Radością należy się dzielić. Chyba, że ktoś nie chce. Ja rzadko dzielę się radością. Wszystko jest OK.

Widzę już, że niepotrzebnie zestawiłem Terlikowskiego i Isakowicza. Nieszczęśliwie wyszło, choć ani przez moment nie miałem zamiaru oceniać ich całego dorobku i postawy życiowej. Chodziło mi raczej o formę prezentacji przekonań i reakcjach na ich publiczne wypowiedzi; pisałem o tym wcześniej, oni są dla mnie raczej postaciami symbolicznymi, opisującymi pewien model publicznej debaty.

Z Terlikowskim można dyskutować, ale pewnie go Pan nie przekona, że aborcja jest w pewnych sytuacjach dopuszczalna. To kwestia wartości, które on wyznaje. Może Pan natomiast przekonać Terlikowskiego w innych sprawach, gdzie kompas aksjologiczny nie odgrywa takiej roli. To człowiek rozumny. Tylko, co jest złego, że ktoś ma tak ustawioną wrażliwość, co jest w tym złego? I dlaczego każe mi się utrzymywać (nie piszę o Panu), że jak ktoś opowiada się za dopuszczalnością aborcji ze względu na trudną sytuację życiową matki, to jest to sąd mniej kategoryczny i o mniejszym odniesieniu aksjologicznym, niż “zero-jedynkowe” podejście Terlikowskiego? Ten sąd można uzasadniać potrzebą społeczną, przekonaniami, powołaniem na zdanie: “takie jest życie; różnie bywa” itd. Ale to jest również sąd kategoryczny, opisując nasze nastawienie do świata wartości. Terlikowski jest po prostu inny.

Dlaczego Terlikowski publicznie wypowiada się na takie tematy? On uważa, że świat powinien być tak zorganizowany, bo będzie wówczas lepszy. Lepszy niż świat z aborcją, kolektywizacją wsi, kapusiami na urzędach. Pan ma jasne i oczywiste prawo uważać inaczej. Pan by chciał inaczej urządzić świat. Moim zdaniem wszystko jest w porządku. Konkurencyjność idei. Reszta to didaskalia, czy krzywo się uśmiechnął, czy obraził polemistę, czy jest zbyt emocjonalny, czy wypowiada się kategorycznie. To są didaskalia.

referent

——————————————————————
Jeśli już Wiech, to tylko oryginalny