Każdy dzwonek telefonu w dniu operacji mojej Mamy sprawiał, że nogi uginały się pode mną.
Musiałem się o coś oprzeć, bo myślałem, że zejdę.
A wiesz czemu?

Bo byłem jedyną osobą w rodzinie, która miała zostać poinformowana w razie ewentualnej śmierci Mamy w czasie jej operacji.

Kilka siwych włosów więcej.

PS. Grzesiu. Zajrzyj do Waitsa. Mięknie. Bardzo.

It`s good to be a (un)hater!