Zwykle staram się nie przeżywać czegokolwiek, co związane jest z internetowym życiem. Może dlatego spływają po mnie różnego rodzaju epitety kierowane w moim kierunku. Jak to miało miejsce przy okazji salonowej nagonki, którą udało zmienić się nie tylko w udaną zabawę, ale być może co poniektórym dało do myślenia, że jednak nie są tacy bystrzy, jak myśleli. A największą radość sprawiło mi to, jak wielką kretynkę zrobiła z siebie słynna kataryna. No, trzeba dodać, że duży udział w tej radosze miał Galopujący, który zresztą popełnił na ten temat świetny tekst będący dowodem, że prawactwo można ganiać w te i we w te wykorzystując jego poczucie wyższości, fobie i bezrozumne pieniactwo.

Stało się jednak coś, co dotknęło mnie. Nie w znaczeniu obrazy. Nawet nie coś. Dwa wydarzenia, które sprawiły, że jakbym oklapł, zniechęcił się. Po pierwsze Borsuk. Wiadomo.
Zdarzenia, które każą budować siebie na nowo. I chyba budować się takiego, przed jakim się w pewnym stopniu broniło.
Zresztą doświadczenie układania na nowo swoich wartości, przeładowania swoich poglądów na życie i zmiana stosunku do ludzi, w Borsuczym przypadku to dramat. Dramat.
Nie życzę Mu, by powstał na nim pancerz. Nie życzę. Bo choć człowiek stara się, by tak nie było, to mimo wszystko jakaś część człowieczeństwa ginie. Oby nie.
Druga sprawa to odejście Stopczyka. Nie jest mi z tym dobrze. Już odejście Szeryfa sprawiło, że straciłem internetowy impet, ale Stopczyk…

Nie lubię Dnia Samic od kiedy okazało się, że większość moich znajomych to kobiety właśnie. Na szczęście siedzimy ze Snejkiem w chałupie i oglądamy serial „Kroniki Sary Connor”, który bardzo mi się podoba. Snejkowi chyba też, bo oniemiał.

Wieczorem trzeba posiedzieć nad zmianą klamry ”Dziwny jest ten świat”.

No i Futrzak…

Normalnie chce się wyjść z kina.

P.S. Tytuł rąbnąłem grupie “Arctic Monkeys”, która nazwała tak jedną ze swoich piosenek.