Ileż razy jeszcze będę przecierała ze zdumienia oczy?

Ile jeszcze razy trzeba będzie pisać, i pisać, i pisać?

Ile jeszcze razy trzeba będzie to samo powtórzyć, to samo wyjaśnić, to samo nazwać słowem brzydkim?

Ile jeszcze razy zadam te pytania?

Dwa lata temu miała miejsce ta sama sytuacja. Wielka mobilizacja, wielka walka – skuteczna więc dająca nadzieję...

A teraz, zatoczywszy wielkie koło…

W styczniu 2006, w pierwszej połowie stycznia, a dokładnie to 1 stycznia, weszła w życie wiekopomna Ustawa o zawodzie psychologa.

W pierwszym odruchu to sobie pomyślałam, a co mnie obchodzi skoro psychologiem nie jestem? Jak sobie chcą korporację robić, składki na innych płacić i życie utrudniać, to na zdrowie.

Nie tak prędko, Droga Gretchen – powiedziało do mnie życie – Nie tak prędko…

Musiało mnie obejść ze względu na zaistnienie artykułu 4 z punktem1 czy też, by ściśle się wyrażać, treści tegoż:

“Wykonywanie zawodu psychologa polega na świadczeniu usług psychologicznych, a w szczególności na:
1) diagnozie psychologicznej,
2) opiniowaniu,
3) orzekaniu, o ile przepisy odrębne tak stanowią,
4) psychoterapii,
udzielaniu pomocy psychologicznej.”

W braku jakichkolwiek innych uregulowań prawnych odnoszących się do psychoterapii, tenże błyskotliwy zapis oddawał prawo jej praktykowania wyłącznie psychologom.

Dodatkowo w rozdziale 8 można było przeczytać:

Art.61. 1. Osoba, która świadczy usługi psychologiczne, nie mając prawa
wykonywania zawodu psychologa, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.

Ciekawa rzecz, że ustawodawca nie zająknął się nawet w sprawie definicji pomocy psychologicznej. To był jeden z nielicznych elementów humorystycznych. Oto bowiem przyjacielska pogawędka z kimś w kłopocie mogłaby zostać uznana za świadczenie pomocy psychologicznej.

No, no pomyślałam. Jak nic około 10 stycznia zamkną mnie we więźniu lub też w bardziej optymistycznej wersji, nałożą stosowną grzywnę (choć, biorąc pod uwagę wysokość zarobków, to może wybrałabym ograniczenie wolności?)

Wtedy się zaczęło, bo nie tylka ja sobie zdałam sprawę z tego, co się dzieje.

Opisanie wszystkich podjętych wtedy kroków przekracza już dzisiaj moje możliwości, ale też i sensu większego nie ma. Grunt, że udało się tę Ustawę zawiesić.

Wisiała i wisiała, miał powstać projekt nowej.

Włożyliśmy wtedy naprawdę dużo wysiłku i energii w wyjaśnienie wielu ludziom jednej prostej rzeczy: zawód psychologa i zawód psychoterapeuty to dwa zupełnie różne zawody.

Tak jak ślusarz i kowal.

Fryzjer i mechanik.

Żaden psycholog z racji ukończenia magisterskich studiów nie ma prawa leczyć, a tym jest psychoterapia – sposobem leczenia.

Pod każdą szerokością geograficzną to rozumieją, tylko nie u nas.

Żeby mieć prawo wykonywania zawodu psychoterapeuty trzeba ukończyć studia to fakt, może być psychologia jak ktoś lubi, ale potem jeszcze trzeba co najmniej cztery lata swojego życia oddać wybranej przez siebie szkole psychoterapeutycznej, przejść własną terapię i wiele godzin superwizji.

Takie są światowe standardy. To wymaga czasu, determinacji, i…pieniędzy.

A tu taki kwiatek!

Może ktoś zada pytanie, po co do tego wracać, skoro sprawa jest zamknięta?

Otóż nie jest.

Psychologowie znaleźli inną drogę.

Wtedy zapomnieli o psychiatrach, a to była potężna pomyłka. W tamtym bowiem czasie psychiatrzy dołączyli do grona krytykujących, co zapewne pomogło ustawie zawisnąć na kołku zapomnienia.
Nadszedł czas, by błąd naprawić.

Aktualnie jest konsultowany projekt Ustawy o niektórych zawodach medycznych…

Psychoterapeuci bardzo liczyli na to, że on się pojawi i nareszcie uporządkuje, co jest nabałaganione.

Przy braku jakichkolwiek sensownych regulacji prawnych dotyczących psychoterapii, możliwa jest taka sytuacja z jaką mamy do czynienia aktualnie – właściwie każdy może sobie wywiesić szyld i do dzieła. Stąd często rozmaite wróżki, jasnowidzowie i inni ludzie, którzy tę iskrę w sobie poczują mogą się psychoterapeutą nazwać i już.

To jest bałagan prowadzący do nadużyć. Z jednej strony rynek oczywiście coś tam weryfikuje w tej sprawie, ale często niestety po szkodzie.

Chodziło więc o to, by jasno określić jakie są wymagania dotyczące zawodu, co trzeba zrobić, by uzyskać uprawnienia. Chodziło też o to, by jednoznacznie uznać odrębność zawodu psychoterapeuty.
Otworzyć rynek, zamiast go zamykać, ale racjonalnie i z myślą o ochronie ludzi idących po pomoc.

I co mamy?

Projekt ustawy o niektórych zawodach medycznych, który uznaje, że psychoterapeutą może być osoba, która ukończyła wyższe studia… medyczne lub psychologiczne. Wyłącznie.

Tym razem jednak dodano jeszcze coś o niezbędnych szkoleniach. Jest postęp.

Dwa lata konsultacji, dwa lata zabiegów i wyjaśnień, i wszystko poszło przez gwizdek.

No to teraz od nowa to samo – pisma protestacyjne do ministra zdrowia, nagłaśnianie sprawy, starania o dostęp do mediów. Znowu i znowu.

A za tym wszystkim stoi chęć zamknięcia rynku dla jak najwęższej grupy ludzi, więc chodzi o pieniądze.

Do szkoleń za ciężkie pieniądze nadal dopuszczani są niepsychologowie i nielekarze, bo co to komu szkodzi zarobić?

Jak ktoś zdąży to ma czas do 2015 roku, żeby się zweryfikować u odpowiednich organów powołanych. No chyba, że ten ktoś odbył szkolenia w Polskim Towarzystwie Psychologicznym, albo Polskim Towarzystwie Psychiatrycznym, to nie musi.

Taka jest siła monopolistycznych pozycji utrwalonych latami starań. Kilkanaście innych Towarzystw reprezentujących najważniejsze szkoły w psychoterapii zostało zignorowanych.

Pamiętam ten czas sprzed dwóch lat bardzo dobrze. Zużyłam wtedy mnóstwo czasu i energii. Dzisiaj sama siebie pytam po co?

To jest jak walka ze smokiem, któremu w miejsce odciętych głów, odrastają nowe.

Nie widzę już większego sensu w tym. Zrobiłam jakieś tam minimum, żeby sobie w twarz móc spojrzeć, ale tamtego zapału już we mnie nie ma.

Tak to chyba działa – dajmy się im wykrzyczeć,niech się zmęczą, przycichnijmy, a potem i tak zrobimy swoje, i na swoich zasadach.

Tyle razy, ile będzie trzeba.

Ciekawe, kto spali się pierwszy…