Słońcu jesienią łatwiej przedrzeć się przez konary drzew.
Od wiosny się starało opalić liście na tyle aby teraz poprzeglądać się w nich. Bogatym kolorytem ukazuje życie jednego lata, minionego lata.
Przyroda powtórzy swój spektakl za rok: powtarza go od wieków.

Któż tak potrafi aby obok soczystej zieleni iglaków poprzez tony, półtony różnorodnych brązów dekorem położyć na liściach złoto?
Czy człowiek to potrafi?
Niekiedy może, niektórzy tak. Udaje się to tym, którzy pięknie potrafią namalować lata swojego życia swoim postępowaniem, miłością oddaniem, które na jesieni życia lśnią dobrocią, nostalgią, spokojem; stają się albumem jaki można z przyjemnością otwierać by podziwiać.

Czy jesteśmy podobni jak te drzewa?