Sztywny Pal Azji – płytę, z której pochodzi ten utwór, znałem na pamięć. Najbardziej lubiłem, numer, który się “Proces” nazywa, ale nie znalazłem.

Michael Jackson – mistrz, który najpierw zbzikował, potem pomysły stracił. Albo odwrotnie. Albo jedno i drugie naraz.

David Bowie – wielkim fanem nie byłem i nie jestem, ale kilka rzeczy lubię i pamiętam.

Sade – niepowtarzalna. Raz usłyszysz, zobaczysz i już nigdy nie zapomnisz. Czaruje po prostu.

George Michael – podziwiam jego perfekcję, muzyczną wrażliwość i talent. Jego dwie płyty: “Listen Without Prejudice” i “Older” to absolutne Himalaje muzyki pop.

Michael Buble, Jamie Cullum i Harry Connick jr – dla mnie są najważniejsi w XXI wieku. Ale ja już staruch, więc się nie znam.

U2 – każda legenda ma swój schyłek. Oni i tak byli genialni dłużej niż przeciętna ikona.

Depeche Mode – są specyficzni. Ich najlepsze lata przypadły na moją młodość (z U2 jest podobnie). A wtedy człowiek podchodzi do muzyki bardzo emocjonalnie. Nic dziwnego więc, że mnie wciągnęło. Inna rzecz, że wybrałem jeden stareńki numer (jakoś tak z 1984r. chyba) i drugi współczesny, czyli schyłkowy. Może gdybym znalazł ich klasycznie smutackie, nastrojowe rzeczy z najlepszych czasów, podobałoby Ci się bardziej.

Dzięki za link. Znam człowieka, podobało mi się. Tym bardziej, że tę piosenkę wyjątkowo lubię.

Pozdr.