Historia zupełnie prawdziwa, świadcząca o jakiejś jednak głupocie:

Oprowadzałem kiedyś po Białymstoku międzynarodową grupę wolontariuszy, z człowiekiem, który mając kilka miesięcy został oddany pewnej Polce przez swoich żydowskich rodziców. Sami rodzice zginęli w białostockim getcie, on przeżył. O tym, że jest Żydem dowiedział się nie tak dawno. Co prawda wcześniej niektórzy sąsiedzi dawali mu do zrozumienia, że ma pochodzenie żydowskie, że jego matka nie jest jego naturalną matką, ale pewności nie miał. Dopiero na łożu śmierci “matka” wyznała mu, że wzięła go od jego prawdziwych rodziców, by ocalić mu życie.

Wspólnie z nim opowiadaliśmy owej grupie wolontariuszy o tym, co było dobre w relacjach polsko – żydowskich przed wojną, o kobiecie, która uratowała mu życie. I w pewnym momencie jedna z wolontariuszek – Polka – skierowała rozmowę na rok 1968, po angielsku zaczęła opowiadać, jakimi to antysemitami są Polacy. Gdy zaczęliśmy oponować, że nie można uogólniać, że nie da się nawet stwierdzać, iż większość Polaków jest antysemitami, ta zaatakowała nas tak wściekle, jakbyśmy byli jej śmiertelnymi wrogami.