Jacek P. skazany. Podawał koński środek poronny kobiecie. Bo był przekonany, że zaszła w ciążę z jego szefem, Stanisławem Łyżwińskim. Tak między innymi skazanie – nieprawomocne jeszcze – uzasadnia sąd pierwszej instancji. Kobieta, Aneta Krawczyk, budowała wraz ze skazanym jak i jego szefem Polskę “soledarną bynajmiej”. Uwierzyła bowiem w “ideę Samoobrony”. Tak to powiedziała w wywiadzie prasowym. Wyznała jednocześnie, że była seksualnie wykorzystywana zarówno przez szefa skazanego Jacka P. jak i samego prezesa Samoobrony, Andrzeja Leppera. Ich procesy się toczą.

Ofiarą pijanych rodziców padają już dzieci o imionach zachodnich: Brajan, Oliwier. Zamiast dawniejszych Bartków czy Błażejów. Środki higieny intymnej reklamuje jakaś dama o imieniu Żaneta. Nazwisko, na razie, sołeckie raczej. Ot, do Europyśmy wkroczyli a “rzeczywistość skrzeczy“. Solidarność pojmujemy swoiście.

Swojaków promujemy, bo z nimi jesteśmy solidarni. Otoczenie Anety Krawczyk przyjmowało z szacunkiem awans krawcowej na stanowisko dyrektorki biura poselskiego. To oczywiste przecież, że osoba o takich przymiotach … Właśnie, jakich? Jednak niepoślednich. Była gotowa na oddanie ciała i duszy partii. Także jej wodzom. Bo tego właśnie wodzowska partia wymaga. Pełnego oddania. Ma się jawić albo poprzez uwłaczające godności, publiczne wygadywanie koszmarnych bzdur albo gotowość do popełnienia czynu zabronionego czy wreszcie poprzez alkowiane, w tajemnicy pozostające usługi, świadczone już w nieoficjalnym stroju służbowym – ręczniku wokół bioder. Lub bez niego zgoła. Jeżeli się nie jest krewniakiem, to takie świadczenia są oczywiste. Solidarność przecież musi być wzajemna.

Co zaś lud ma z tego, że takich wodzów popiera? Nadzieję. Że jemu się też polepszy. Bo wierzy, że jego bieda pochodzi z tego, że oligarchowie go okradli, że mienie narodowe za bezcen, że układ, szara sieć, służby. Nie wdzięczność za możliwość uzyskania samodzielności. Za uniezależnienie się od wodzów, ideologów, oczywistej oczywistości. Wdzięczność wszak nie jest matką głupich. Nadzieja ich rodzi. Tej ludowi potrzeba. Europę sam sobie weźmie – imiona przybierze i już jest europejski. Ba, amerykański.

I w ten sposób, dopóki nie przyjmiemy za pewnik, że cudów nie ma, będziemy niewolnikami własnego strachu, ciemnoty, płonnej nadziei. I znajdą się pośród nas tacy, którzy uwierzą, że to im właśnie, za określoną cenę los zdarzył szczęście. I zechcą skorzystać. Chociaż (aczkolwiek powinienem napisać) ostatnio słońce nad oczajduszami jakby zmierzchało.