A mnie akurat klawiatury nie szkoda dla innego człowieka.
Ale rób jak chcesz.
NIe wiem, dlaczego jesteś taka agresywna.

Kwestię posiadania wyjaśniałam tyle razy, że nie mam zamiaru znów. TY jednak uczepiłaś się i robisz z tego swój oręż.

Z dygnięciem.

Co do wycinania, to dzisiaj ogólnie txt ma lagi i niektóre komentarze się pojawiają z opóźnieniem.

Choć to się dzieje nie tylko dzisiaj. Spytaj Gretchen.

ale na zwykłe “przepraszam” to Cię nie stać. Ty to nazywasz argumentami: “Dorcia wycięła”, “pukaj od spodu”, “bierz przykład z Jerzego” ... ble, ble, ble.
A to zwykłe chamstwo jest, tylko zawoalowane.
Kończę już na amen, bo faktycznie za daleko zajdzie.

Dno się odmeldowuje.

PS: I nien zaglądaj do mnie, bardzo proszę. Dajmy już spokój.
Ktoś musi ustąpić – robię to ja. Dno.

po co wasze swary głupie, wnet i tak zginiemy w zupie

Łobaczewskiego przeczytam, jak odzyskam prawo wstępu do biblioteki.

ale najwyraźniej przeceniasz moją erudycję.

A jako, ze nie testosteron, a skromność zdobi młodzieńca, przeto muszę stanowczo zaprotestować: Dorcia w żadnym wypadku nie może nas pomylić!

Gdyby nie Ty, oraz cytowane przez Ciebie znakomitości, to nigdy nie dowiedzielibyśmy się, że „patriarchat został wymyślony przez psycholi z przerostem ego i testosteronu”.
Niedostępna także była by dla nas wiedza demaskująca istotę „poneryzacji(sic!) najróżniejszych instytucji i społeczeństw”.
Czyli to, że „psychopaci zawiązali spisek i prowadzą zrytualizowane masowe morderstwa na nie-psychopatach.”
Oraz, że stanowią bezpośrednie źródło obecnego, globalnego kryzysu finansowego.
Umknął by nam nawet, o zgrozo, fakt o kolosalnym dla nas wszystkich znaczeniu!
Ten na który wskazuje wielu wybitnych naukowców; cyt. „ same korporacje stały się psychopatyczne”.

Rozumiem wszystko, choć akurat tu mam pewne zastrzeżenia. I pełen pokory, świadomy własnej niedoskonałości, wnoszę małe votum separatum.

Wydaje mi się, że gdyby międzynarodowe korporacje kierowały się wyższymi uczuciami takimi, jak empatia czy miłość bliźniego, to nie byłyby korporacjami, a raczej organizacjami charytatywnymi.
Ale oczywiście mogę się mylić, to tylko śmiała hipoteza. Nie poparta dogłębniejszymi badaniami.

Sama więc widzisz, jak marnego sortu jest moja erudycja.
Nie, to co Twoja; solidnie udokumentowana obszerną bibliografią oraz opiniami światowej sławy autorytetów.

Pozdrawiam serdecznie

P.s.
A tak szczerze między nami – dla jasności, wybacz, że nie biorę sobie zbytnio do serca psychologicznych dywagacji doktora od marketingu, nawet, jeśli jest on wykładowcą prestiżowej Nottingham Business School.:))
Bo z całym szacunkiem dla nauki, nasz dr Mireks (Politechnika Poznańska) także lubi bałwanić na tematy o których nie ma bladego pojęcia.

[Tych, którym czytanie, czegoś więcej niż pismo obrazkowe, szkodzi uprasza się o oddalenie się do innych zajęć.]

Niniejszym odszczekuję swoją opinię o Yassowej erudycji. Lektura Jego komentarzy wpisanych pod tym tekstem nie pozostawia wątpliwości – pomyliłam się straszliwie. Mea magica culpa!

Bloger o nicku Yassa nie jest erudytą, lecz wydaje się być jednostką dla której ignorancja jest błogosławieństwem.

Bloger (blagier?) Yassa nie zna słów: ponerologia, poneryzacja, co zupełnie nie przeszkadza mu wypisywać za jednym z nich “sic!”, jako podkreślenia rzekomego błędu w zapisie.

