I to niby ja się rozpisałam?

Doprawdy rozbawił mnie Pan.

O tej porze to się mówi dobry wieczór , przynajmniej w moich kręgach, co to one z trudem literki w słowa, a słowa w myśli.

Ten gość, co to Pan o nim wspomina, to może i utalentowany, ale przeraźliwy maruda. Pan sobie poczyta ile czasu ten człowiek poświęca na dumanie jakiej karty rabatowej ma użyć w określonych okolicznościach przyrody, to sam się Pan przekona.

Mężczyzna w Pana wieku powinien też wiedzieć, że młoda żeńska osoba to nie tak od zaraz jest kobieta.

Kobieta proszę Pana… Aaaaa tam, co ja się będę tu rozpisywać.

Albo się wie, albo nie.

Rozumiem, że dla Pana ma być chuda, bo taka jest elegancka. Tym samym rozumiem, że elegancja u kobiety to dla Pana ważna rzecz.
Wielu mężczyzn cierpi na tę przypadłość.

Może jednak nie powinnam się wypowiadać jako prawie kobieta (prawie, jak wiadomo czyni wielką różnicę), zbyt mało chuda, do tego z poszarzałą cerą, rozczochrana, oraz całą gamą niedoskonałości, jak na przykład…

Ha! Nie powiem!

Co do Pańskich kreacji literackich to one zawsze, ale to zawsze na mnie wpływają. Jak, to już inna historia. Nie chcę Pana w osłupienie wprowadzać.

W tym miejscu jednakże pragnę przeprosić Misia Yogi, za przeinaczenie jego imienia.

Przepraszam Misiu.

Wracam do Pana, Panie Yayco teraz.

Mimo wcześniejszych zapowiedzi, że nic nie powiem, to jednak jedno powiem. Nic się mnie nie rozchodzi.

Tylko literaturę nieistniejącą (najserdeczniejsze pozdrowienia, Panie Lorenzo – Pan to jest opanowany człowiek) staram się należycie zrozumieć.

Dwie sprawy mogą stanowić między nami nić porozumienia.

Pierwsza: istotnie wiadomym nie jest co też czytelnik zrozumieć może, a czego nie.

Druga: nie myśli Pan, że czytanie jest odwrotne do pisania?

Napisał Pan, że czytanie to “literki w słowa i ze słów myśli”. Błyskotliwe.

Ale czy pisanie to nie myśli, z myśli słowa, a te to literki?

Jakże mi miło, że Pan się cieszy mnie widząc, proszę Pana Yayco.

I wzajemnie, i wzajemnie.