^{dawniej KriSzu}

niestety nie mogę Pani pomóc, ponieważ pamiętam bajkę, a nie pamiętam tytułu. Biorąc pod uwagę treść, to mogła się nazywać Bajka o wilku i skowronku, Trzy życzenia, albo może Okazja nadarzyła się....

Autora też nie pamiętam. Przepraszam

Pozdrawiam

Jako dziecko miałam spory dystans do bajek, zwłaszcza tych o pięknych księżniczkach i dzielnych rycerzach. To mi zostało do dziś-nudzą mnie melodramaty i ziewam na komediach romantycznych.

Przypominam sobie jednak pewien zbiorek baśni który do dziś darzę szczególnym sentymentem.

Autorką zbioru była Maria Kędziorzyna, sama zaś książka nosiła tytuł “Z piekła rodem”.

Jak łatwo się domyslić głównymi bohaterami tych baśni były diabły….a właściwie ludzie, ktorzy swoją odwagą i przebiegłością wygrywali z mocami piekielnymi.

Diabły zaś okazywały się zwykłymi gamoniami.

Od kedy pamiętam, pamiętam wieczor, lózko i Mama z książką sadowiąca się przy mnie, zimą opatulona w gruby robiony na drutach szlafrok – bo nasze mieszkanie było piekielnie zimne.
Moja pamięć nie sięga dalej niz gdzieś okolo 4 roku życia, może trochę wcześniej…
Pierwsze co pamiętam:
Baśnie Andersena – zaczęło się od wielokrotnie przepłakanej Calineczki
Brzechwa – Na wyspach Bergamutach (i cala reszta)
Ptasie radio i Spóźniony slowik -Tuwim – do dziś uwielbiam!
Ach, i oczywiście Jachowicz – Pan kotek byl chory

Jak tak wspominam ( Dzięki Gretchen za wywolanie tak odległych czasow) – to widzę ,że tych ulubionych, zanim zaczęlam samodzielnie czytać – było całe mnóstwo. Ale kolejność pojawiania się – właśnie taka.

Ukłony dobranocne

To ja poproszę o coś z tego pieca. I żeby to nie były jakieś ciasteczka z lukrem, najlepiej kawał mięcha.

A bajki?

Koziołek Matołek.
Pamiętam tez taką rosyjską o powodzi wielkiej, i jak się jakiś prosiak ratował a innych do łódki nie chciał zabrać.
I wierszyk o popielniku i mrugającym węgielku.

tej najbardziej zapamiętanej “O krasnoludkach i o sierotce Marysi’?; “Dziewczynka z zapałkami”?
Doprawdy nie wiem, trudny wybór.
Wiem natomiast, że moim dzieciom czytałem zawsze na dobranoc mnóstwo bajek, ale też często wymyśłałem im nowe nieistniejące bajki, a może istniejące skoro im opowiadałem…?

Pozdrawiam serdecznie, bajkowo

Bez wątpienia moim bajkowym przebojem jest zbiór baśni pod tytułem” Złota dzida Bolesława” ,miałem 20 lat kiedy poraz kolejny zabrałem zniszczoną już księgę na pole namiotowe w Orzechowie koło Ustki.Na trzeci dzień wieczornego czytania bajek, przed namiotem zebrała się już grupa około 30-tu osób a ci z “tylnych rzędów” domagali się co chwilę -“żeby trochę głośniej”.Po tygodniu czytaliśmy już bajki pod drewnianą wiatą i na zmiany.No i jeszcze niewielki zbiorek wierszy Tadeusza Sliwiaka “Szczygle figle”, dziś poklejona plastrami niewielka książeczka na ,której wychowała się moja siostra,ja, moja siostrzenica no i jeszcze dwoje mioch pociech.Pozdrawiam serdecznie i podziwiam pomysł tego “bajkowego festiwalu”.

jak odróżnić bajki od historyjek?

Toć wszystkie “Tytusy….” papci Chmiela to były jednocześnie i bajki i historyjki.
Wspaniałe, wesołe i budujące w odróżnieniu od Andersena, który dla mnie był zboczonym padalcem i twórcą horrorów.

a te klasyczne bajki to popaprane.
Np. Wilk zeżarł babcię i kapturka, ale myśłiwy wypruł mu flaki i zaszył w brzuchu kamieni, a potem wrzucił do studni.

i ja mam to czytać dzieciom??

Proszę nie ustawać.

Chciałam się odnieść do tego pojawiającego się w Państwa głosach zdziwienia, że w tych klasycznych bajkach jest tyle krwi, flaków i przemocy, a dzieci nic.

Przypominam sobie siebie jak byłam mała – nie ruszało mnie to wcale.

Nic a nic.

Tylko Bracia Grimm potrafili mnie nastraszyć.

