Środa

Rozmowa z Nią, nie wiem która już bo spotykamy się od dawna. O Tym też już rozmawiałyśmy, lecz przedświąteczny czas stał się impulsem.

Wyobrażam sobie dom, rodzinę i życie, w którym wiara przestaje być wiarą, a staje się pewnością. Zastanawiam się jak to jest gdy Bóg niemal przychodzi na obiad, jak zwykli to czynić inni członkowie rodziny.

Myślę o tej ufności z jaką wchodzi w życie ktoś komu obiecano, że nie stanie mu się nic złego.

Rozumiem, że w takiej sytuacji poczucie bycia wybranym, szczególnym jest zwyczajne i nadzwyczajne, jak nadejście wiosny.

Jak wyrazić i rozpacz, i ból, i poczucie krzywdy, że On mnie oszukał? Że czuję się oszukana?

Co zrobić, by zrozumieć sens cierpienia jakie staje się udziałem moim i mojego dziecka jeśli sam Bóg mi obiecał, że będzie dobrze jeśli tylko oddam się Jego opiece?

Tak trudno jest znaleźć jakieś słowa…
Każde wypowiedziane zdanie wydaje się być zbyt nędzne, płaskie, powierzchowne. Idiotyczne.

Czwartek

Film o Anneliese Michel i znowu to samo. Mocniej poprzez tę środową rozmowę.

Za dużo pytań, za mało odpowiedzi. Pomieszane wątki.

Dojmujące wrażenie jednostronności przywołanej historii.
Mogę zrozumieć, że dla twórców ważne było przekonanie widzów do postawionej tezy o istnieniu osobowego zła w świecie, o istnieniu szatana i jego dostępie do człowieka w tak bezpośredni sposób jak u Anneliese, lecz znacznie bardziej byłoby to przekonujące gdyby ktoś zechciał uwzględnić szerzej wątek bezsilności medycyny, podając sensowne argumenty o niemożliwości udzielenia tej dziewczynie pomocy psychiatrycznej. W przeciwnym wypadku pachnie, niezbyt zresztą ładnie, nadużyciem.

Zobaczyłam mnóstwo cierpienia. W gruncie rzeczy nikt jej nie pomógł.

Skoro wszyscy byli przekonani o opętaniu, które jest rodzajem zaburzenia psychicznego, to z jakiego powodu wciąż podawano jej leki przeciw epilepsji?

Dlaczego nie była hospitalizowana?

Dlaczego pozwolono na to, by nie jadła co ostatecznie stało się jedną z bezpośrednich przyczyn jej śmierci?

Czy jakikolwiek psychiatra zdiagnozował jej stan jako opętanie wykluczając schizofrenię, zaburzenia schizotypowe, czy jakiekolwiek inne?

Człowiek umiera miesiącami na oczach innych, i to jest naprawdę przerażające i naprawdę wstrząsające.

Czy jej życie nie przedstawiało dla nikogo wartości do tego stopnia, że poświęcono je na ołtarzu udowodnienia jakiejś tezy, sprzecznej jeśli dobrze zrozumiałam , z oficjalnym stanowiskiem Kościoła Katolickiego w tamtym czasie?

Wiele słów usłyszałam o tym , jak to szatan przegrał choć wydawać się może, że wygrał. O ekspiacyjnym wymiarze cierpienia. O złożonej ofierze, by inni zostali zbawieni. O obecności w niej Jezusa cierpiącego.

Moja zdolność pojmowania jest bardzo ograniczona. Jej granice zobaczyłam jaskrawo kiedy w filmie pojawia się wątek objawień. Wycieńczona miesiącami walki dziewczyna na spacerze ze swoim chłopakiem doznaje objawienia Matki Boskiej, z którą spaceruje po łące i z jednej strony otrzymuje obietnicę uwolnienia od demonów, a z drugiej propozycję (?) wzięcia na siebie dalszego cierpienia by zbawienie wielu dusz stało się możliwe.
Ma trzy dni na podjęcie decyzji.

Wszyscy dają temu wiarę, jej rodzice proszą by się dobrze zastanowiła.

Nie rozumiem.

Poddaję się.

Ostateczne egzorcyzmy, a było ich niemal 70 przez 10 miesięcy, zakończyły się sukcesem… na mniej więcej kwadrans… Słychać jak Anneliese mówi, że czuje ulgę, że nareszcie jest naprawdę wolna…

Po kilkunastu minutach wszystko wraca. Okazuje się, że demony choćby chciały to nie mogą jej opuścić.

1 lipca Anneliese umiera.

Piątek

Jeden z najważniejszych dni dla katolików.

Dzień ciszy, refleksji, zamyślenia.

Symbol dotrzymanej przez Boga obietnicy.

Wspomnienie niewyobrażalnego cierpienia, poświęcenia i dramatycznego pytania:
„Boże mój, Boże czemuś mnie opuścił?”

Ten tydzień przyniósł niezwykłe rzeczy. Bardzo trudne. Potrzebne.
Dobrze, że są.