..czyli o polskim przekleństwie.

Wizna – małe, polsko – żydowskie miasteczko nad Narwią.
Wrzesień ’39r – pierwsze dni wojny przebiegały spokojnie.

2 września – II batalion 71 Pułku Piechoty otrzymuje rozkaz opuszczenia pozycji i wycofania się oraz dołączenia do zasadniczych sił pułku.

3 września – na pozycji pozostały – 8. kstrz (kpt. Wacław Schmidt) i pluton 3. kckm ze składu III/135. pp rez.,plutony artylerii i pionierów (dowódcy nieznani) z 71. pp, 3. kckm batalionu fortecznego (bfort) “Osowiec” (kpt. Władysław Raginis), 136. ksap rez. (kpt. Tadeusz Jurkowski) oraz 15 i 16. plartpoz (por. Stanisław Brykalski).
Na pozycji wysuniętej /uzbrojony w 5 ckm i 1 kb p-panc pluton forteczny I/3. kckm (por. Jan Zawadzki – także dowódca całego pododcinka), pluton pionierów 71. pp, oraz pluton strzelecki z 8/III/135. pp rez. z dwoma drużynami ckm.

Dowódcą całego, niedokończonego odcinka zostaje kpt. Wł. Raginis.

4 września – na wysuniętej pozycji “Wizna”, podległej SGO NAREW nadal trwały prace fortyfikacyjne.

7 września – kpt. Raginis otrzymuje z twierdzy Osowiec informacje – uważajcie, coś na was idzie.

I szło – te coś. Naprzeciw polskiej załodze składającej się z ok 800 żołnierzy uzbrojonych w 42 km-y, 6 armat polowych, 2 moździerze, 2 karabiny ppanc. podszedł XIX Korpus Armijny pod dowództwem gen. Heinza Guderiana.
42 tyś. żołnierzy, 350 czołgów i samochodów pancernych, 650 dział i moździerzy.
I stukasy Luftwaffe.

Wcześniej – prace fortyfikacyjne na odcinku Wizna trwały od kwietnia ’39 roku. Tak samo jak i na innych odcinkach pozycji wysuniętych. Polski wywiad zdobył już wcześniej plan ataku na Polskę. Polski Sztab Generalny znał plany Niemców z co najmniej rocznym wyprzedzeniem.
Plan obrony, który przyjęto, niestety, mieszał cele polityczne z wojskowymi.

W terenie brakowało pieniędzy, ludzi, cementu, materiałów, transportu. Był rozkaz aby nie niszczyć zasiewów i plonów.
W ciągu lata oprócz saperów do budowy umocnień skierowano bataliony Junackich Hufców Pracy, bezrobotnych, oddziały Obrony Narodowej, wreszcie regularne WP.

Najpierw uderzyła niemiecka 10 DPanc. Zepchnęła i rozbiła polskie, wysunięte placówki za Narwią i zaczęła forsować rzekę. Podeszła pod główne pozycje polskiej obrony ulokowane wokół ciężkich schronów Strękowej Góry, Giełczyna i Maliszewa. Niemcy podeszli pod polskie lufy.
I zaczął się taniec śmierci.

Kapitan Raginis złożył przysięgę – że żywy nie opuści powierzonej pozycji – przysięgę śmierci.

9 września polska pozycja została przełamana.

Rankiem 9 września, o 8:00 do Wizny przybył dowódca niemieckiego XIX KA, gen. Guderian, do którego dotarły meldunki, że piechota po sforsowaniu rzeki (…) zdobyła broniące tego odcinka betonowe schrony bojowe Polaków i toczy nadal pomyślne walki. Jakież było jego zdziwienie, gdy po przeprawieniu się na lewy brzeg rzeki zastał tam nieopisany bałagan wśród załogi przyczółka. Żołnierze bynajmniej nie palili się do walki, a żadne polskie schrony nie zostały zdobyte. Co więcej, podczas prowadzonego osobiście rozpoznania, gen. Guderian dostał się pod ich ogień.

Oddajmy głos zdobywcom.