Bloger (blagier?) Yassa nie ma pojęcia o zjawisku psychopatii, tak więc – z braku argumentów – ucieka się do personalnego ataku na autora opisanych w artykule badań (“Doktor Marketingowiec z Nottingham”).

Bloger (blagier?) Yassa nie tylko nie zadaje sobie trudu by przeczytać pełen tekst linkowanych publikacji Clive’a Boddy’ego, ale też nawet nie potrafi przeczytać ze zrozumieniem takiego oto fragmentu zamieszczonego artykułu:

Bloger (blagier?) Yassa nie przeczytał też nic o ciele migdałowatym, o jego budowie, połączeniach z innymi częściami mózgowia oraz funkcjach, co nie przeszkadza mu autorytatywnym tonem wygłosić idiotyzm w postaci następującego zdania:

Oooo! Bardzo trudnym musi być zauważenie, że w wyżej cytowanym fragmencie artykułu jest mowa TYLKO o tym, że takie badania zastały przeprowadzone a ich wyniki wskazują na taki związek.

No, ale po co czytać ze zrozumieniem i drobiną dobrej woli? Po co zadawać sobie trud poszukania takich badań? Czyż nie lepiej poszczekać niczym łańcuchowy burek?

Tymczasem np. badania Dr Yaling Yang, PhD, Dr Adrian Raine, DPhil, Dr Katherine L. Narr, PhD, Dr Patrick Colletti, MD, and Dr Arthur W. Toga, PhD jednoznacznie wskazują na taki związek:

Ach! Jakież to inne badania zmian w mózgowiu mogą wskazywać na powiązania patologii fizycznej z patologią psychiczną – psychopatią?
Dla przykładu badania Michael Koenigs, Michael Kruepke and Joseph P. Newman,
łączą fizyczne zmiany w obrębie brzuszno-przyśrodkowej kory przedczołowej z zachowaniami psychopatycznymi ale też robią to badając zachowania dotykające sfery ekonomicznej ludzkiej działalności. No skandal! Prawda? Jakże można łączyć jedno z drugim?
Ano można. I to na dwa sposoby.

Po pierwsze istnieje bezpośredni związek związek między funkcjonowaniem obszaru brzuszno-przyśrodkowej kory przedczołowej a funkcjonowaniem ciała migdałowatego. Związek ten opisują jeszcze dokładniej (bo nie są jedyne, podaję najnowsze) “badania Decety J, Michalska KJ.”: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20977559, w których wynikach, jak wół stoi, że:

No kurcze! Kolejny skandal! Nie dość, że ośmielono się łączyć różne części mózgowia z zachowaniami psychopatycznymi, to jeszcze piszą o empatii i współczuciu?! Koszmar!
Jednak czyż podstawowymi cechami psychopatów nie są przypadkiem: brak empatii, współczucia, zanik reakcji lękowych, brak kontroli zachowań negatywnych społecznie, czy też zdolność do podejmowania nadmiernego ryzyka Są? Fatalnie! [Rozpoznanie, które to obszary mózgowia wymieniowe w cytowanych badaniach odpowiadają za regulację danej funkcji psychicznej, pozostawiam blogerowi (blagierowi?) Yassie.] Co gorsza, są to również cechy tak bardzo pożądane w korporacyjnych kadrach.

No, to mamy kolejny skandal! (Oraz drugi sposób spojrzenia na omawianą tematykę.) Bo czyż na takie cechy nie wskazuje właśnie „Pan Od Marketingu“, czyli Clive Boddy, w swoich badaniach?

Niewątpliwie absolutną żenadą jest fakt, że badania „Doktora Marketingowca z Nottingham“ są spójne z tymi, które ostatnio opublikowali Paul Babiak Ph.D., Craig S. Neumann Ph.D, Robert D. Hare Ph.D.
Spójne, ale nie identyczne. „Doktor od Marketingu“ jest bardzo ostrożny, być może dlatego, że brak mu doświadczenia, dlatego ocenia populację psychopatów wśród “liderów biznesu” na 1%. Babiak, Hare i Neumann siedzą w tym temacie od dziesiątek lat. Ich badania wskazują na wielokrotnie większy odsetek psychopatów zainstalowanych w wielkim biznesie. I jeszcze ośmielają się wrzucać już do tytułu swojej pracy “korporacyjną psychopatię”
Masakra!

