Panie Yasso, nie lubię szatkowania tekstu, żeby potem odpowiadać do wyjętych z kontekstu akapitów, ale tym razem zrobię tak, starając się zarazem, żeby tego kontekstu nie zgubić.

Poglądy Grzyba są mi bliskie, a zarazem ten program polityczny (tak to trzeba chyba nazwać), który każe mi tracić kontakt z moją wiedzą i doświadczeniem życiowym, wzbudza moją nieufność. Nie wierzę, że Pan mnie nie rozumie? ;-)

W tym punkcie tylko tyle, z apelem, żeby mi Pan zaufał. Pisząc pierwszy tekst Mazurek wiedział jaka będzie reakcja i jakie struny poruszy. Nawet ja bym prawdopodobnie (!) wiedział. W tym sensie Mazurek wiedzieć musiał ;-) I mimo to, napisał. Wali Pan w płot, nie da się tego zwekslować (fakt, że często się daje) na naiwność i pychę objawiającą się niepohamowaną potrzebą pisania. Nie ten kazus.

To jest problem, nad którym od czasu do czasu dumam. Co, kurwa, pardą, robić. Z jednej strony nie ma powodu, żebym czuł się zakładnikiem wymyślonej przez kogoś i zresztą nieskutecznej taktyki, żeby milczeć, bo inaczej wychodzi się na pożytecznego idiotę, jak nie przymierzając ten Dorn, który po odejściu z PiS-u chodził przez tydzień do wszystkich mediów, Olejnikowych i Gugał, dopóki salon to odejście rajcowało. To co, mam siedzieć cicho i nic nie mówić? Pan radzi siedzieć cicho, Panie Yasso? I nic nie mówić? Nawet na blogu.

Ten fragment jest koniecznym dopełnieniem poprzedniego. Logicznie Pan kombinuje ;-) Teraz nie można. Może kiedyś. A kiedy? To jest jak w tym dowcipie o rozmowie Pawlaka z Rostowskim. Żart jak żart, nie będę powtarzał, bo nie o to chodzi, ale puenta była mniej więcej taka: Rostowski mówi, że coś tam da, na co Pawlak: “Byleby jeszcze za naszego życia”.

Czołem,
referent