Jaki “sukces” odniósł Lech Kaczyński w Brukseli – wszyscy mogliśmy zobaczyć na ekranach telewizorów. Jego uczestnictwo na sali obrad plenarnych trwało niewiele ponad 30 minut i nie zabrał na nich głosu. Ponoć odezwał się na wieczornej kolacji – ale do kogo i o czym mówił, tego nie wiadomo. Nie zdążył na dyskusję, drugiego dnia, na temat Gruzji, zresztą dyskusja faktyczna, merytoryczna, odbyła się na nieformalnym posiedzeniu ministrów spraw zagranicznych Unii Europejskiej. W internecie można było przeczytać, że prezydent Sarkozy rozprawił się z największym sukcesem Lecha Kaczyńskiego w ciągu dwóch minut…
Z wyjazdu Lecha Kaczyńskiego pozostanie nam niesmak, jego słowa, powtarzane jak mantra, że to on jest najważniejszy w Polsce, chamskie potraktowanie Moniki Olejnik w trakcie specjalnego programu “Kropka nad i”, nadawanego z Brukseli, i jego przechadzanie się z “borowikami” po foyer siedziby UE…
Mnie natomiast jeszcze uderzyły życzenia z okazji ponownego wyboru na prezydenta Azerbejdżanu Ilhama Alijewa – azjatyckiego kacyka, syna komunistycznego aparatczyka. To z nim Lech Kaczyński chce dalej prowadzić politykę wschodnią…

Komentatorzy, publicyści i politolodzy oceniają, że całe zamieszanie przed szczytem i w trakcie samego szczytu, negatywnie odbije się na wizerunku zarówno Lecha Kaczyńskiego, jak i jego adwersarza – premiera Donalda Tuska. Niektórzy twierdzą, że Kaczyński został sprowokowany przez Platformę Obywatelską, a reszta potoczyła się już sama – wystarczyło tylko podsycać napięcie i piętrzyć przez nim i jego otoczeniem problemy, przeszkody i złośliwości. Tak, jest to prawda – specjaliści od marketingu politycznego Platformy Obywatelskiej wykorzystują słabości Lecha Kaczyńskiego, jego wady i drażliwość do perfekcji. Słuszna jest również ocena, że wystarczy tylko pokazać Kaczyńskiego w odpowiedni sposób, w określonym otoczeniu, aby go ośmieszyć. Tylko, że już nie jest winą, ani zasługą spin doctorów PO, że Kaczyński wchodzi w tego rodzaju zwarcia.

Podstawowy problem polega na tym, że tego rodzaju strategia wzmocnienia obrazu politycznego Lecha Kaczyńskiego nie jest wcale pomysłem specjalistów z kręgów PO – lecz wprost przeciwnie – z kręgów Prawa i Sprawiedliwości. Za całym tym mechanizmem stoi Jarosław Kaczyński, a głównym wykonawcą jest Piotr Kownacki, szef kancelarii prezydenckiej. Jarosławowi Kaczyńskiemu, zależy w tej chwili tylko na reelekcji swojego brata, wie on doskonale, że w przypadku ponownego jego wyboru, nastąpi skumulowany efekt wyborczy – i wtedy może liczyć na lepsze wyniki w wyborach parlamentarnych w roku 2011.

Jarosław Kaczyński nie zna innego sposobu uprawiania polityki, niż poprzez motywowanie swojego twardego elektoratu i poprzez generowanie konfliktów. Te mechanizmy automatycznie zostają użyte w działaniach politycznych Lecha Kaczyńskiego.

Jaki to przynosi efekt? Taki, jak w Brukseli.
Na awanturze w trakcie szczytu stracił zarówno Lech Kaczyński, jak i Donald Tusk. Tylko, że w przypadku tego drugiego, punkty zostaną odjęte na chwilę z jego dodatniego salda popularności – a ten pierwszy będzie musiał sobie dodać punkty… do liczby negatywnie do niego nastawionych wyborców.

Lech Kaczyński i jego specjaliści od wizerunku nie raczą zauważać, że elektorat negatywny kumuluje niezadowolonych z prezydenta i jego brata, oraz całego PiS. Podobnie – elektorat pozytywny jest tożsamy – ale stanowi on nie więcej niż 25% ogółu wyborców.
Zdarzenia takie, jak w Brukseli mogą odstręczyć od Donalda Tuska część elektoratu niezdecydowanego – ale na pewno nie przesunie on swej sympatii w stronę prezydenta.

Przez pewien czas próbowano zmienić oblicze prezydenta, ocieplić jego wizerunek, “obrobić” go marketingowo. Niestety, ten pr – owski zabieg nie na wiele się zdał. Sztuczny uśmiech, poklepywanie Donalda Tuska po plecach, udawany luz i próby pokazania, jak to Kaczyński dobrze się czuje na europejskich salonach – mogą się dobrze sprzedawać tylko dla twardego elektoratu. Inni doskonale zdają sobie sprawę, że nie jest on najważniejszym politykiem i najważniejszą osobą w państwie, pomimo sprawowania takiego urzędu – ponieważ do niego po prostu nie dorasta.

Jadwiga Staniszkis, jeszcze za czasów rządzenia Jarosława Kaczyńskiego, powtarzała przy każdej okazji, że jedyną szansą dla niego i jego partii jest przesunięcie się do centrum sceny politycznej. Jarosław Kaczyński nie potrafił tego robić. Podobnie jest z Lechem Kaczyńskim. On nie potrafi i nie umie wyzwolić się z cienia swojego brata, ani odciąć się od jego elektoratu. Jarosława Kaczyńskiego może nie być w mediach przez długie tygodnie, może się nie wypowiadać – ale i tak dla wszystkich to właśnie on jest ważniejszy, niż jego brat.

Lech Kaczyński jest również zakładnikiem pata politycznego, jak jest pomiędzy Platformą Obywatelską i Prawem i Sprawiedliwością. Nie jest możliwe, aby jakakolwiek inicjatywa polityczna Lecha Kaczyńskiego, która nie jest uzgodniona pomiędzy tymi siłami, mogła liczyć na wejście w życie. A za brak reform sfer życia publicznego w Polsce nie będzie oskarżana PO, lecz właśnie Lech Kaczyński, jeżeli zdecyduje się na wetowanie ustaw. I tak na pewno będzie z inicjatywą referendum w sprawie prywatyzacji służby zdrowia – Senat wniosek kancelarii prezydenckiej odrzuci.

Piotr Kownacki rzeczywiście zdynamizował działania kancelarii prezydenckiej. Tylko, że nie działa to na korzyść zarówno wizerunku, efektywności i uznania Lecha Kaczyńskiego. Wprost przeciwnie.

Azrael