczności przejeżdżaliśmy jakieś 70 km od miejsca gdzie usiłowano mnie wychować. A i gdzie pozniej, też dziecięciem będac spędzałem z bracmi i licznymi kuzynami wakacje. Nagły impuls i skręciłem.
Żona niezadowolona: "Jak mieliśmy 50 km do Wenecji to byłeś strasznie zmęczony a teraz, jakbyś był na dopingu!."
Oj, byłem!
I stał się cud. Choć to już nie polna droga z lipami a łysa asfaltówka a w dawnym ogrodzie zgrabna nowoczesna willa.Ale nad stawem, wśród topól, dom dziadków stał jak kiedyś.Przez okna dostrzegałem znajome sprzęty, poroża i obrazy końskich głów. Nie tknięte przez czas. Nawet na lampie nad wielgachnym okrągłym stołem wisiała muchołapka, jakby ta sama.
Widziałeś Bergmana " Tam gdzie rosną poziomki?" Czułem sie jak ten stary profesor.
To były moje Pompeje, z szeroko otwartymi oczami.
Dzięki za wspaniały tekst

A ja szczęśliwie przez Matkę przechowane ( nie uległa modzie na tandetę,chociaż jako nastolatka miałam jej za złe)mam meble nie tylko po moich dziadkach ale robione przez dziadka ( był mistrzem stolarskim) i parę drobiazgów - trzy szklanki z prezentu ślubnego babci,młynek,moździerz.Żeby je zmieścić wyrzuciłam nowe.
Ożywiłeś wspomnienia....Dziękuję

Tak muchołapki.
Wisiały wszędzie. To lepy się nazywało.

Moja córka jadła dziś płatki z mlekiem z mojego talerzyka, z którego ja kaszkę manną musiałem wcinać.
Przypominają mi się kolejne obrazy.

ales pan holkom serca rozpuscil :)
wpierw dedykacja a potem tym klimatycznym wielce tekstem...pan to potrafisz z bialoglowami...i z tymi w uszatkach i pod szabla...

bardzo lubie panskie literackie wytwory - pewnie czesto bardziej niz te polityczno-analityczne :)

troche "prywaty" na koniec-nie zajrzalbys pan do http://gatorinho.salon24.pl/41680,index.html
i sprobowal przeczytac?ciekaw bede opinii...

Podziękowania serdeczne składam. To dla takich właśnie pejzaży dziecińskich pięknie słowem malowanych powracam w Twoje progi. :)
Obraz "organistówki" to jakby połączenie dwóch światów, w których pierwsze doświadczenia zdobywałam. Podwórze, sień i kuchnia to świat dziadków ze wschodniego pogranicza. Salonik - to dziadkowie warszawscy. Dwa światy, tak różne zewnętrznie i tak podobne od środka. Ten pierwszy już dawno temu przestał istnieć. Do tej pory nie wybaczyłam stryjowi rozebrania pięknej chałupy dziadkowej z litego bala i postawienia na jej miejscu późnogierkowego klocka.
Ocaliłam kredens - dębowy i ... tak, maszynę Singera na pedały, z blatem i skrzynką zamykaną na kluczyk. :)
Świat dziadków warszawskich istnieje. Dom wyremontowałam, meble w większości też te same zostały i - zamiast fortepianu - pianino wiekowe Seiler'a stoi tam gdzie zawsze stało. Ogród z przydomową kapliczką nieustannie pielegnuję.
A kiedy przymknę oczy ... widzę oba światy moich dziadków i widzę ich. Najlepszych i najukochańszych ludzi, którzy tak wiele mnie nauczyli.
A teraz pozwolisz Waść, że się oddalę bo jakoś wilgotno pod powiekami...
Dziekuję Igło, że dane mi było dziś zatrzymać się na chwilę i wrócić myślami tam, gdzie już dawno nie byłam.

p.s. Za dedykację też. :)

Czytałem to już wcześniej, po co tam, u Leskiego?

Da się zrobić.
I zjeść tyż.
Ino tego sera takoż, nie kojarzę?

teraz ja nie rozumiem...
sera?
u leskiego?

A ten Steinway dziadkowy, przez strażaków zalany w czasie ratunku, w stodole wspomnianej skonał. Pewnie przez to przekleństwo, ja głuchy jestem?
A Dziadkowi serce się krajało, kiedy jako pogorzelec w wynajętych na wsi izbach, tułać się musiał.

