Lektura Pańskich zapisków wyciągnęła z zakamarków mojej pamięci jedyne znane mi słowo pewnego zapomnianego ludu, znamienne tym, że w zależności od kontekstu wyrażało albo najwyższy zachwyt, albo – skierowane personalnie – pewien rodzaj dezaprobaty.

Ponieważ klawiatura nie pozwala przekazać emocji powiem, że użyję go tutaj w pierwszym znaczeniu: Oh kooh – wa!

Pozostaję w nadziei, że zachowały się dalsze fragmenty wspomnień.