Taki paradoks w naszym życiu oświatowym Jeszcze nie wiadomo czy reforma o obniżeniu wieku szkolnego przejdzie, ale już prace w terenie mają trwać. Już samorządy się mają szykować, pytać rodziców co zrobią ze swoimi pociechami (zostawią w przedszkolu czy poślą do szkoły). Jeśli zostawią w przedszkolu to w którym, bo niektóre gminy tak kombinują, że nie planują tworzenia oddziałów zerówkowych w przedszkolach czyli de facto rodzice nie mają wyboru.

Tymczasem rok się kończy, gminne budżety pozamykane, a dyskusja nad zmianami przybiera coraz bardziej karykaturalnego wyglądu. W komisji sejmowej miano dyskutować nad proponowanymi zmianami. Opozycja przedstawiła dwie ekspertyzy, które poddawały w wątpliwość zasadność proponowanych zmian. Rządzący się obrazili. Powątpiewają w niezależność ekspertów nieprzychylnych. Oczywista oczywistość, ze najbardziej niezależni są eksperci zatrudnieni przez MEN. Czekamy na kolejne ekspertyzy. Rzeczowe. Tyle, że prosiłbym aby robiono je za friko albo z kieszeni członków komisji.

Dyrekcja zdała relację ze spotkania dyrektorów i samorządowców z agitatorem rządowym. Po spotkaniu byli tak samo mądrzy jak przed. Dyskusje trudno nazwać dyskusja skoro wiedza agitatora nie wybiegała poza obiegowe banały, które można bez problemu znaleźć w sieci. Zastanawialiśmy się co my zrobimy z fantem gdyby reforma przeszła. Wnioski były takie, że jesteśmy w stanie zapewnić przynajmniej jakieś minimum. Dla szkoły łączenie sześciolatków z siedmiolatkami to zapewniony byt dla kilku nauczycieli w perspektywie kolejnych lat. Dlatego mimo sceptycznych uwag co do sposobu realizacji zmian w oświacie jako szkoła jesteśmy gotowi. Z zaciekawieniem czekamy jakie pójdą pieniądze na te zmiany. Budowa nowej szatni, remont łazienki czy połączenie dwóch małych sal w jedną dużą dla pierwszaków trudno będzie dokonać w ramach czynu społecznego. Pytanie też czy Platforma cud gospodarczy przewiduje dzięki takiemu angażowaniu w czyny społeczne?