Zły link mi się wcześniej wyświetlił.

Przeczytałem.
Nie chwytam niuansów polsko/jankeskiego slangu.
Tak, jak 1 raz przeczytałem
Ale jest coś na rzeczy.

Niech kombinuje.

pozdrawiam

...po pierwsze dziękuję za dedykację... jestem mile zaskoczona :)

...po drugie...
Tak pięknie malujesz słowem wspomnienia... czytając poczułam się jak w wehikule czasu i byłam tam, przyglądałam się z boku organistówce...
Ach fortepian... moja Ciocia w Płońsku taki miała... a maszyna Singera... u nas w domu nawet stała. Gdzieś przy jakimś remoncie zaginęła :(

Dziękuję Igło za Twoje wspomnienia i możliwość ujrzenia tego piękna :)
Pozdrawiam :)

W Płońsku?
Gdzie to jest?

Te obrazy to nasza własna niepowtarzalna magia, która będziemy nosić w sercu do końca.
Jak przymknę oczy, to widzę moje dzieciństwo na Wschodniej, Południowej i Kamionce w Łodzi. Kto stamtąd, to wie. W tamtych latach, ze stajniami w podwórkach, furmanami na ulicach, małymi sklepikami ...
No i ludzie, niektórzy jeszcze przed przed wojenni, jak u Hrabala “strażnicy mijającego czasu (epoki)” czy podobnie... Dzisiaj myślę, że to oni byli największym darem mojego dzieciństwa.

Pozdrawiam serdecznie

...bo dawno tam mnie nie było... ale chyba przez ulicę był park... i wchodziło się na górę po takich drewnianych schodach... a w progu była niska belka.
Fortepian stał w przestronnym pokoju z podwójnymi drzwiami... przez okna wpadało piękne słońce i oświetlało wazon ze świeżymi kwiatami swymi promieniami...

To już wiem, gdzie to jest.
Tak, dawnoo..

Zwlaszcza, ze ja mam po swoich rodzicach i dziadkach tylko lyzeczki do herbaty Frageta i ryngraf z MB Ostrobramska, ktore mama wygrzebala z popiolow swego domu, kiedy po Powstaniu i wygnaniu wrocila do Warszawy...

...jeszcze w przebłyskach wspomnień pamiętam że niedaleko był kościół. Jednak do Cioci jeździliśmy bardzo rzadko i na zbyt krótko by coś więcej zachowało się z tych spotkań...

Fregeta?
?

Sosenko piszesz, że"
"W mieszkaniu drugiego [dziadka] mieszka jakaś ukraińska aktorka. W piwnicy są pewnie jeszcze zamurowane dokumenty rodzinne."

A nie korciło Cię by tam pojechać i odzyskać te papiery? Pamiętaj, że czas nie sprzyja przetrwaniu dokumentów, zwłaszcza że teraz za Bugiem coraz większa jest skala "renowacji" popolskich budynków.
Powodzenia w tej misji, póki jest możliwa.
PS.
PKP od Ciebie do Przemyśla chodzi dobrze...

wprawdzie odnioslam sie juz do tematu dziennikarzy pod tamtym watkiem,ale nie wiem, czy sa jeszcze inni tacy entuzjasci jak ja,ktorzy czytaja wpisy sprzed paru dni.
Dlatego wklejam to tutaj. Wiem, ze w salonie pisze wielu ludzi z branzy,ale sa pewnie i tacy,ktorzy nie wiedza jak wygladaja kulisy pracy dla czwartej wladzy. A warto wiedziec kto sprawuje ten rzad dusz, kim sa te lze-elity.

Wielu dzisiejszych pierwszoligowych (w sensie czestotliwosci pojawiania sie w powszechnym obiegu) zaczynalo kariere we wczesnych latach 90-tych. Wtedy "hartowala sie sal"....powstawaly nowe stacje radiowe i tv. Trzeba bylo dziennikarzy , najlepiej mlodych , bez obciazenia prl-owskim rodowodem. Po sejmie biegaly zastepy mlodych dziennikarek i ich kolegow po fachu. Niektorzy nie mieli nawet ukonczonych studiow. I to wcale nie dziennikarskich (wrecz przeciwnie, aspirujacy do kariery dziennikarskiej absolwent tego wydzialu mial nawet mniejsze szanse - bo zmanierowany i bez praktycznego doswiadczenia). Tylko niektorzy szczesliwcy mieli stale etaty, a nawet jak mieli , pensje byly szokujaco niskie.Placono za material, ktory poszedl do druku, w eter lub na wizje.

