Znów niestety ma Pan rację. A co to za Robert Mazurek?

Pozdrawiam

Pomijając wątek “zwalczania” – pełna zgoda. Dobrą pointą sytuacji jest tez aktualny felieton W. Łysiaka w “U Rze”.

Tekst Łysiaka, z tego co słyszałem, dotyczy wojenki “GP” Sakiewicza z “URz”. Natomiast ja żadnej wojenki nie prowadzę. Nie kopię Mazurka, nie odsądzam od czci i wiary, tylko staram się racjonalnie wyjaśnić, czego w swym tekście nie wziął pod uwagę.

pozdrawiam

Gadający Grzyb

zupełnie nie pojmuję, jak poglądy Grzyba (reprezentatywne dla pewnej opcji) mogą być Panu politycznie tak samo odległe jak buziaczki obecnych liberałów z SLD, pragmatyków z PO czy folkloru RPP.
Przyjmując nawet, że jest to tylko licentia poetica nie widzę najmniejszego powodu, by musiał Pan zwalczać je równie zaciekle.

Dostrzegam natomiast symptomy tzw. “polskiego piekiełka”.

Mazurek wyraził swój szczery i skądinąd zrozumiały pogląd. Niezupełnie odosobniony wśród zniecierpliwionych elit.
Z drugiej zaś strony dostarczając amunicję towarzystwu Sewka Blumsztajna poczuł się wyraźnie nieswojo.
Bo to spowodowało skutek, którego jesteśmy świadkami.

Zarzucający oponentom red. Mazurka stalinowskie wzorce “konsolidacji szeregów na obecnym, trudnym etapie”, powinni również wziąć pod uwagę fakt, ze historia demokracji pełna jest przypadków zawierania całkiem doraźnych aliansów dla realizacji celów programowo nadrzędnych.

Zgadzam się z Grzybem w tym, że składać publicznie tego typu deklaracje można jedynie przy założeniu, iż sytuacja polityczna w Polsce oscyluje w granicach norm obowiązujących w demokratycznych państwach prawa.
W których zachowana jest elementarna chociażby równowaga rzeczywistych sił politycznych. W których panuje względna stabilność systemowa.
A tak chyba nie jest?
W każdym razie teza, że dzisiejsza Polska jest państwem demokratycznym, z w pełni ukształtowanymi instytucjami demokratycznymi jest tezą z którą ja zgodzić się nie mogę.

Zresztą uciekający w sarkazm Mazurek sam zdaje się poświadczać, że zbyt pochopnie wyrwał się przed szereg. Stąd jego potrzeba (w linkowanym tekście blogowym) dobitniejszego określenia własnych wyborów ideologicznych.

Tak więc; jak rozumiem Mazurka, tak rozumiem i Grzyba oraz Pana. I do wszystkich Panów jest mi równie blisko, bo dzisiejsze różnice między nami są naprawdę kosmetyczne.
Żadnej walki z Panami prowadzić nie zamierzam.:)

Ostro wezmę się za Panów, dopiero wtedy gdy wszyscy w końcu wyjdziemy z tego postkomunistycznego chocholego tańca. Z tego, w moim odczuciu, pogłębiającego się marazmu.

Pozdrawiam serdecznie

Problem z tekstem Mazurka wziął się z tego, że fatalny tytuł wymyślił. To jego “nigdy więcej” nie powinno paść nawet w najbardziej krytycznym tekście, bo było absolutnie durnowato palnięte. A co dopiero w tytule! A jeśli to nie było palnięte “w szale”, no to jeszcze gorzej dla niego. Stąd w notce blogowej deklaracja, że następnym razem to na Wawel raczej, żeby nie było, że w ogóle nigdzie itd. Gdyby tak nie rejtanił przesadnie, reszta tekstu uszłaby jako zdecydowana krytyka, ale utrzymana w granicach rozsądku.

Poza tym, to jest w ogóle pomieszanie pojęć jakieś. Ja rozumiem, gdyby ten wiec został zorganizowany nad grobem, symbolicznym w Wawie czy (teoretycznie, bo praktycznie to niewykonalne na szczęście, na Wawelu), wtedy możnaby i trzebaby nie tylko skrytykować ale nakopać Jarosławowi, PiS-owi i komu tam jeszcze za brak szacunku dla zmarłych i polityczne tańce na grobie.

Ale ten wiec był przed byłym miejscem urzędowania śp. Lecha Kaczyńskiego, w miejscu gdzie dwa lata temu Polacy sami z siebie pokazali sobie i światu, że stało się coś, co szarpnęło za trzewia narodu, w miejscu odpowiednim dla demonstracji i wieców. Dlatego to miejsce jest już mityczne i takim zostanie. To przecież nie do zrobienia, żeby takie zgromadzenie miało tak modlitewny charakter jak to dwa lata temu. Bo co, może miała być tylko msza i bez przemówień, żeby któryś czegoś nie palnął czy sto lat nie zaintonował jak czubek? A że PiS “zawłaszcza”? A kto niby miałby rocznicowe uroczystości lepiej zorganizować? Komorowski z Tuskiem i Waltz może? No bez ponurych żartów.

