a tym panom przy tych szachach to rakija by się pewnie przydała:)
A ja w tym roku po raz pierwszy rakiję piłem i byłbym po raz pierwszy w Chorwacji, ale nie wyszło, ale może w 2009 się uda.

A na razie zostaje mi zdjęć oglądanie (na TXT dużo zdjęć z Bałkanów to Docent wkleił i opisał)

pzdr

te Mohery są, Panie Lorenzo.
Ale za to bardzo spadziste.

A czy zwrócił Pan uwagę w Belgradzie na etykietki z zachęcającą marką “Samotok”.
Już się ucieszyłem, że to jakiś kuzyn naszego samogona, ale z bliska wygląda mi to raczej na oliwę z prywatnego tłoczenia…

Pozdrawiam, rozważając wariant unoszenia się

wiem że netowego brudzia nie piliśmy, no ale po nicku proszę:)

czadowy ten puffin!

_{prezes,traktor,redaktor}

Boję się Irlandii. Spędziłam tam najgorszy miesiąc w moim życiu.

Byłam po drugiej stronie, nie na klifach moherowych, tylko nad Morzem Irlandzkim.

Siedziałam na kamieniach, paliłam fajki przywiezione z Polski i patrzyłam w dal. Było to tak ponure, że aż komiczne w tym. Zwłaszcza, że deszcz siąpił uparcie i przemaczał mnie od szpiku do kości.

Ale żyłam se tej jesieni po pańsku w Krakowie i jeszcze będę żyć – śliczne 400 ojro już na mnie czeka, zdeponowane u osoby zaufanej w czeku.

A rakija i film Kusturicy w klubie Re? Hm, no to był z kolei jeden z najprzyjemniejszych wieczorów w moim życiu…

pozdrawiam rozmarzona

Wielu, różnych pierwszych razów życze:)

zimno było, oj zimno. I wiało. Ale nie padało, a zamiast tego świeciło, więc pogoda była najlepsza z możliwych w takim miejscu.

Rakii atutem nie są chyba walory smakowe :)

Pozdrawiam,

to widzę, że o Dublinie mamy zdanie dość podobne ;)

Aczkolwiek to fajne miasto, a kraj ogólnie przepiękny, ale jechać tam na wariata do pracy jak ja w ostatnie wakacje, to naprawdę jest rzecz dla amatorów.

Klub Re – w Krakowie, studencki, na św. Krzyża :)

pozdrawiam wieczorową porą

Muszę ja się w końcu do tego Krakowa wybrać, bo ostatnio byłam kiedy przyjechała angielska królowa. To jakoś chyba dawno było…

Rafal, polecam Belgrad, świetne miasto z klimatem. No a Serbowie są piękni, smukli, gładcy i w ogóle dobrze się ćwiczy na nich mięśnie oczu, zaś Serbki po prostu miażdżą urodą i powabem, a na dodatek świetnie się ubierają.

To wszystko przez to, że mają więcej słońca.

jedź koniecznie. Serbowie są przystojni, ale dosyć porywczy i mają mega ega, :D o ile ‘ego’ się w ogóle jakoś odmienia. Matki Serbek bardzo chętnie wydają córki za obcokrajowców, a Polaków bardzo lubią. Szerokiej drogi!

to zmienia postać rzeczy, ale o oczy należy dbać w każdej sytuacji :)

W odpowiednich warunkach i bimber smakuje, a najlepiej wchodzi, kiedy już kubki smakowe są znieczulone :D

Pozdrówka!

a skąd dokąd było to przejazdem?

dzięki za cynk, już sobie obczajam :)

ale niezłe widoki po drodze z tej Czarnogóry były. Ja myślę, że w tym roku to jakaś Bułgaria bo tam mnie jeszcze nie było, albo Rumunia, bo tam tylko przejazdem i dawno temu. Ale najpierw muszę nabyć jakiś aparat lepsiejszy.

się porobiło ze złotówką. Było robić zapasy jak były warunki…

do szesnastego stycznia się koronami płaci…

I Josek weźmie skrzypce, a nikt nie weźmie bas
Od podwórki do podwórki już ostatni raz…

pozdrawiam, knując spisek

węgiel. dużo węgla :)

:)

Słyszałam o jednej takiej, co przez pół roku maluje bombki, a drugie pół siedzi w Tybecie :) Grunt to mieć pomysł na życie.

Z tego, co patrzę na Wikipedii, lista zakupów powinna oprócz wungla obejmować: herbatę, ryż, kukurydzę, cukier, ziemniaki, mleko i mięso bawołów domowych.

