... ale od wczorajszych lepiejowych wybryków u Grzesia układam w głowie rymy, co jest bardzo męczące i chciałabym już przestać. Mam nadzieję, że poniższym tekstem przedawkowałam, co sprawi, że przejdzie mi owa przypadłość, przynajmniej na czas jakiś. Przy okazji chciałam dać upust korporacyjnej frustracji.

Poszłam dziś do pracy, jak to w poniedziałek.
Uczesałam włosy – zrobiłam przedziałek.
(Włosy krótkie mam a powyższe zdanie,
w wierszu tym dla rymu zostanie).

Skręciłam se skręta tuż przed wyjściem z domu,
by w drodze do pracy nie stracić fasonu.
Nadjechał autobus mocno objuczony.
Jechały nim głównie babcie, matki, żony.

I ja do żadnej z kategorii tych nie pasująca –
ani nie związana, ni wolnostojąca.
Nie myśląc długo czy w tym trochę racji,
dojechałam szczęśliwie do mej korporacji.

A tam, proszę państwa, jak w każdym zakładzie,
luksusowe ciepło i wykładzin gładzie.
Biurka ładne, duże, każdy wszak zasłużył,
by mu się przy biurku wygodnie czas dłużył.

Kurtka na wieszaczek, kawa do kubeczka,
gdy odpalam pocztę – zaczyna się sieczka.
Przez dwie pierwsze godziny maili piszę dwieście,
jem śniadanie, planuję, co dziś zrobię jeszcze.

Czemu klient znów dostał od nas trefne pliki?
Sam o takie prosił. Mamy złe wyniki.
Od dziś korporacja kawę tańszą kupuje:
słabszą i mniej czarną, po której się pluje.

Lecz to nieistotne! Nie czas na szczegóły,
gdyż właśnie przyjechał VIP-ek z górnej póły.
Przychodzi nakaz, aby w trybie pilnym
usunąć z biurek pokarm w stanie gnilnym.

Nie jeść, siedzieć prosto no i nie żartować,
pokazać jak dla firmy chce nam się pracować.
Wtedy następuje pospolite ruszenie –
z biurek znika kurz i wszelkie jedzenie.

Spóźniony nachodzi prezesik wraz z Vip-kiem,
pod adresem zespołu chwały sypie sypkie,
Uśmiecha się ojcowsko, VIP-ka poklepuje,
nagród kryształowych mu nie pokazuje,

bo zamiast w openspejsie są w jego gabinecie,
on swoją pracą zasłużył na nie przecież.
Tak czy siak, Vip poszedł, poszedł też prezesik.
Można się już zgarbić, można wbić się w dresik.

Można przeprosić klienta za to, że się żyje,
Albo powoli ukręcić se stryczek na szyję.
Lancz jem przed kompem, a potem zuchwale
wychodzę spalić skręta, no bo skręty palę.

Przez następne sześć godzin nadal maile piszę,
rozmawiam z Pekinem – znowu słabo słyszę.
Czeka mnie jeszcze z klientem rozmowa –
jak mu sprzedam bujdę, w tym już moja głowa.

A klient jest w Stanach, zatem czekam w biurze
aż klient nie wstanie, a potem mu służę.
O dwudziestej pierwszej w mózgu mam już dziurę.
Zapieprzam jak wół, a nie mam na furę,

żeby z korporacji w nocy wygodnie se wrócić.
O zwrot za taryfę trza się będzie kłócić
i podać plan wydajności zwiększenia,
by zadbać o stałość swego zatrudnienia.