Ale nic to! Yassa, który z różnych eksperymentów i badań psychologicznych zdołał zapamiętać tylko hasło “Zimbardo”; który nie odróżnia psychopatii prawdziwej od funkcjonalnej; który nie ma pojęcia o budowie, funkcjach i funkcjonalnych powiązaniach różnych części ludzkiego mózgowia, a nadto brzydzi się “solidnie udokumentowana obszerną bibliografią”, wie lepiej czym jest psychopatia, psychopaci oraz to, że korporacje nie mają nic wspólnego z zachowaniami psychopatycznymi, Wie, jak na ignoranta przystało.
I świetnie. W końcu – ignorancja to błogosławieństwo. Dla blogera (blagiera?) Yassy chyba szczególne.
Pozwala mu to bowiem bredzić na dowolnie wybrany temat.

No cóż, ja jestem upośledzona. Nie dość, że z pewnością nie byłabym zdolna do wyprodukowania wiekopomnego dzieła pt. “kocha, lubi, szanuje”, to jeszcze nie wypowiadam się na temat rachunku różniczkowego, niemieckiej literatury gotyckiej, sztuki kurpiowskiej, prawodawstwa w carskiej Rosji, hutnictwa stali, supernowych, poezji Szymborskiej i miliona innych rzeczy.
Ot, błogosławieństwo wypisywania “prawd objawionych“ na każdy temat mnie ominęło! A fe! Mea magica culpa!

Nawet to mają, chociaż na razie wypożyczone.

Jeśli o mnie, to może jestem trochę złośliwy, ale tylko trochę... nie ma się czym przejmować.
Jest sens musi być i nonsens – jakby to powiedziął Dżordż.

Ale do rzeczy;

Dziękuję Ci pięknie, po przeczytaniu tylu komplementów moja ignorancja poczuła się przepysznie.
Lecz nie myśl, ze pozwoli Ci to na wciągnięcie mnie w jałowy spór o didaskalia.

Jeśli chodzi o koronny dowód mojej ignorancji to akurat tu się mylisz. Mimo, że termin „poneryzacja” nie jest u nas w tak powszechnym użyciu, jak w Tyńcu, to zanim go roztropnie usunęłaś, załapałem, o co biega.:)

Co zaś tyczy reszty, to masz absolutną rację. W tych sprawach jestem dyletantem.
Mimo młodzieńczej fascynacji pracami profesorów Kępińskiego i Dąbrowskiego niewiele pamiętam.
Niewiele, to nie znaczy nic.

Pamiętam, że nie tylko w pracach popularno-naukowych ich wywody były formułowane precyzyjnie, logicznie i w miarę zrozumiale.

Nie musieli infantylnie obrazować przedmiotu swoich zainteresowań i badań Hannibalem Lecterem.
No, ale cóż, signum temporis; jak widać nauka również trudno opiera się fali hochsztaplerstwa.:)

Nie jest żadną wiedzą tajemną, że funkcjonowanie w instytucjach opartych na porządku hierarchicznym (administracja, wojsko, korporacje) wymaga odpowiednich predyspozycji psychicznych.
A jeśli ich brak, to pomocny okazuje się człowieczy mechanizm adaptacyjny.

Fiodor Dostojewski ujął to tak, cyt: „ władza to nałóg, w niej nawet najpoczciwszy człowiek ordynarnieje do stanu dzikiej bestii. Dla jego umysłu stają się wówczas słodkie najbardziej wyuzdane zjawiska.”
I te właśnie obserwacje dyletanta Dostojewskiego empirycznie potwierdził prof. Zimbardo.
Czyż nie stoją one w oczywistej w sprzeczności z postulatem badań kandydatów na menedżerów?

