Tęsknię za czasem, kiedy choinkę to się widziało dopiero dzień przed Wigilią.

Wracał ojciec, już było ciemno, a do domu pierwsze wchodziło drzewo. Wielkie, pachnące i zimne. Choinka. Choinka trafiała na parapet, który udawał balkon i marzła tam do rana. A rano wycieczka do piwnicy – wszyscy szli oprócz ojca, bo on był mistrzem ceremonii i miał najważniejsze zadanie – zainstalować choinkę w dużym pokoju tak, żeby stała, a i żeby z pokoju, który wcale duży nie był, można było korzystać.

Bombki przyniesione, ale najważniejsze światełka. No i łańcuch, który pieczołowicie z siostrą sklejałam z pasków kolorowego papieru. To na pierwszy ogień. Potem bombki – każda z innej parafii, a do każdej nowy drucik. Gwiazdę co roku trzeba było zrobić nową i okleić tak zwanym “pazłotkiem”. Dzieci stroiły dolne partie drzewa, a ojciec górne. Mama w kuchni parzyła suszone grzyby do barszczu i czego ona tam jeszcze nie robiła. Do południa choinka była gotowa – jarmarcznie pstrokata i radosna, osnuta końskim włosiem.

A potem pozostało tylko czekać, aż się ściemni i na niebie zabłyśnie pierwsza gwiazdka. Nie umiałam wtedy liczyć dni i nie wiedziałam, kiedy dokładnie będzie Wigilia, dopiero kiedy w wannie pojawiały się karpie. To znak, że jeszcze dzień lub dwa… Co to były za emocje! Oczekiwanie, niewykluta jeszcze radość, motyle w żołądku…

Miesiąc temu, zmuszona nagłym spadkiem temperatury, poszłam do jednego z centrów handlowych, żeby kupić sobie kurtkę. Wysiadam z tramwaju, myślę sobie: nie chcę oglądać choinek. Przed wejściem zapaliłam papierosa, żeby przeczekać i nie być częścią tłumu, który wtaczał się do środka. Może jeszcze nie ma, jest dopiero połowa listopada. Na pewno jeszcze nie ma choinek. Spaliłam, bezczelnie wyrzuciłam peta na chodnik i ruszyłam wykonać swój plan. Błąd. Błąd przychodzić tu w sobotę, wolę marznąć, czy nie wolę? Nie wolę, miejmy to już za sobą, byle nie było choinek. Obmyśliwszy najkrótszą trasę do sklepu, w którym wiedziałam, że wejdę, kupię i wyjdę, wsiadłam na ruchome schody i jadę. Nie idę, bo wszyscy stoją, a przeciskanie się nie leży w mojej naturze.

Jadę. Nie słyszę, co wydobywa się z głośników, bo słucham Antony’ego. There is a black River, it passes by my window… Aksamitny głos, dosłownie, miękki, nie wiadomo, czy należy do kobiety czy do mężczyzny i jest przepełniony smutkiem tak czystym, że muszę zamknąć oczy, nie pozwolić aby docierało do mnie cokolwiek poza nim. River of sorrow, River of time..

Ding! Koniec schodów, nie udało mi się z nich zejść z kontrolowany sposób. Wyłożyłabym się równo gdyby nie sztuczna choinka, której się chwyciłam w ostatniej chwili. Antony zamilkł, kiedy z odtwarzacza wysypały się baterie i usłyszałam jakiś straszny pop wymieszany z głosami z megafonów. Promocja. Kup szesnaście, a cztery dostaniesz gratis. Ludzie! Rzucili kurczaki, za jedyne 6.99! Biegiem! I do tego te 16+4 butelek kujawskiego. Ale okazja, tak tanio kupić olej, naprawdę, przed świętami jak znalazł.

Podniosłam baterie, otrzepałam się. Ogarnęłam się. Przy odrobinie szczęście za parę minut stąd wyjdę. Rozglądam się, widzę mój sklep. Biegiem! Kurtki. Damskie. 149.99. Dobra cena, dobra kurtka, kasa. Czy chcę wykupić świąteczną kartę upominkową. Nie, dziękuję. Weź się w garść dziewczyno, nie możesz się poryczeć przy kasie. Szczotka do odkłaczania ubrań gratis, w świątecznej promocji. Dziękuję, przepraszam. Wesołych Świąt? Kobieto, jakich świąt! Jest połowa listopada!

Wybiegam na zewnątrz. Odrywam metki, zakładam kurtkę, resztę wyrzucam do kosza. Na rogu babina sprzedaje mandarynki i włoskie orzechy, spisuje ją dwoje nastolatków ze straży miejskiej. Wesołych Świąt. Zaczynam płakać i tak przez całe trzy przystanki tramwajem. Przypomina mi się, jak matka próbowała zabić karpia, kiedy ojciec już odszedł. Stała nad stołem w kuchni z młotkiem w dłoni i płakała. Stałam z siostrami w drzwiach i wszystkie płakałyśmy. Żadna z nas nie lubi smażonego karpia.