Mazurek wyrwał się jak niedzisiejszy, bez wyczucia, mimo że, jak na ironię, właśnie brak wyczucia zarzuca i organizatorom i władzy.

Jasne, gdyby PiS zorganizował modlitewną jedynie uroczystość, to nie tylko odebrałby całą amunicję Czerskiej, ale pewnie poprawił swoje sondaże wśród niezdecydowanych. Tylko czy to aby na pewno byłoby adekwatne do sytuacji w jakiej Polska jest teraz? Czas na żałobę był dwa lata temu.

Gadający Grzybie,

zacznę od przeprosin za zwalczanie, dwuznacznie to wyszło. Pełen szacunek.

Rzecz nie we wrażliwości czy estetyce. To jest oczywiście ważne, ale zarazem tak ulotne i często jednorazowe, że nie daje się na tym nic trwałego zrobić, nawet jeśli będziemy je [przejawy wrażliwości i estetyki] podsycać i prowokować ab ovo. Rzecz bowiem w ogóle nie rozgrywa się na poziomie emocji (przynajmniej nie dla wszystkich, w tym nie dla mnie), choć – prawda – emocje prowokują, żeby wracać do tego tematu (jak w tej chwili). To raczej Ty piszesz o emocjach, wekslując na nie sprawę, i uznając, że to sedno sporu i oś konfliktu. Mazurek, tak rozumiem jego teksty, daje przykłady (zapobiegliwie usłużne media je eksponują, żeby przykryć fundament), ale chodzi mu przecież o coś innego, niż o dyskusję na temat: czy można śpiewać Jarosław pod krzyżem, na uroczystości pogrzebowej w miejscu, które symbolizuje “kwiecień”. Odpowiedź na to pytanie w ogóle nie jest ważna. I teraz tak, ja protestuję, ponieważ poziom irracjonalności (!) przekroczył już granice, których przekraczać bezwzględnie nie można, bo potem nic się już nie da zrobić albo będzie bardzo trudno — nawet jeśli odniesiesz sukces wyborczy, to jak po czymś takim i z kim zejdziesz na ziemię? A na ziemię zejść musisz, bo chodzi przecież o coś więcej, o inne sprawy z wielkich liter, prawda? Widzę cię – czytając ten tekst – jako wykonawcę (wybacz) tej nieco irracjonalnej i zarazem drugoplanowej melodii. Stąd moja reakcja. Ale może tak nie jest. Bo np. jesteś w fazie budowania sumień i serc, może masz dobrą metodę, może tak trzeba. Mnie ta metoda już (!) nudzi i nuży. Widzę w niej więcej zagrożeń na przyszłość (bo jakaś będzie, prawda), niż potencjalnych zysków.

Pozdrawiam,
referent

Jeszcze jedno. Panie Grzybie, zapytam tak. Skoro jest różnica między rozmową o rzeczy, a rozmową o opiniach o rzeczy, to dlaczego mamy udawać, że rzeczywistość kończy się na tym drugim. Tym bardziej, że w naszej wersji, rozmowa o opiniach o rzeczy już dawno zagubiła gdzieś samą rzecz (rzeczywistość) i teraz rzeczą stały się – uwaga – opinie o owych opiniach. Przecież to jest absurd. Pisząc pierwszy komentarz pod tekstem, chciałem Panu przekazać, że są ludzie, dla których ta metoda działania bliskiego ideowo środowiska jest równie przerażająca, jak miazmaty lewactwa. Innymi słowy, nie ma o czym za bardzo gadać, bez widoków na zmianę. Twierdzę, że o to chodziło Mazurkowi.

Jeszcze raz pozdrowienia,
referent

Ależ ja piszę o rzeczy – w tekście wskazuję na “katastrofę po-smoleńską” jako realne źródło obecnych nastrojów po prawej stronie. Ta katastrofa nie jest “opinią” – jest rzeczywistością. To Mazurek od tego abstrahuje, skupiając się na tym, czy “sto lat” albo szubienice z Donaldem są na miejscu, czy nie na miejscu.

Jest taki stary dowcip. Robotnicy protestując krzyczą twardo: “żądamy chleba!”. Inteligenciki natomiast piszą na transparentach: “prosimy o pieczywko”.

Otóż uważam, że “proszenie o pieczywko” nic nie da. I naprawdę, nie jest to wina tzw. “ludu smoleńskiego”.

pozdrawiam

Gadający Grzyb