Bój o stocznie. Wpakowaliśmy w trzy z nich dwadzieścia miliardów złotych. W całe górnictwo węglowe – bez mała setkę kopalń – około pięćdziesięciu. To daje pojęcie o wysiłku, jaki ponieśliśmy aby je utrzymać. Okazuje się, że mają jednak same na siebie zarabiać i albo się sprywatyzują albo trzeba będzie sobie od stoczni nakłady odebrać. Tak orzeka Unia.

Jednocześnie trwa przepychanka o to, kto i kiedy rzecz zaniedbał, kto i kiedy jeździł do Brukseli. W oczach bowiem żebraków liczba wyjazdów stanowi o skuteczności starań. To już lewicowa minister od spraw przeróżnych, głównie zdaje się obiadowych czy dietetycznych, otwarcie stwierdziła. Oskarżana o wydawanie po próżnicy publicznych pieniędzy.

Jednocześnie w Sejmie i na konferencjach prasowych pojawiają się rzeczywiści winowajcy stoczniowych kłopotów, związkowcy. Oni mają swoje pięć minut i oni teraz wywijając legendą pouczają “głupi polski lud“. Praca ma bowiem być środkiem dla upodmiotowienia pracownika. On ma w niej znajdować radość i uzasadnienie istnienia. W tej sytuacji jej efektywność to kapitalistyczne i liberalne mrzonki. Oni, pracownicy, mają dostawać aby się ich podmiotowość ziściła. Dawać niczego z siebie nie zamierzają, bo wtedy podmiotowość zmaleje. Dlatego też stocznia ma być państwowa. Albo, jeżeli już musi być prywatna, to na ich, robociarskich warunkach.

W takiej sytuacji trudno oczywiście o inwestora. Pracownicy, zamierzający rzeczywiście zarabiać a nie żebrać, też się nie kwapią do pracy w opanowanych przez związki socjalistycznych, pasożytniczych molochach. W takiej sytuacji nic dziwnego, że stocznie upadną i państwem morskim raczej nie będziemy.

Będziemy za to państwem związkowym. Państwem, gdzie nie praca i zapobiegliwość ale wymuszanie albo żebranie będzie źródłem dochodów.

A praca będzie czynnikiem upodmiotowienia. W sytuacji, kiedy my żadnej podmiotowości w istocie nie chcemy. Bo najlepiej się czujemy w roli sprytnego niewolnika.