W IPNie pracje trochę moich znajomych. Raczej przyzwoici ludzie.
Natomiast będę się upierał, że karierowicz, szuja i człowiek dysposzycyjny będzie próbował obecnie robić karierę w IPNie. A nie dajmy na to w młodzieżówce SLD. Chciaż lepiej by nam pasowało aby robił.

Tak, że jeśli Pan pragnie zasugerować, że ja twierdzę, że ludzie pokroju propagandystów PRL-u pracują w IPNie – to ja Panu odpowiem, że pewnie, między innymi, niestety tak. Ku mojemu ubolewaniu. Ludzie tego pokroju nie mają ani własnego światopoglądu ani religii.Oni tworzą je na potrzebę chwili. Niektórzy nawet wierzą (do następnej wolty) że są to ich własne poglądy. Jawi mi się to jako nieuniknione. I nie napełnia satysfakcją, lecz smutkiem.

Tym bardziej czyni mnie to bezradnym, gdy nagle dostrzegam, że idzie pan przez środek trawnika, na skróty. Przecieram oczy i pytam się czy dobrze widzę.

Pana radykalnie pozytywny stosunek do IPNu akceptuję. Ale nie podzielam. Jest dla mnie taką samą instytucją jak każda inna. Podlegającą tym samym mechanizmom, tak samo narażoną na niebezpieczeństwo instrumentalizacji, jak również moralnej i politycznej korupcji. A ludzie w niej pracujący nie zasługują automatycznie na aurolę i rozgrzeszenie a priori. Zasługują, aby uważnie patrzeć im na ręce. Jak ludzie w każdej innej instytucji.