Z czasem ta mlodz z poczatkow lat 90-tych zaczela dorastac i obrastac w piorka zyciowej stabilizacji - zony, mezowie, dzieci .....z czegos trzeba zyc, a laska panska na pstrym koniu jezdzi. No i tak to nam sie wyksztalcily te medialne elity. Jak ktos byl pod prad, to znikal, popadal w niebyt. Ci z mniej sztywnym kregoslupem i wieksza sklonnoscia do dobrych zarobkow (bo z czasem mozna sie bylo w tych mediach,zwlaszcza elektronicznych dochrapac swietnych zarobkow, zwlaszcza jak sie wystepuje na wizji) albo dokonywali wyboru cynicznie,albo zaczynali wyznawac wiare. Jak slusznie napisaly w salonie "warsztaty" wiedza tych ludzi jest plytka i zdolnosc do doglebnej analizy taka sama. I to oni ksztaltuja swiadomosc spoleczenstwa en masse. Naprawde upajajaca moze byc dla takiej panny po studium jezykow lub chlopaka , ktory po liceum w Parczewie dostal sie na studia w stolicy poczucie , ze to od tego co mu opowie jakis polityk zalezy stan swiadomosci spoleczenstwa , a nawet czasami bieg historii.....vide wspomnienia Lisa , o tym jak to on wymyslil Suchocka na premiera.....

Podwórko??
A mnie się przypomniał, od razu, taki gość - ostrzyciel noży.
Wchodził na podwórko, ze swoim warsztatem, bił w dzwonek.
A osełki miał napędzane pedałem.
Wszystko ostrzył, nożyczki, noże, noże od maszynki do mielenia mięsa..

Tak mi sie wydaje, ze to Fraget (Elektoralna iles tam). Nie moge teraz sprawdzic, bo jestem na wygnaniu, ale zrobie to jak wroce.Platerowane, z listeczkami. Sa juz bardzo zniszczone, podobnie jak ten ryngraf po babci (na marginesie: ja sie wychowalam pod Ostrobramska,ktorej portret wisial nd moim lozkiem dziecinnym, bo z tych stron byla moja rodzina po kadzieli, i bardzo pozno dowiedzialam sie, ze w Kongresowce czcilo sie Czestochowska). A dom rodzicow byl na ulicy Leszno, kolo kosciola, ktory kiedys tam, po wojnie, byl przesuwany. Tuz przy murze getta, ale po "aryjskiej" stronie. Jesli zbierasz takie wspomnienia, to chetnie cos dodam, tyle ze to tragiczne dzieje, jak w wiekszosci warszawskie, i na lzy mi sie zbiera, jak to pisze, zwlaszcza ze rodzice juz nie zyja.

Ten przesuwany kościół jest, stoi i ma się dobrze.
Toś pan Waraszawiak.
I dobrze.
Każdy miał swoje podwórko.

Tak, ten od nozy przychodzil dosyc dlugo. Uwielbialam dzwiek jego ostrzarki. Z bardzo wczesnego dziecinstwa pamietam tez wiejskie kobiety w chustach, ktore przychodzily na warszawskie podworka z koszami i spiewaly (bo to byl zaspiew taki) "jagody, jagody, jagood..."

...na ktorych sie wychowalam. Radze i tam zajrzec. Wtedy dowie sie Pan kim BYLA Rapunzel

a nawet dwa, bo z poprzeczną oficyną!
Tak, ostrzenie noży to był rytuał. Do tego jeszcze muzykanci podwórkowi, jako szczeniak biegałem po schodach z 'rybakiem' (5 złotych) dla tego co grał na akordeonie. Jeszcze babcie, które na wiosnę pojawiały się z krzesełkami i całymi dniami wspominały świat, którego już nie było. I jeszcze dźwięk szyny, w którą dozorca walił młotkiem, na znak, że pora płacić czynsz. Takie było moje podwórko, a nawet dwa – na drugim były te stajnie, kibel i komórki z węglem – niemal samowystarczalne: był tan kuśnierz, szewc, elektryk, furmani, i stara kobieta, która piekła jagodzianki o smaku wręcz “kultowym”, krawcowe, magiel (ach te wielkie, drewniane magle i ten zapach krochmalu!!!) I prawdziwy dozorca z miotłą... I, ciekawe, mieszkał tam organista...
W oficynie frontowej warzywniak. W zasadzie na moim podwórku można było załatwić wszystko.

