W Trójce piękna muzyka. W głowie myśli. Na zewnątrz biało i w końcu zimowo, mroźnie.

     Zmarł Ryszard Kapuściński, smutno mi,dziwne, rzadko kiedy jest mi smutno, jak ktoś umiera, no bo w sumie obca osoba, nie przeżywałem jakoś nawet żałoby po papieżu specjalnie.

    Śmierć wydaje mi się czymś jednocześnie bliskim, normalnym i niegroźnym, z drugiej strony zaś czymś totalnie abstrakcyjnym i nieznanym, czymś , co mnie jeszcze nie dotknęło, nikt  z moich najbliższych nie umarł, nie straciłem, żadnego przyjaciela.

    Śmierć spotykała i dotykała mnie w książkach, pamiętam, jak płakałem prawie przy niektórych scenach, jak mnie wzruszały losy bohaterów z ,,Okrętu widmo" Frederricka Marryata i okrutna śmierć jednej  bohaterki. Jak czułem gniew, nienawiść i bezradność, gdy czytałem o śmierci wodzów Dakotów: Crazy Horse`a i Sitting Bulla w młodzieżowych powieściach Fiedlera (syna) i Szklarskich.

    Śmierć znam z filmu: cudowny, piękny film ,,Inwazja barbarzyńców", film o umieraniu, w którym śmierć nie ma żadnej demonicznej roli,choć jest zła, bo kończy życie, które jest najwyższą wartością, film dokonuje apologii życia, choć o śmierci, z którą jednak bohater się godzi.  Film ,,Czwarte pięto"-cudowna opowieść o chłopakach chorych na białaczkę, tzw. łysolkach, młodych a już prawie umarłych, ale silnych i mądrych przez to, że muszą radzić z sytuacją, która normalnie 15-latków nie dotyczy. 

    ,,Oskar i pani Róża" książka Schmitta i także sztuka teatralna- dzieło mądre, o umieraniu, o miłości , o dzieciach, coś jedynego w swoim rodzaju, szczególnie zobaczenie wersji teatralnej porusza( kiedyś w Teatrze TV było)

    Jeszcze o realnych śmierciach, nie tych literackich czy filmowych. Tomek Bekiński, pamiętam, poruszyło mnie, wiadomość chyba dotarła w Wigilię albo dzień przed jakieś 6,7 laty, że Nosferatu( jak go niekiedy nazywano) już na zawsze pożegnał się ze swoją kryptą. Utalentowany, mądry, z pozycją zawodową, ze znanej rodziny, jednak nie umiał żyć, nie chciał.  Kilka lat później zabito jego ojca, Zdzisława Beksińskiego, malarza, któremu temat śmierci ani wżyciu ani w sztuce obcy nie był: nie wierzę w takie rzeczy, ale jakieś fatum jakby nad tą rodziną ciążyło.

    Jacek Kaczmarski- tu nawet nie śmierć, ale umieranie musiało być straszne, jak słyszałem jego głos w czasie choroby( rak krtani), ogarniało mnie przerażenie. Nie udało mu się wygrać, a wydawało się, że może jeszcze pożyje, może chorobę uda się zwalczyć, cofnąć, zlikwidować, zredukować.

    Czesław Niemen- smutno mi było jak dzisiaj. Jeszcze w międzyczasie, niedawno całkiem, umarła wielka dama polskiego bluesa-Mira Kubasińska, której głos pewnie nie tylko u mnie wywoływał i wywołuje dreszcze zachwytu. 

    W trójce piękna muzyka. Za oknem wciąż biało. W głowie jeszcze więcej myśli.

    Pora spać.

Jeder stirbt für sich allein- podobno.