Wiesz Bożenko trochę przesadziłaś z tym umieraniem. Właściwie to przesadziłaś grubo. Nawet odwiedzić Cię nie zdążyłyśmy. Tyle było do opowiedzenia przez tę Twoją nieobecność. Tyle się działo. A teraz co?

Chociaż tak po cichu to trochę Cię rozumiem.
W końcu będziesz miała spokój od niekończących się zastępów ludzi, którym nieustannie pomagałaś. Ciotki, wujkowie i dzieci będą musiały sobie same poradzić. Nie będziesz godzinami dojeżdżać do pracy w mróz i upał po to, by dla odmiany pomagać zupełnie obcym ludziom.
Nic już nie musisz.
Odpoczniesz.
Mam nadzieję, że tak będzie i nie wymyślisz niczego co by ten Wielki Spokój mogło zakłócić.

Ależ Ty byłaś uparta w tym pomijaniu siebie! Śmiałam się z Ciebie, że nawet herbaty nie pozwolisz sobie zrobić, a jak już to będziesz dziękować zupełnie jakby było za co. Zrobienie dla Ciebie czegokolwiek to zawsze był wyścig. Lubiłam to Twoje zakłopotanie chociaż przerażało mnie jak, troszcząc się o innych, całkowicie zapominasz o sobie. Wszystko było ważniejsze. Niech teraz będzie inaczej.

Będzie mi brakowało Twojego dystansu do moich rewolucyjnych pomysłów.
Twojej cierpliwości do słuchania mojego trzepotania wiecznego.

I tego: „Małgoś, taka mądra dziewczynka jesteś, a zobacz co ty sobie robisz?”

I tego: „Małgośka!”

Tak się cieszę, że nie muszę Ci teraz mówić jak bardzo byłaś wyjątkowa, że nie muszę w pośpiechu zbierać słów. Obie wiemy jak często się zdarza, że dostrzegamy wyjątkowość człowieka, który od dawna był obok, dopiero kiedy odejdzie. No to ja się cieszę właśnie z tego, że widziałam i doceniałam, i mówiłam o tym kiedy jeszcze byłaś tu z nami.

Czuję się podobnie jak rok temu kiedy jechałaś w podróż życia i taki się lament podniósł, że nas tęsknota za Tobą zeżre. A potem zespołowo doszliśmy do wniosku, że Ci się należy oderwać od wszystkiego, zobaczyć coś nowego, odetchnąć. Widocznie tamto to było za mało…

Gdybyśmy mogli decydować to pewnie wolelibyśmy Cię przekonać żebyś do nas wróciła. Taki zwykły ludzki egoizm, trudność w pogodzeniu się ze sprawami, które przecież są poza naszym zasięgiem.

Pozdrów Pana Andrzeja jak sobie opowiecie wszystko co jest do opowiedzenia po ponad dwóch latach rozłąki.

I o nic się już nie martw.