I studnia na środku podwórka, nieczynna, za to miejsce letnich spotkań naszej krótkospodenkowej watahy. I ten zapach smołowanych dachów w upalne lato, a potem zapach tych dachów po deszczu. Tak, miasto też miało swoje zapachy.
I te zakamarki, dla dzieciaków niczym fortece.

Uwielbiałem sezon imienin; jak u kogoś było przyjęcie, to całe podwórko miało widowisko z pieśniami partyzanckimi do późnej nocy, czasami też kłótniami małżonków.
Gdy furman z parteru kupił telewizor,, a życiowy chłop był, to czasami wystawiał go w oknie i było podwórkowe kino!

I strzały z karbidu na Wielkanoc – z puszki. No, było głośno!
I przebierańce na Ostatki i niezwykły, magiczny czas Zaduszek.

Dwa lata temu przechodziłem tamtędy. Wszedłem na to podwórko, żadnych znanych nazwisk na liście lokatorów. Gdy już miałem wyjść, mężczyzna, tak pod czterdziestkę, mówi mi “Cześć. Pamiętam Pana. Pan był tym chłopcem z latawcami” - zatkało mnie, rzeczywiście całe dzieciństwo kleiłem latawce i biegałem z nimi po tych podwórkach. I tak ten chłopak z pokolenia młodszego o kilka lat wmontował mnie w ten magiczny świat z powrotem.

No tak, dałem się podpuścić... ale miło było!
Chyba przetrzepię kilka szaf w poszukiwaniu zdjęć...

Komunie, jak i dzisiaj, byly w maju, czerwcu moze. Sukienki, garniturki, podkolanowki,wianki ze swiezych wowczas kwiatow, ktore sie zamawialo raczej u ogrodnika (tacy podmiejscy badylarze)niz w kwiaciarni, fryzowane poprzedniego dnia, rozpuszczone wlosy. Zdenerwowane, zaaferowane zakonnice w rozwianych habitach, ustawiajace dzieci, uciszajace dzieci, wycierajace nosy, dyrygujace (i raz, dwa, trzy "Po gorach, dolinach..."), rozkladajace biale obrusy na stolach, ktore byly przygotowane na pokomunijne sniadanie (dzis nazwalibysmy to pewnie brunchem).Zapach kadzidla. Kanapki z szynka, ciasta, kompoty, kwiaty. Ksiadz szczypiacy dzieci w policzki. Mamy, poprawiajace wianki i skarpetki, dokuczliwi jak zawsze siostry i bracia,zdjecia. Sennosc, bo sie najpierw musialo byc na czczo, a potem to sniadanie. Slonce, wietrzyk, zapach rozrzucanych z koszyczkow platkow kwiatow. Chichoty, kuksance, czasem lzy z nadmiernej ekscytacji.

...miałam komunię... wszystkie dziewczynki miały jakieś odpustowe sukienki... która więcej falban i innych duperelek...ja miałam w miarę skromną po swojej "siostrze" przyszywanej ;) a na głowie miałam jako jedyna zielony wianek :)

Podobno teraz (bo na komuniach się nie pojawiałam ostatnimi laty) nowy proboszcz wprowadził jednolite proste stroje :) Po co robić konkurs kto bogaciej ubierze dziecko na komunię :) Pochwalam takie pomysły ;)

Pozdrawiam ;)

że opisujemy zaginioną cywilizację. Świat, który pozostał w naszych migotliwych wspomnieniach tamtego słońca, tamtego lata, zimy, domów, a przede wszystkim ludzi.