Pozdrawiam serdecznie

P.s.
A tak przy okazji; wśród powodzi słów odnoszących się do mojej osoby, umknęła mi wzmianka o pozamarketingowych kwalifikacjach pana dr Boddy’ego.:)

Mamy problem.
Coś poprzestawiałam przed wylogowaniem się. Dostałam pocztą Twój komentarz i natychmiast chciałam go “zaakceptować”. Klikałam w to, co mi “TXT” nakazało i nic. Nie wiem, jak to zrobić, żeby się pokazał.

[Edycja] Klikałam chyba we wszystko, co możliwe. Bez rezultatu. Wysłałam maila do Sergiusza. Pardą, Maszyny.
Jeśli Twój komentarz się tu ujawni to będzie zasługa Maszyny.

Tymczasem – dobrej nocy.

We wszystkich “nonsensownych” artykułach odnoszących się do zjawiska psychopatii, które zamieściłam na swoim blogu, mowa jest o psychopatii prawdziwej (pierwotnej, wg klasyfikacji Cleckleya). Ty zaś, z jakimś przedziwnym uporem, nie przyjmujesz tego do wiadomości i opowiadasz o psychopatii funkcjonalnej (wtórnej, wg klasyfikacji Cleckleya).
Jedna z drugą ma kilka cech wspólnych, natomiast różnica zasadnicza sprowadza się do tego, że psychopaci wtórni mają wyrzuty sumienia, nie jest im obce poczucie winy i, po ustaniu warunków zewnętrznych sprzyjających ujawnieniu mrocznej części ich natury, mogą funkcjonować w miarę normalnie. W tej, i tylko tej, kategorii można ewentualnie rozpatrywać cytat z Dostojewskiego, eksperyment Zimbardo czy prace prof. Kępińskiego (prac Dąbrowskiego nie znam).
Czy jest to w końcu zrozumiałe?

W ramach tej ewentualności, pozwolę sobie na kilka słów komentarza odnośnie pracy „Psychopatie“ prof. Kępińskiego. Niewątpliwie jego wywód jest, jak to napisałeś, „precyzyjny i logiczny”. Jednakże, nie ma nic wspólnego z rozpatrywaniem zagadnienia psychopatii prawdziwej. Przede wszystkim trzeba pamiętać o tym, że kiedy Cleckley wydawał swoją przełomową pracę o psychopatii pt.„Mask od Sanity“ (Maska zdrowego rozsądku), to Kępiński siedział w Hiszpanii w obozie koncentracyjnym. Znajdował się więc w określonym, okrutnym dla niesamowicie wrażliwego i pełnego empatii człowieka, jakim dla mnie Kępiński był, otoczeniu. Nieporozumieniem byłoby twierdzenie, że te koszmarne doświadczenia nie pozostały bez wpływu na jego późniejsze życie i prace.
Jednakże, trzeba również pamiętać o podłożu filozoficznym, które jest obecne w całej jego działalności jako człowieka i lekarza, w jego publikacjach. Jest w nich fenomenologia, dojrzały i piękny humanizm, hermeneutyka, a nade wszystko głębokie zakorzenienie w filozofii chrześcijańskiej (w każdym jest dobro, każdy ma duszę, każdy może się zmienić by czynić dobro, itd). I tu tkwi sedno jego rozważań nad psychopatią. Funkcjonalną! Wtórną! Ale NIE nad pierwotną, prawdziwą.

Różnice pojawiają się już na etapie formułowania definicji psychopatii. Kępiński uważa ją za rodzaj „cierpienia“, wychodząc od etymologii samego słowa, w czym jest zgodny np. z Kurtem Schneiderem. Uważa, że psychopata zarówno zadaje cierpienie jak i sam cierpi (w psychopatii pierwotnej coś takiego nie ma miejsca). Uważa, że w zasadzie KAŻDY typ osobowości, który „kostnieje“ tracąc zdolność do zmiany „własnych utrwalonych struktur czynnościowych“, można uznać za psychopatię. Czyli, w jego przekonaniu psychopatia ma charakter ilościowy a nie jakościowy (co jest sprzeczne z ustaleniami na temat psychopatii prawdziwej). Zastanawia się nad możliwościami modelowania/zmiany osobowości człowieka (co, w przypadku p.pierwotnej jest – póki co – niemożliwe). Itd. Itp.
Zresztą sam prof. Kępiński napisał, że jego rozważania w tej materii są wysoce hipotetyczne a sama książka jest przede wszystkim próbą sformułowania „typologii charakteru narodowego Polaków“, co – łagodnie mówiąc i nie ujmując wagi przemyśleniom prof. Kępińskiego – ma niewiele wspólnego z klasyfikacją psychopatii znaną w psychologii i psychiatrii.

