Do centrali zadzwonił szyfrant Biedronka i powiedział, że wróci do kraju, kiedy wreszcie skończy się ta „prezydencka hucpa”. Powiedział, że „nie może już na niego patrzeć”, doszło do tego, że wszędzie mu się pojawia („jak zjawa”), sytuacja nie do wytrzymania, stresss… Prosił, żeby się nie zamartwiać, że ma się dobrze, koledzy pomagają, a dzięki szkoleniu, które swego czasu był ukończył z wyróżnieniem w Moskwie jakoś sobie radzi także z prozą życia.

Powiadomiony minister obrony narodowej natychmiast zadzwonił do zaufanego człowieka z pytaniem: co robić i czy może “wpaść”? Ten zaczął od tego, że „przede wszystkim spokój i poważna mina”. Podziękował za telefon i zachęcił, żeby „przekręcał” zawsze, kiedy trzeba („jednorazowe karty są w kiosku”). Pochwalił się, że sam premier dzwoni do niego czasem z różnymi problemami, a on – jako mąż stanu i ojciec trójki dzieci – nie odmawia, bo „czuje ciężar”, a poza tym „na to przecież żeśmy się umawiali”. Pierwszy raz premier zadzwonił, kiedy jeszcze nie był premierem, ale już pomalutku szykował się do czegoś większego. Przyszedł ze „współpracownikiem, starym znajomym moim, jeszcze z czasów, kiedy pchaliśmy ludzi na Fulbrighta” i „a ja od razu do niego – załóżcie nową partię, nową platformę, czy inną jaką...”; „tak było, nieważne, stare dzieje…”

Kiedy uspokojony minister obrony narodowej wyszedł, zaufany człowiek wezwał sekretarza, aby „uruchomić kontakty marszałka na Jamajce” oraz „zaufanych oxfordczyków”. Sekretarz zawahał się przy pisaniu wyrazu „Oxford”, ostatecznie zapisał z niego tyle, ile dosłyszał, i zwrócił się do pryncypała: „Chodzi o Brusów, czy pana ministra, bo Brusowie już nie teges, więc ewentualnie może przez Leszka…” „– Przestań mi tu bredzić, durniu! Do Radka dzwoń!” – uciął poirytowany pryncypał.

Minister spraw zagranicznych akurat jeździł na motorze po strefie zdekomunizowanej, więc nie mógł podejść; z Nowego Jorku wkrótce zadzwoniła jednak jego żona i zapewniła, że „mąż oddzwoni”. W gabinecie marszałka nikt nie podnosił słuchawki. W tej sytuacji zaufany człowiek wpadł w popłoch. „– Kurwa – podsumował – łatwiej już chyba zabić amerykańskiego szpiega długopisem, niż coś w tym kraju dogadać… E!, durniu… – zwrócił się do swojego sekretarza – podstawiaj mi moją maszynę; sam po niego polecę…”

Tymczasem szyfrant Biedronka ponownie skontaktował się z centralą. Stwierdził, że rozszerza żądania, i teraz to on do kraju wróci tylko wtedy, kiedy prezydent podpisze traktat z Lizbony. „Inaczej ni-chuja – dodał, po czym się rozłączył”.