Wpis Igły zawiera coś, czego u mnie zabrakło – interwencji Losu w ten magiczny świat.
Dopiero po latach dotarło do mnie, że na moich podwórkach mieszkały samotne kobiety, zawsze ubrane na czarno. Niektóre jeszcze czekały na powrót bliskich z wojny, inne już nie...
Widziałem jak odchodziło pokolenie, które pamiętało rozbiory, nie mówiąc już o okupacji.
Byli czarodziejami tamtej cywilizacji i takimi pozostaną w mojej pamięci.

Serdecznie wszystkich pozdrawiam.

Przecenia mnie pan.
Każdy, przymykając oczy, włącza swój film.
Niektórzy to potrafią, inni nawet nie rozumieją, o czym, my, tu gadawa.

Albo się TO czuje albo nie.
Ktoś mnie tu o zapachy pytał.

Ja czuje zapach, inaczej pachniał babciny dom w górach a inaczej ten wyżej opisany na Mazowszu.
Nawet w stodole inaczej pachniało.
I znowu wystarczy przymrużyć mi oczy.

Albo jak ucinałem na pieńku głowę kurczakowi a on biegł, taki bezgłowy, przez podwórko, albo jak szukałem znikających na wiosnę kur, które wtedy jeszcze mające instynkt wysiadywania, znikały w krzakach i wracały ze stadkiem kurcząt, albo ....

Jak zwykle rewelacja. Jak na blog polityczny, to jest coś nie do przebicia. Jak blado w tym kontekście wypadaj3ą spory o przeprosiny, gratulacje i inne drobiazgi.

Pozdrawiam

jak spojrzysz w wodę zobaczysz cód.

Każdy ma swoją magiczną opowieść o utraconej młodości, wspomnieniach, tajemnicy i radości jaką niesie ze sobą dzieciństwo.

...Pan wie, gdzie dotknąć, żeby czułą strunę trącić. Dziękuję za dedykację, naprawdę bardzo mi miło.

Niestety, ja wspomnień babcino-dziadkowych mam niewiele. Muszę zatem pielęgnować te okruchy, które mam. Kiedy myślę o swojej Babci (ze strony Mamy), to widzę ją uśmiechniętą, kiedy stoi przy siatce, a ja po drugiej stronie na przedszkolnym placu zabaw. Babciny dom sąsiadował z przedszkolem, do którego chodziłam w wakacje, kiedy moje "rejonowe" przedszkole było zamknięte. Byłam strasznie dumna, że mam babcię tuż za płotem, że przynosiła mi truskawki i rabarbar z ogródka, i że czasem po prostu stała za tą siatką, uśmiechała się do mnie i patrzyła, jak się bawię. A ja odwdzięczałam się jej stokrotkami z trawnika. Wkrótce potem Babcia już mnie nie poznawała, a widząc mojego małego braciszka cieszyła się, że to jej synek, Januszek, zmarły w niemowlęctwie. Umarła, kiedy miałam 13 lat, rok po niej Dziadek. Druga babcia - fajna, nowoczesna, robiła doskonałe wino porzeczkowe, opowiadała świetne historie, ale dzieci raczej ją niecierpliwiły i ponad nie przedkładała książki. Taki mam obraz - babcia zawsze siedząca na krzesełku w kuchni, z jakąś książką. Ta babcia też powróciła teraz do krainy niemowlęctwa. Szczęśliwie ma wokół siebie swoje dzieci, które pielęgnują ją w tej strasznej chorobie.

No i widzi Pan, panie Igło, co Pan zrobił? Rozkleiłam się zupełnie.

Chlipiąco pozdrawiam,

Czy nie warto byloby pomyslec o jakims cyklu tego typu, tu na salonie na razie? Np. Nasze Podworka, Komunie, Domokrazcy, Co mi zostalo po babci, Zabawy, Szkola (tytuly calkiem robocze)?Mogloby sie to skladac z tych krotkich tekstow, moze zeskanowanych zdjec, rysunkow, bo ja wiem - nawet komiksow, jesli ktos woli sie wypowiedziec w taki sposob. Kiedys bardzo poruszyla mnie Sosenka, ktora napisala, ze podrozuje do dawnej Galicji czy Kongresowki, zeby sie naoddychac polskoscia (przepraszam za niedokladny cytat). No wiec to o to chodzi. Tamte wpisy byly dla mnie jak taka polska kolysanka po szoku wyborczym. My zawsze bedziemy tego potrzebowac, obawiam sie.