Gadający Grzybie,

zacznę od przeprosin za zwalczanie, dwuznacznie to wyszło. Pełen szacunek.

Rzecz nie we wrażliwości czy estetyce. To jest oczywiście ważne, ale zarazem tak ulotne i często jednorazowe, że nie daje się na tym nic trwałego zrobić, nawet jeśli będziemy je [przejawy wrażliwości i estetyki] podsycać i prowokować ab ovo. Rzecz bowiem w ogóle nie rozgrywa się na poziomie emocji (przynajmniej nie dla wszystkich, w tym nie dla mnie), choć – prawda – emocje prowokują, żeby wracać do tego tematu (jak w tej chwili). To raczej Ty piszesz o emocjach, wekslując na nie sprawę, i uznając, że to sedno sporu i oś konfliktu. Mazurek, tak rozumiem jego teksty, daje przykłady (zapobiegliwie usłużne media je eksponują, żeby przykryć fundament), ale chodzi mu przecież o coś innego, niż o dyskusję na temat: czy można śpiewać Jarosław pod krzyżem, na uroczystości pogrzebowej w miejscu, które symbolizuje “kwiecień”. Odpowiedź na to pytanie w ogóle nie jest ważna. I teraz tak, ja protestuję, ponieważ poziom irracjonalności (!) przekroczył już granice, których przekraczać bezwzględnie nie można, bo potem nic się już nie da zrobić albo będzie bardzo trudno — nawet jeśli odniesiesz sukces wyborczy, to jak po czymś takim i z kim zejdziesz na ziemię? A na ziemię zejść musisz, bo chodzi przecież o coś więcej, o inne sprawy z wielkich liter, prawda? Widzę cię – czytając ten tekst – jako wykonawcę (wybacz) tej nieco irracjonalnej i zarazem drugoplanowej melodii. Stąd moja reakcja. Ale może tak nie jest. Bo np. jesteś w fazie budowania sumień i serc, może masz dobrą metodę, może tak trzeba. Mnie ta metoda już (!) nudzi i nuży. Widzę w niej więcej zagrożeń na przyszłość (bo jakaś będzie, prawda), niż potencjalnych zysków.

Pozdrawiam,
referent