Wczoraj pojawił się pierwszy odcinek zapowiadanego głośno programu Bronisława Wildsteina. Cienie PRLu. Dotyczył przeobrażenia MO w Policję.

Okazało się, że Policję opanował układ ubeckich funkcjonariuszy, których w nowych służbach porządkowych zainstalował był Czesław Kiszczak. W wyniku tego spośród siedmiu tysięcy zwolnionych ze służby w stanie wojennym za przynależność do związku zawodowego MO milicjantów do pracy w Policji przyjęto w wolnej Polsce zaledwie około pięćdziesięciu.

Związek zawodowy funkcjonariuszy MO powstał wskutek niezadowolenia jego członków z materialnych warunków ówczesnej pracy oraz z tego, że SB podległa formalnie wojewódzkim komendantom milicji – inaczej się wtedy nazywali – była w istocie lepiej opłacaną, niezależną strukturą, obciążającą swymi bezprawnymi działaniami opinię milicjantów. Tak to przedstawili dawni milicjanci – związkowcy.

Odrzucanie podań o przyjęcie do Policji zwolnionych kiedyś za przynależność do Związku niegdysiejszych funkcjonariuszy MO objaśniał jeden z tak potraktowanych na swoim przykładzie tym, że gotowość do wznowienia pracy zgłosił był po terminie. Utracił wobec tego wszelkie prawa. Termin był zawity – cokolwiek by to znaczyło, brzmi tajemniczo.

Inni, według biorącego w programie udział byłego milicjanta – związkowca i obecnego policjanta, nie podejmowali na powrót pracy powiadając, że poprzednio goniono na zebrania partyjne a teraz się pędzi do kościoła i nie wezmą w tym udziału. Do Policji przeszli według niego dawni gorliwcy, splamieni udziałem w biciu zatrzymanych, którzy teraz nowej władzy z podobnym oddaniem i gorliwością postanowili służyć. Stara zaś władza bijącym milicjantom zapowiadała bezkarność, nawet jakby bitych zabili.

Skutkiem zainstalowania się ubeków w Policji był jej paraliż w latach dziewięćdziesiątych. Podjęła ona bowiem strajk włoski, co zaowocowało wzrostem przestępczości. Z pokazanej statystyki wynikało, że apogeum tego wzrostu wystąpiło w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych. Potem przestępczość zaczęła spadać, osiągając na końcu poziom nieco większy od pierwotnego ale dalej jawiąc spadkowy trend.

Krzysztof Janik, były minister spraw wewnętrznych, odżegnał się od awansowania byłych ubeków twierdząc, że stanowiska powierzał młodym ludziom, którzy teraz stanowią generalską kadrę policji. Ludwik Dorn, także były minister tego resortu opowiedział o swojej walce, daremnej raczej, z ubeckim układem w Policji.

Najczęściej się wypowiadający były milicjant i członek ówczesnego związku zawodowego a teraźniejszy policjant nie zrobił w swej pracy kariery. Twierdzi, że właśnie wskutek dławienia go przez układ. Karierę robią teraz ludzie zostający doktorami i pułkownikami, którzy nie widzieli złodzieja. A kupowane przez nich zagraniczne programy służące do złoczyńców łapania zatykają się w naszych warunkach.

Widywałem w swojej karierze przedsiębiorstwa, które w działach technicznych nie miały w ogóle komputerów. Te były w sekretariatach i księgowościach, wykorzystywane jako maszyny do pisania. Urządzenia peryferyjne służyły jako… podstawki pod starannie pielęgnowane kwiaty. Tu się sprawdzały, bo nie wypaczały się od wody. Do celów w jakich je zakupiono się nie nadawały “w naszych warunkach”. Jaskrawo ubrane, podkasane sekretarki i korpulentne księgowe stwierdzały to autorytatywnie. Wiedziały co mówią, miały z tym do czynienia na co dzień. Posługiwały się przeto sprawdzonymi metodami – liczydłami i głosem.

W państwowych przedsiębiorstwach się raczej praktyków preferuje. Oni najlepiej wiedzą, jak się posługiwać łopatą. Inżynierami bowiem zostają ludzie, którzy łopaty nie oglądali. Czasem wręcz kobiety. A te, wiadomo, paznokcie muszą oszczędzać. Żadnego z nich pożytku. Kłopoty same.

A walkę z układem podjęto wykorzystując praktyków, którzy wprawdzie nabywali doświadczenia w komunistycznych strukturach aparatu władzy i ścigania ale wiernych. Na towarzyszy walki wybrano sobie koalicjantów nie tylko naszpikowanych dawnymi funkcjonariuszami służb ale także ideologami moczarowskiego patriotyzmu. I to była właściwa droga do deubekizacji i lustracji oraz moralnej odnowy państwa. Przeżartego dawnym systemem. Nic jednak z tej walki nie wyszło, poza kompromitującym gruzowiskiem. Jak to po bitwach.

Czyli rzeczywistość skrzeczy.

Dobry program.