Jeśli chodzi o kwestie pomniejsze, to zaznaczę jedynie (retorycznie):
1) Dalej plączesz słowa autora artykułu (Andersona) ze słowami autora badań (Boddy’ego). Ostatnio pisząc jakieś brednie o Lecterze. Czy oddzielenie jednych wypowiedzi od drugich jest naprawdę takie trudne? Czy też robisz to po prostu z bezmyślnej złośliwości?

2) Nie bardzo rozumiem o co Ci chodzi, kiedy piszesz, że usunęłam słowo „poneryzacja“? Skąd? Na pewno nie z tekstu, bo nigdy go tam nie było. Spośród innych wytłuszczonych przez Ciebie cytowań mogłam zidentyfikować tylko pierwszy, który zamieściłam pod notką NJN i podtrzymuję (dlaczego? tu musiałabym znowu podać bibliografię, a to szkodliwe jest podobno). Skąd wziąłeś dwa następne, to pojęcia nie mam i, prawdą mówiąc, nawet nie chcę wiedzieć.

3) Umknęła Ci „wzmianka o pozamarketingowych kwalifikacjach pana dr Boddy’ego“? Jaka wzmianka? Czyja? Gdzie? O czym Ty opowiadasz?

4) Moje „cześć“ nie ma nic wspólnego z Twoimi komentarzami. Nie pochlebiaj sobie. :) Po prostu moje zainteresowania, lektury, itd. nie pasują do „profilu“ tego miejsca. Na dodatek, ktoś mógłby mnie uznać za psychopatę, któremu sprawia radość zadawanie cierpienia Czytelnikom poprzez zamieszczanie nonsensownych tekstów, prawda? Już zresztą pojawiło się, tu i ówdzie, „emocjonalne rozedrganie“ czy inny dysonans poznawczy. Wydaje się, że samo umieszczenie w tagach słowa „nauka“ może wywoływać alergie, zaś podawanie bibliografii – egzemę. Albo odwrotnie.. I na co komu taki bałagan i zgryzota?

Najpierw uwaga natury ogólniejszej.
Jak pewnie zauważyłaś TXT jest ogólnodostępnym portalem społecznościowym, a nie hermetycznym forum ekspertów.

Dlatego nie jestem przekonany czy adresatce Twojego komentarza znane było pojęcie „poneryzacji”.:))
Wydaje mi się, że zamiast od razu się zwijać, wystarczyłoby tylko nieco spuścić z tonu.
Zmienić formę na bardziej przyswajalną i nie traktować wszystkich jak idiotów.

Pod moją notką o Traviacie Verdiego, napisanej w wykpionym przez Ciebie stylu, pojawiło się kilkadziesiąt bardzo ciekawych wypowiedzi.

Co do konkretu…
W recenzji pracy marketingowca dokonanej przez ekonomistę uderzyło mnie ich naiwne przeświadczenie, że profilaktyczne przebadanie ciała migdałowatego przyszłych pracowników korporacji ( które z natury kierują się określonymi zasadami) zdemontuje istotę tych instytucji.

Eksperyment Zimbardy wykazał zupełnie co innego…
Pokazał, że fotelu prezesa coca Cola Company nawet Matka Teresa nie byłaby tą samą Matką Teresą, którą znaliśmy i szanowaliśmy.
I nijak do tego miałyby się okolice jej ciała migdałowatego.

Za niebezpieczny zaś uznałem postulat wprzęgnięcia do tego prawa.
Czyli eliminowanie z jego pomocą zjawiska, które nie zostało nawet do końca zdefiniowane. To, jak godzenie ognia z wodą…

Znasz przecież przypadki, w których psychiatria w tandemie z prawem stanowiła wyjątkową mieszankę?
Schizofrenię bezobjawowową – dziwnym trafem zawsze diagnozowano u kontestatorów systemu.
A przecież chorobę tę odkrył i opisał, nie marketingowiec czy ekonomista, a uczony – światowej sławy psychiatra prof. A. Śnieżniewski.