Kilka lat temu zaczytywałam się w “Serii Niefortunych Zdarzeń”.

Pierwszy tomik zaczyna się od tego, że podczas beztroskiej zabawy głównych bohaterów na plaży, ich rodzice giną w pożarze domu.

Ich domu.

Potem jest już tylko coraz gorzej.

I proszę, ja niemal płakałam nad losem nieszczęsnych sierot podczas gdy różne znane mi dzieci gotowe były posiusiać się w majtki ze śmiechu.

babcia, ale zaczytywałem się też w pozycji pod tytułem “Bery i bojki śląskie” chociaż mało z tego rozumiałem :)

“Kto pyta wielbłądzi”

tyle, ze jak sięgnę pamięcią, to przypominam sobie, że dziadkowie opowiadali mi swoje, zmyślone historyjki.

A tak naprawdę to zapadły mi w pamięci, te prawdziwe opowieści.

Np, jak dziadek schował się przed szwabskim, ostrzeliwującym go samolotem w kartoflisku, przykrywając jakąś porzuconą miednicą.
Albo jak jego i sołtysa, od sowietów chłopy za gorzałkę wykupiły.

Może dlatego jestem na jednych i na drugich do tej pory cięty?

Bo to były bajki prawdziwe, z dobrym zakończeniem a nie jakieś pierdoły, dalekich Grimmów i Andersenów.

na kozetce położyła, to se leżę. I obrazy wyświetlam, te dawno zapomniane, zapadłe ale tkwiące tuż pod kopułą i na codzienne postrzeganie działające. Wystarczy, że przymknę oczy.
I co?
Nie mogę nogą machać?
A nawet powierzgać

możesz mi napisać kiedy wyleczysz się z choroby pt salon24,stale nam podrzucasz linki stamtąd,jak myślisz,czy nie staje sie to ciutkie nudne?

Pozdrawiam

oj przeginasz:)
Popisowiec pisze i na TXT, to jest tekst jego z maja 2007(kiedy TXT jeszcze nie było) , który linkowałem kilka razy w róznych miejscach jak jest dyskusja o książkach, bo i tekst i komenty są świetne.

A link ostatnio np. podrzuciłem w tekście w swoim blogu i tam zamierzam podrzucać co mi się podoba, o i le wiem S24 nie jest np. stroną pornograficzną bym w tekstach w blogowych nie miał podrzucać linka do czegoś ciekawego.
W komentarzach zdarza mi się to raczej rzadko, jeśli tak jak tu ma to związek z tematem i jest dobrej jakości.

pzdr

Hehe… Pardon, jeden wyjątek, Czajnik mi w dzieciństwie opowiadał Władcę Pierścieni na dobranoc. A potem czytał Mistrza i Małgorzatę, jak miałam 7 czy 8 lat.

No co, fajna bajka o kocie, który z byle kim nie pije bruderszaftu; o komsomołce, co odcięła Berliozowi głowę (“nie wiążcie się z tych przyczyn z kobietą motorniczym”), o Szatanie, który wypił później toast z jego czaszki… Żeby tylko zaraz mnie nie oskarżono o propagowanie czegoś pod płaszczykiem klasyki rosyjskiej.

Tolkien i Bułhakow. Tyle w sobie nosi moje wewnętrzne dziecko, przykro mi. :)

A w ogóle, pamiętasz jeszcze, o co chodziło w tej całej akcji Twojej?

pururu

Oczywiście, że pamiętam. Jak mogłabym nie?

Tylko jakoś mi się ten temat rozmył po drodze, ale może jeszcze kiedyś się z nim spotkam.

Pururu :)

to zamierzam jeszcze kilka tekstów starych powykopywać:)

pzdr

Ale tym razem to wina Pino, no.

jak zwykle zresztą.

Albatros! Albatros!

............................................................

Czasami dla zabawy uda się załodze
Pochwycić albatrosa, co śladem okrętu
Polatuje, bezwiednie towarzysząc w drodze,
Która wiedzie przez fale gorzkiego odmętu.

Ptaki dalekolotne, albatrosy białe,
Osaczone, niezdarne, zhańbione głęboko,
Opuszczają bezradnie swe skrzydła wspaniałe
I jak wiosła zbyt ciężkie po pokładzie wloką.

O jakiż jesteś marny, jaki szpetny z bliska,
Ty, niegdyś piękny w locie, wysoko, daleko!
Ktoś ci fajką w dziób stuka, ktoś dla pośmiewiska
Przedrzeźnia twe podrygi, skrzydlaty kaleko!

Poeta jest podobny księciu na obłoku,
Który brata się z burzą, a szydzi z łucznika;
Lecz spędzony na ziemię i szczuty co kroku –
Wiecznie się o swe skrzydła olbrzymie potyka.

Ciemność widzę, ciemność...