Szwędając się dziś po Wszechświatowej Sieci natrafiłam na ten tekścik. Spojrzałam w kalendarz.
Zaczęłam stukać w klawisze i…

Rossella Lorenzi, “The Seedy, Scandalous History of Valentine’s Day”
DiscoveryNews
Tłumaczenie: Ja

Zapomnij o różach, pudełkach czekoladek i kolacjach przy świecach. Takie przyjemności w Walentynki, to raczej nuda – przynajmniej według starożytnych rzymskich standardów.

Wyobraź sobie półnagich mężczyzn biegających ulicami, biczujących młode kobiety zakrwawionymi rzemieniami wykonanymi ze świeżo ściągniętych skór kozich. Choć może to przypominać jakiś rodzaj wypaczonej perwersyjnej praktyki sado-masochistycznej, to jest właśnie to, co Rzymianie robili aż do 496 roku naszej ery.

W istocie, na połowę lutego przypadało święto Luperkaliów (Wilczy Festiwal). Obchodzone było 15 lutego [a właściwie 14 i 15 lutego – przyp. Magii] u stóp Palatynu, tuż obok jaskini, gdzie, według legendy, wilczyca wykarmiła Romulusa i Remusa. Festiwal dotyczył zasadniczo spełniania rytuałów oczyszczania oraz płodności.

Kierowany przez kapłanów, zwanych Luperkami lub “braćmi wilka”, festiwal rozpoczynał się od złożenia w ofierze dwóch kozłów i psa. Luperkowie rozmazywali sobie ich krew na twarzach a następnie ścierali ją wełną uprzednio zanurzoną w mleku.
Kiedy już skóra ze złożonych w ofierze zwierząt została pocięta na rzemienie, “wtajemniczeni” rozpoczynali gonitwę po ulicach Rzymu biczując nimi kobiety, celem zapewnienia ich płodności.

Wreszcie, w 496 roku, papież Gelazy I zakazał tej dzikiej fiesty, ogłaszając 14 lutego Dniem Świętego Walentego.

Ale kim był święty Walenty? Tożsamość patrona zakochanych otaczała aura tajemnicy.
Istotnie, zamieszanie było tak wielkie, że Watykan wyrzucił Walentynki z katolickiego kalendarza świąt kościelnych w 1960 roku. [Po prawie piętnastu stuleciach! Zaiste, młyny kościelne mielą powoli… – przyp. Magii]
W III wieku naszej ery było co najmniej trzech mężczyzn znanych pod imieniem Walenty, którzy zginęli straszną śmiercią.
Jednym z nich był ksiądz działający w Cesarstwie Rzymskim, który pomagał prześladowanym chrześcijanom za panowania Klaudiusza II. Jak wieść niesie, kiedy został uwięziony, przywrócił wzrok ślepej dziewczynie, która zakochała się w nim. Został ścięty 14 lutego.
Innym był pobożny biskup Terni, również torturowany i ścięty za panowania Klaudiusza II.
Trzeci Walenty udzielał potajemnie ślubów, ignorując zakaz Klaudiusza II. Legenda głosi, że kiedy “kapłan miłości” został ostatecznie aresztowany, zakochał się w córce swojego strażnika więziennego.
Przed śmiercią przez dekapitację, podpisał liścik pożegnalny do niej słowami: “Od Twojego Walentego”.

^{St. Valentine’s Day. John Callcott Horsley (1817–1903). Dzięki: Wikimedia Commons.}

Oprócz legendy, pierwsze związki pomiędzy romansami i dniem 14 lutego sięgają Geoffreya Chaucera (1340? -1400), Angielskiego poety i autora “Opowieści kanterberyjskich”.
W swoim poemacie “Parliament of Fowls” (1382) Chaucer zasugerował, że dzień św. Walentego to czas, w którym ptaki wybierały swoich partnerów.

“For this was Seynt Valentyne’s Day. When every foul cometh ther to choose his mate,” pisał.

Jakieś 33 lata później, książę Karol Orleański napisał coś, co uważa się za najstarszą znaną “walentynkę”.
Uwięziony w Tower of London po schwytaniu go przez Anglików, w 1415 roku Karol napisał do żony, Bonne d’Armagnac, rymowany list miłosny, który obecnie jest częścią kolekcji rękopisów w British Library w Londynie.

W pierwszych dwóch wierszach listu zapisał, co następuje:

“Je suis desja d’amour Tanne.
Ma tres doulce Valentinée”.
[Jestem już chory z miłości,
Moja wielce łagodna Walentynko].

To była intensywna, ale nieszczęśliwa miłość: Bonne d’Armagnac nigdy już nie ujrzała męża. Zmarła przed powrotem Karola do Francji w 1440 roku.