Miodunki nie chciały się otwierać. „Pszczoły znowu zabiorą nasz pyłek”, – chowały się i uparcie zamykały płatki. „Nasze pręciki jeszcze nie dojrzały” – pobrzękiwały dzwoneczki i zasmucone kołysały się na cienkich łodyżkach. Mak – samosiejka w ogóle nie chciał rozmawiać, odwrócił pączki i nakrył je listkami. Lwia paszcza ziewała, sasanka łąkowa niemiłosiernie chrapała, a tymczasem świt zbliżał się nieubłaganie… Gasły gwiazdy, różowiało niebo, i już dało się słyszeć kroki Leśnika. „A cóż tu się dzieje? Polana jeszcze nie gotowa na przyjęcie?” – rozległ sie jego groźny, gromki głos, od którego kwiaty przestraszone przylgnęły mocniej do ziemi.

Lilia otworzyła oczy. Przeciągając się i ziewając wstała i poszła do salonu. Tam u stołu krzątał się Nikczemka. Rozstawiał filiżanki, poprawiał obrus. Jego ręka była przewiązana jakąś szmatką. I gdzie on już zdążył się skaleczyć?

Dzień dobry! Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! – wykrzyknął na powitanie.
Dobry dzień? – mruknęła pod nosem Lilia, wciąż jeszcze zaspana. – Co z ciastem?
No właśnie! – Nikczemka pobiegł do kuchni. Nie doczekawszy się kiedy jej przyniosą ciasto Lilia wyszła na ganek mrużąc oczy od południowego słońca. Zaspała jak nic. No cóż, raz do roku można. Lesie, czy ty chociaż pamiętasz, że twoja kwiaciarka ma dziś urodziny? Terytorium Lilii rozpościera się od skraju lasu do Miodowej przesieki, w sumie nie tak dużo, ale i nie tak mało. Tylko polan porośniętych koniczyną jest około stu. A jeszcze te porośnięte macierzanką? A jeszcze strzałki wodne u ruczaju? A kapryśne dzikie róże, pragnące rozwinąć się na czas? I to wszystko w pierwszej dekadzie czerwca, kiedy lipy muszą zdążyć zakwitnąć, by mogły do nich przylecieć pszczoły. Całe szczęście, że gryczane pole za przesieką, to już nie jej zmartwienie. Inaczej padłaby z nóg ze zmęczenia.

Dziś Lilia ma wolny dzień. To dzień jej urodzin.

Ciąg dalszy nastąpi jutro…