Między innymi z tego powodu do odkryć nauki, z których korzystać ma państwowy aparat przymusu odnoszę się z daleko idącym sceptycyzmem.

Pozdrawiam serdecznie

Teraz wiesz, jak się czuje biedny Mireks, kiedy się z niego natrząsasz.

W nawiązaniu do komentarza oraz fajnej rozmowy, za którą dziękuję :), zapodaję lekturę wartą przeczytania. Nie odnosi się ona tylko do ST (tu raczej ciężko będzie się doczekać jakiejś nowej, sensownej a krytycznej, publikacji po polsku; o tempora, o mores!). Książkę (wydaną po polsku i łatwo przyswajalną), której tematem jest krytyczna analiza tekstów NT napisał Bart D. Ehrman, a nosi ona tytuł “Przeinaczanie Jezusa: Kto i dlaczego zmieniał Biblię”.

Z rzeczy starszych, ale też napisanych przez znawców tematu, wydanych po polsku (chyba przez pomyłkę :) oraz dotyczących krytyki tekstów ST, mogę polecić książkę duetu Israel Finkelstein & Neil Asher Silberman, zatytułowaną: “Dawid i Salomon”.

(O ile mi wiadomo, obie w/w pozycje są jeszcze dostępne w sprzedaży i nie trzeba za nie płacić jakiejś “chorej” ceny. Pierwsza była ostatnio nawet “w promocji”. ;)

Dużo lepsza jest inna książka tego samego duetu, pt. The Bible Unearthed: Archaeology’s New Vision of Ancient Israel and the Origin of Its Sacred Texts, jednak o wydaniu jej po polsku można tylko pomarzyć. Chyba zgodnie z zasadą “Liga broni, liga radzi, liga nigdy was nie zdradzi!” :P

Jeśli przyszłaby Ci kiedyś ochota, Pino, by zmierzyć się z fantastyczną (IMO) monografią Russella Gmirkina Berossus And Genesis, Manetho And Exodus: Hellenistic Histories And the Date of the Pentateuch, o której gadałyśmy, to uprzejmie służę pożyczką.

Więcej grzechów nie pamiętam i… żadnego nie żałuję. :)

Wszystko, co napisałem ściśle odnosiło się do artykuły, który już w tytule nawoływał do wprowadzenia testów eliminujących z korporacji psychopatów.
Starałem się wykazać, jaki to absurd.

Co do wrodzonych patologii bliskich rejonów ciałka migdałowatego mózgu, to ze zrozumiałych względów się nie wypowiadałem.
Nie jestem aż takim specem od marketingu i ekonomi, żeby się i na tym znać.

Natomiast jestem, co zresztą zauważyłaś, erudytą, więc dużo frajdy dostarczyła mi lektura entuzjastycznej recenzji prac kontynuatora myśli prof. Lombroso.*
Sękju…

Pozdrawiam serdecznie

• Cezary Lombroso – włoski psychiatra. Twórca teorii mówiącej, że skłonności przestępcze są determinowane genetycznie. Opierając się na badaniach antropometrycznych czaszek sporządził portret urodzonego zbrodniarza.

A wyglądał on – pozostając w epoce – mniej więcej tak:

Niedoskonałość tej koncepcji polegała na tym, że podobizna Henri Landru, największego psychopatycznego mordercy jego czasów, była absolutnym przeciwieństwem autoportretu niderlandzkiego postimpresjonisty – skądinąd neurastenika.:))

że trafiła wreszcie kossa na kamień.

#zlyczlowiekdobrybazant

Wszystkie kończyny, człowiekowi bez urazu na rozumie, opadają kiedy czyta Twoje kolejne elukubracje.

