Pośpiech to nie jest to, co Gretchen lubi najbardziej. Ze wszystkich ziemskich plag, pośpiech jest na drugim miejscu, mojego prywatnego rankingu.
Na pierwszym jest szatański wynalazek, czule nazywany, budzikiem.

Mimo ograniczonej ilości czasu postanowiłam, w myśl własnoręcznie skonstruowanej filozofii, odbyć coś na kształt spaceru.

Oto, najstarsza zachowana, warszawska kamienica.
Kamienica Wildera, budowana w latach 1911 – 1912, tu urodził się Krzysztof Kamil Baczyński.
Jest piękna.
Zasługuje na osobną opowieść.

Od mniej więcej połowy lat sześćdziesiątych, w tym miejscu stał niezwykle nowoczesny Super Sam. I komu to przeszkadzało?
Dzisiaj już nie ma po nim śladu, ale jest mur budowy.
Super Sam był czymś, czym nigdy nie będzie żaden najbardziej stargetowany hipermarket (pardą le mot). To było coś, ten Super Sam.
Wczujcie się w nazwę...

Główka w lewą stronę i znowu jest, maleńki fragment, starej Warszawy. Brama, kapliczka, kawałek muru.

Apteka się zamknęła świzdu-gwizdu, lecz pozostały szybki, zdatne do naklejania manifestów.

Uwodoczniona Pani, przechodzi obok niezłomnej warszawskiej lodziarni.
Wolałam jak się nazywała Zielona Budka i była zielona, i była budką.

Społeczeństwo grzecznie się ustawiło w kolejności, do wyciągnięcia pieniędzy ze ściany. I kto by pomyślał, że ściana będzie pieniądze wypluwać?
Jaka szkoda, że wyłącznie własne.

To kiedyś, nawet do niedawna, była kawiarnia o tanecznej nazwie Cafe Brasil . Bywałam tam w czasach szkolnych, choć nie był to lokal mojego liceum. No cóż, czasem każdy potrzebuje odmiany, i spokoju ducha od nalotów dyrekcji, i grona pedagogicznego.

W dawnych czasach, tak dawnych, że mama nie pozwoliła mi iść na SuperMana (nie osłabła we mnie ciekawość z czym mianowicie ten tytuł jej się skojarzył włączając wszelkie czujniki, owocujące stanowczym zakazem…), moglibyście tu zobaczyć Kino Moskwa.
Obejrzyjcie co jest do obejrzenia, we fragmencie, ma się rozumieć.

O! Teatr. Mamy u nasz teatry.
Może nie zaraz cały teatr, ale fragment ściany teatralnej, kulturalnej, alternatywnej.

Po drugiej stronie ulicy, jest kamienica Emila Wedla, ładna nie powiem. Taka z przypierdem ona jest.
Pokazałabym, czemu nie, ale nagle krople deszczu zrobiły się niespodziewanie ogromniaste. Dzięki temu deszcz nie musiał zwiększać natężenia, wystarczyło jedynie krople powiększyć, żebym całkiem przemokła i ociekała wodą.

Być może, ciąg dalszy kiedyś nastąpi…