Ten ostatni punkt trochę ratuje sytuację, bo inaczej ktoś mógłby stwierdzić, że prościej by było wysłać Cię do supersamu.

pozdrawiam, zachęcając do podróży

do Mongolii też bym się wybrała. Jakoś mi działa na wyobraźnię, że to największy na świecie kraj, pozbawiony dostępu do morza.

Choć to popieprzone, bo ja wszak żeglarz jestem :P

Nie, bombki są choinkowe, proszę ja Ciebie. Dowiedziałam się ostatnio z rozbawieniem, że Polska jest światowym potentatem na tym rynku.

A namiarów wziąć nie mogę, bo to moja polonistka z liceum nam opowiadała o tej kobitce na wycieczce, nomen omen po Lublinie się wtedy pętaliśmy :)

One były w jednej klasie, pierwszy rocznik mojego liceum – totalny odjazd, początek lat dziewięćdziesiątych, wszyscy wtedy testowali specyfiki typu Twój uroczy przepis dla Nicponia zamieszczony u mnie. Ta od bombek przynosiła podobno w pudełku na lunch kanapki z wędliną i grzybkami, i jeszcze uczynnie częstować chciała innych.

A potem się wzięła za bombki i zaczęła zachrzaniać całe dnie – na tej zasadzie, że jak mówiła Karolina, można było do niej zadzwonić i zapytać, czy pójdzie na piwo – odpowiadała, że chętnie, ale po dwudziestej trzeciej, bo wcześniej pracuje.

Jak już się napracuje i jest zarobiona, to leci do Tybetu :)

Całkiem niezły patent, jeśli ma się osobowość luzacko-obsesyjną i zdolności manualne do tego.

pozdro

jakże trafny, prawda, komentarz wywiadowczy. I bardzo mi pasuje do txt, nie wiedzieć czemu :P

Ach, te tajemnice zakładów, tak pilnie strzeżone, a kluby piłkarskie nazywały się Proch albo Granat. :)

Akurat Karolina nie była od bombek, tylko od nauczania języka polskiego. Przy malowaniu to by ocipiała, za to sama była jak jak wiązka dynamitu. W porównaniu z nią, to ja jestem zajebiście wyluzowanym kwiatem lotosu na tafli jeziora.

No, ale była przy tym absolutnie najgenialniejszym nauczycielem, z jakim miałam kiedykolwiek do czynienia. Może i ktoś bardziej tradycjonalny by się zgorszył, jakim ona językiem się posługiwała w stosunku do nas, i jakie na tych lekcjach hopsiupy odchodziły, typu inscenizacja rozdzierającego serce i duszę utworu Marii Konopnickiej pt. Wolny najmita.

Może zastygnąć, jak szrony, od chłodu,
Bić głową w ziemię, jak czynią szaleni…
Od wschodu słońca do słońca zachodu (i w tym momencie koleżanka Marysia przebiegała przez scenę, machając tekturowym, uśmiechniętym słoneczkiem)

Już naprawdę tramalu ani grzybków nie trzeba było łykać :D

pozdro pińcet, a nawet dziesięć tysięcy

“imię jest znakiem, zawsze trzeba w imieniu szukać przeznaczenia”, jak mi cytowała kiedyś jedna wybitnie cytatliwa baba.

Na przykład każda Karolina, jaką znałam, była pieprzniętą wariatką. Serio, serio :)

A ja jestem Olga – po tej świętej, co ochrzciła rodzinę książęcą na Rusi, a jak posłowie złe wieści przynosili, to ich mordowała w łaźni. Nawiasem mówiąc, źródłosłów jest nordycki, od heill czyli szczęśliwy :)

Jest nawet w Polsce jedna cerkiew św. Olgi, w Łodzi. Właziłam tam kiedyś przez parkan na domek popa :P

Na drugie mam Agnieszka, co z kolei ładnie mi się łączy z moją ulubioną Osiecką.

Heill Victory, spadam na włoski. Potem możemy kontynuować dalij te, prawda, uczone rozważania :)

i trochę komentarzy, ale zanikła, czasem tylko na Salonie ożywa na chwilę.

Pozdrówka więc dla niej przy tej okazji:) serdeczne.

znam jedną taką, co to urodziła się w dzień św. Łucji, w czwartek :)

I moja Zuz planowała sobie chyba Łucję brać na bierzmowanie, o ile pamiętam.

Pewnie już nie weźmie, prędzej na luteranizm przejdzie, w Danii siedząc :P

A ja, jeśli kiedyś dopełznę, do tego, prawda, etapu, to się Irena nazwę.

Irena znaczy pokój, hi hi. Poza tym, to imię mojej drugiej babci, poznanianki.

pozdro