Ty masz chyba (i nie Ty jeden) problem z konfrontacją z informacjami, które nie zgadzają się z wcześniej przez Ciebie przyjętą, jako słuszną, “piękną i dobrą” ontologią. Utworzona przez Ciebie “struktura rzeczywistości” nie dopuszcza innych opinii, poglądów i twierdzeń, niż te z którymi, na jakimś etapie, postanowiłeś się utożsamić. Przyjąć je za “swoje”. Stąd chyba te głupowate, pozbawione podstaw ataki na każdego autora, który ośmiela się mieć inne poglądy, podawać inne rozwiązania niż te, które Ty uznajesz za słuszne, efektywne, dobre.
Ogólnie można to chyba określić jako mało komfortowy stan dysonansu poznawczego, w jaki wprawiają Cię różne wypowiedzi. Broniąc się przed informacjami, które stoją w sprzeczności z Twoją ontologią, wypisujesz kolejne niedorzeczności.
To normalne. Do pewnego stopnia.

W akcie desperacji, co przyznaję otwarcie, zapodam Ci kilka zdań ze wstępu wielce wymownej i raczej aktualnej do dziś publikacji Henri Poincaré [1] z 1908 roku, pt. Wartość nauki. (wytłuszczenia moje, co oczywiste)

“Poszukiwanie prawdy winno być naszym celem; jest to jedyny godny jej cel. [...] Prawda wszelako przeraża nas niekiedy. [...] Wiemy też, jak często prawda bywa okrutna, i samych siebie zapytujemy czy złudzenie raczej nie pocieszy i nie umocni nas bardziej; ono to bowiem wlewa w nas ufność. Jeżeli zniknie kiedyś, czy pozostanie nam jakaś nadzieja, czy nie opuści nas odwaga czynu? Takoż koń do maneżu zaprzężony niechybnie odmówiłby nam posłuszeństwa, gdybyśmy mu przezornie oczu nie zawiązali. [...]”

I takim oto koniem, ograniczonym do “brykania” na określonym obszarze i w określony sposób (bo z klapkami na oczach) się jawisz. Wszystko, co poza “ujeżdżalnię” wychodzi, to wróg Twój i nieprzyjaciel serdeczny. “Poszukiwanie Prawdy” jest Ci obce, bo Ty już znalazłeś “swoją prawdę”, i żeby przedstawiono Ci tu milion dowodów na niesłuszność “Twojej prawdy”, Ty i tak wynajdziesz “milion i jeden wykręt” by nową informację od siebie odrzucić.

Oczywiście nie dotyczy to tylko Ciebie. Na TXT jest przynajmniej trzech innych blogerów, którzy prezentują dokładnie ten sam sposób reagowania na informacje sprzeczne z ich dotychczasową “strukturą rzeczywistości”, choć w nieco innych dziedzinach. Tu o mechanizm chodzi. Mechanizm kognitywnego i osobowościowego “kostnienia”, o którym tak wiele pisał prof. Kępiński.
Czy brak osamotnienia w pełnym ufności życiu złudzeniami jest w takim wypadku pocieszający?
______________
[1] Dlaczego wybrałam Henri Poincaré? Dlatego, że był on z zawodu inżynierem górnictwa. Jednak w annałach nauki zapisał się jako matematyk i fizyk teoretyczny, astronom oraz filozof nauki. [To przytyk do yassowych wycieczek ad personam wobec autora badań wymienionych w tym artykule oraz autora artykułu.]

O ile nie mam totalnej sklery, to przedstawiłam jedną, jedyną pseudo-własną teorię, która okazała się totalnym idiotyzmem. Była ona zgodna z moją ówczesną “ontologią”, z moją ówczesną “strukturą rzeczywistości”, opartą, co nie ukrywam, na dezinformacji MSM. Na szczęście obudziłam się w miarę szybko i sama siebie nazwałam w tej materii idiotką, jeszcze zanim TXT zamknęło swoje podwoje.
Myślę, że na tym właśnie polega różnica między mną a innymi lokalnymi blogerami, którzy nie są w stanie przezwyciężyć dysonansu poznawczego, z jakim się zmagają. Często nieświadomie.

Cała reszta “magicznych” teorii, nie jest “magiczna”. Być może się mylę, ale jestem na tym portalu jedną z niewielu (o ile nie jedyną, momentami), która z uporem maniaka przywołuje (przywoływała) materiały źródłowe, a nie tylko własne opinie. Po tamtym incydencie żadna z prezentowanych przeze mnie teorii (żeby nie wiem jak karkołomnych) nie jest moją własną.
To się chyba nazywa nabraniem dystansu i pokorą wobec własnych niedoskonałości.

