Sam wniosek nie wystarczy.

Wierzyciel składa w sądzie pozew.

Sąd pierwszej instancji wydaje wyrok.

Dłużnik, otrzymując niekorzystny dla siebie wyrok, ma święte prawo złożyć apelację.

Jeśli sąd drugiej instancji uzna, iż racje dłużnika są, delikatnie mówiąc wątpliwe, utrzymuje w mocy wyrok sądu pierwszej instancji.

Oczywiście, w większości spraw, dłużnik ma możliwość skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego. Jednakże złożenie jej, o ile sąd drugiej instancji nie postanowi inaczej, nie wstrzymuje wykonania wyroku sądu drugiej instancji, który jest prawomocny z chwilą ogłoszenia.

Wówczas wierzyciel, po otrzymaniu od sądu drugiej instancji postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności, składa wniosek do komornika o wykonanie wyżej wymienionego prawomocnego wyroku, załączając do wspomnianego wniosku, odpis wyroku sądu drugiej instancji, wraz z rzeczoną klauzulą wykonalności.

Biedny komornik nie ma niestety innego wyjścia (taki lajf i robota), jak przystąpić do czynności egzekucyjnych, zgodnych z sentencją prawomocnego wyroku sądu drugiej instancji.

Dłużnikowi pozostają jedynie tzw. zarzuty przeciwegzekucyjne, które jednak w odniesieniu do KDT nie miały zastosowania.

Utrudnianie egzekucji komorniczej stanowi przestępstwo, określone w kodeksie karnym.

Tytułem uzupełnienia nadmieniam, że w sprawie znajdują zastosowanie przepisy nie tylko kpc, ale również ustawy o wykonywaniu zawodu komornika, jak również ustawy kodeks karny. I jeszcze inne bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa, których streszczenie wykracza poza ramy naszej korespondencji.

Chciałbyś jeszcze o coś spytać?