Zgubiłam się gdzieś po drodze. Próby podejmuję mizerne czasami.
A wiersz zachwyca. Pięknem.
Pozdrawiam jak zwykle niezwykle serdecznie
Agawa

Właśnie miałam zamiar pisać do Ciebie list.
Proszę, napisz po jakich ścieżkach los Cię prowadzi. Czekam na Twój list. Bardzo czekam.
Czułości i serdeczności i same dobre myśli

Nie ma obowiązku zachwycania się.
Że tak się wetnę niepytany.

Nie każdemu to samo się podoba.
Zalezy to zwłaszcza od stopnia znajomości mowy ojczystej.
“nie ma takiej siły, co by mnie do słabej poezji zachwyciła…” – proszę wybaczyć, ale to “ po polskiemu”?

bo RRK ma rację, to co napisałaś a ona zaznaczyła, to bynajmniej stylistycznie ładnie nie brzmi.
Koszmarnie brzmi:)
No i błąd gramatyczny jest: zachwycić można się czymś, do czegoś można zachęcić.

nie znam się na poezji.
Ale zgodziłem się z RRK w sprawie zdania, które ty napisałaś i które jest niegramatyczne.

I tyle.

O, to ładne:) jest, jak i zresztą łacina, której się przez rok uczyłem ale niewiele pamiętam, a przecież non scholae sed vitae discimus:) czy jakoś tak.

Pozdrawiam.

A ja musiałam przez całe cztery lata. I tez niewiele pamiętam.
Lepiej niż samą łacinę pamiętam profesora – przeuroczego, piekielnie inteligentnego starszego pana, który uwielbiał stroić sobie z uczniów żarty. Wykorzystywał bezbłędnie nasze charaktery i bawił się nami doskonale. A myśmy, nie wiedząc kiedy, uczyli się dzięki tej zabawie znacznie więcej niż samego martwego języka.
Bo tak to już jest, ze zapamiętane i tkwiące do dziś w głowie strofy nie na wiele sie przydają. Ale to, co było obok, co towarzyszyło wkuwaniu tych strof – to właśnie przydawało się przy odbieraniu kolejnych lekcji, już nie w szkole a w życiu.

Pozdrawiam nocnie już nieco sennie

Owszem przydaje się – ułatwia naukę gramatyki.No i jako źródłosłów też ma znaczenie.
Ale mimo wszystko chyba szkoda czasu na łacinę. Lepiej uczyć się nowożytnych języków.
Czasy jakby nie te…świat pędzi…

Pozdrawiam u progu Wielkiej Soboty