I za Twoją postawę pełen szacun (nie kłóćmy się, jeszcze przez chwilę, bo znowu będzie masakra! :D). Źle się wyraziłam. Nie chodziło mi o to, że te teorie są personalnie Twoje, tylko że prezentowane przez Ciebie. Mogę wymienić, co budziło moje wątpliwości, jeśli mnie przekonasz merytorycznie, to spoko.

Podstępnie bym Cię namawiała do napisania o ST, bo inaczej ja to zrobię, jak dorwę Ehrmana, ale to nie będzie równie dobre. Że co, że Poldek się oburzy? Meh.

pozdrówki

Kiedyś chyba było ciekawiej. Dla przykładu – mam współlokatorkę na matmie, która uczy się na głos (ja zresztą też). Jak słyszę hasło – Kartezjusz, albo Leibniz, to mogę zaraz się podłączyć i zrobić dygresję, bo miałam sporo filozofii w szkole i trochę na studiach. A teraz dupa, polihistorzy się skończyli…

Wydaje mi się, że mimo burzliwej historii :P tym razem dogadałyśmy się już dobrze. No ale, z tym stadem, to wiesz, nie wiem, które z Twoich dawnych notek uważasz za aktualne, a w których punktach zmieniłaś poglądy (ja część moich dawnych uważam za kretyńskie, to zupełnie normalne, ewoluujemy).

Może od razu rzucę na rybkę, że czepiałabym się dwóch spraw: szczepionek i pani Laury.

Wracając do kwestii z dyplomami: uważam, że zarówno ja (matura 2006), jak i Asia (2011) jesteśmy co najwyżej połowicznie dobrze wykształcone, choć obydwie, w swoich dziedzinach, wymiatałyśmy w szkole, a teraz nieźle sobie radzimy na studiach. Niemniej ja jestem ciemna masa w zakresie matmy (to może najmniej), biologii i fizyki (tutaj rozpacz w kwiatki), z kolei ona ma zerowe pojęcie o historii. Tymczasem szkoła z każdym rokiem robi się bardziej kretyńska…

daje ludziom iluzoryczne poczucie bezpieczeństwa, tak sądzę i sądzę, że o to głównie chodzi.
Pozwala określić kto jest kim a kim nie jest, albo kim jestem a kim nie. I przecież nie dotyczy to tylko obszarów zawodowych. Uporczywe przepychanki kto lewak, kto prawak, kto tak, kto śmak, ma męża czy stara pannucha, żonaty czy pedał – to wszystko jest to samo.
Etykiety są wielu ludziom potrzebne jako drogowskazy. Czy tam coś w tym rodzaju.

Z innej beczki: zaufanie ludzi do tego co wiedzą, czy też głębokie przekonanie, że wiem prowadzi do usztywnienia, często odbiera ciekawość sprawdzania i poszukiwania.

Obu tych rzeczy, czyli poczucia bezpieczeństwa w świecie, w którym nikt o zdrowych zmysłach mieć go nie może i przekonania o sensie zaufania we własne wiem w świecie, o którym wiadomo coraz mniej… Obu tych rzeczy ludzie potrzebują.
Jedni wyjdą poza bezpieczną norkę, inni nie.
Jedni mają odwagę do działania samemu, inni potrzebują towarzyszy, jeszcze inni z miejsca się nie ruszą, gdyż strach okrutny czy inny bezsens.

W każdym razie tak sobie myślę, widocznie mnie naszło. :)

Niektórzy nie chcą iluzorycznego poczucia bezpieczeństwa, nie chcą poczucia bezpieczeństwa w ogóle, bo nie czynią z niego nadrzędnej wartości. Pewnie o wartości wszystko się rozbija – może tu jest klucz?

Jednych ciekawi scena, innych kulisy. :)

To czego nie umieją ukryć to rodzaj napięcia, wysyłanej negatywnej energii, której dają od czasu do czasu upust chcąc być w centrum zainteresowania. Pozostaje pytanie, czy da się ich leczyć i jak, wg mnie terapia szokowa, muszą się naprawdę wystraszyć by docenić życie.