Niemiecki oficer Malzer tak relacjonował zdobycie schronu w Kurpikach: „Czołowe natarcie na schron nie doprowadziło do celu. Dowódca saperów zdecydował się zatem obejść schron i podejść skrycie przez małą wieś Kurpiki. Przez zamienioną w zgliszcza wieś oddział szturmowy uderzył skośnie na schron, który wciąż ostrzeliwał naszą piechotę. W tym czasie nadjechały nasze czołgi pod ich osłoną odział szturmowy zbliżył się do schronu. Czołgi otworzyły ogień na strzelnice schronu i przygniotły obsługę polskich karabinów maszynowych do ziemi. Wobec tego udało się jednemu z naszych saperów podejść do drzwi wejściowych schronu i umieścić tam ładunek wybuchowy. Pod wpływem silnej detonacji drzwi odskoczyły. Wejście jednak zostało natychmiast zabezpieczone.

Twardzi obrońcy polscy nie chcieli w żadnym wypadku zaprzestać walk i nasz oddział został ponownie zasypany pociskami z broni maszynowej. Mimo to drugi saper podczołgał się do strzelnicy karabinu maszynowego – eksplodował ładunek wybuchowy i karabin zamilkł. Próba wtargnięcia do schronu spełzła na niczym, ponieważ kopuła nadal była nieuszkodzona, a z niej polski karabin maszynowy trzymał nas dalej pod ogniem. Szybko podjęto decyzję uporania się z kopułą. Jeden z saperów ukrył się za wieżyczką czołgu, który wjechał na ścianę schronu. Dwa karabiny maszynowe, które dotychczas prowadziły szalony ogień, zostały zniszczone. Ale i teraz Polacy nie poddali się, mimo, że broń ich uległa zniszczeniu.

Jeden z saperów wszedł ponownie na schron, wrzucił przez strzelnicę kopuły kilka granatów ręcznych. Dopiero w ten sposób został skutecznie złamany opór Polaków. W schronie znaleźliśmy 7 zabitych.”

10 – września – nadal bronią się pojedyncze schrony bojowe.
W godzinach przedpołudniowych 10 września w jednym z dwóch broniących się jeszcze schronów rozległ się huk granatu. To kapitan Raginis, wierny złożonej przysiędze, odebrał sobie życie. Wkrótce potem zamilkły ostatnie strzały pod Wizną.
Dodam, że ranny kapitan rozkazał przed śmiercią wyjść ze schronu pozostałym, żywym obrońcom.

Kapitan Władysław Raginis ( ur. w w 1908r w Dynnenburgu kto teraz wie, gdzie to jest? oficer KOP, przez który przeszła elita polskich, młodszych oficerów kto wie teraz co to był KOP?? wypełnił swoją przysięgę, tak jak i jego podkomendny, por. St. Brykalski, dowódca artylerii odcinka.

Nakazał wyjść i poddać się żołnierzom, kiedy słynny gen. Guderian przekazał mu, że w razie dalszego oporu nakaże rozstrzelać jeńców.

Gen. H.Guderian jest bohaterem Zachodu, jako doskonały żołnierz, sztabowiec i taktyk broni pancernej. Ten, który nieomal zdobył Moskwę.

Kpt. Wł. Raginis jest patronem szkoły we Wiźnie.

I tak sobie myślę, że kpt. Raginis miał rację, że rozerwał się ostatnim granatem, bo pozostał w ludzkiej pamięci, choćby pamiętających było niewielu.

Nie musiał znosić upokorzeń oflagów, nie musiał emigrować, nie pojechał na Sybir, nie torturowali go stalinowcy, nie prześladowało go UB.

I nie musi się też wstydzić za polityczno/medialną hołotę rządzącą teraz Polską.

Może w tej szkole, pod jego patronatem, wyrosną normalni, młodzi Polacy, którzy będą zdolni, dumni, zapobiegliwi i przedsiębiorczy.

Ja pewnie nie doczekam?
Ale wierzę, że tak będzie.

P.S. Korzystałem z różnych materiałów, nie tylko z sieci.