w tych słowach:

,,Mitu Solidarności, nawet jeśli to tylko mit, nie jest w stanie obalić żaden Bolek, ani nawet 100 Bolków. Każdy Bolek może obalić najwyżej siebie samego, plus może innego Bolka, i nic więcej.”

Zgadzam się, a poza tym dobry tekst.

Pozdrówka.

Sergiusz tekst napisał!!! Alleluja!!

Radość mą zaćmiewa tylko niepewność co do clou sergiuszowego przekazu.

To co z tym Bolkiem mości Sergiuszu?

Właśnie tak. Ludzie zagapiają się w postacie-symbole jak w jakieś święte obrazy.
Podobno Polska przegrała ostatnio z kretesem na EURO w piłę.
Jaka Polska? Przegrał tylko polski futbol, którego zresztą nie ma.
Co mają z tym wspólnego tysiące młodych Polaków zdobywających dobre wykształcenie i robiących karierę w Europie?

a co dokladnie Pana boli? Bo nie łapię. Potrzebuje Pan “charakterystyki”? To proszę ją napisać :) Lech Wałęsa nie jest dla mnie obiektem badawczym ani pacjentem. Nie odczuwam potrzeby malowania jego portretu, skoro sam zrobił to perfekcyjnie.

Bolek czy nie Bolek to dziś już tylko jego zmartwienie. Nie zmienia tego w żaden sposób okoliczność, że dym wokół Bolka jest dymem sztucznym, odwracającym uwagę. Właśnie o tym napisałem w tekście powyżej.

Grube SBeckie ryby pływają nie dzięki Bolkowi. Taki mocny i zasłużony to on nie jest. One by sobie poradziły tak czy owak. To nie jest sprawka jednego Bolka.

Zauważyłem to “również”, jednak uważam, że to jest przecenianie jego roli. Z Bolkiem czy bez – i tak by sobie poradzili.

Jest jeszcze jeden aspekt sprawy, niechętnie podejmowany, właśnie z powodu “troski o mit” itd. Mówiąc na skróty: skąd mamy dziś wiedzieć, że lepiej by Polska wyszła na powieszeniu “komuchów” na drzewach niż na dogadaniu się z nimi przy wódeczce okrągłostołowej?

Z jednej strony mamy oderwanych od rzeczywistości wyznawców radykalnego skrzydła ideowego Solidarności, a z drugiej pragmatyków rozumiejących, że polityka to nie jest zajęcie dla dziewic. I do smaku jak zawsze iluś tam sprzedajnych cwaniaków/cyników i zwykłych karierowiczów.

Oto polityka właśnie.

To nie takie proste. Już to wcześniej u nas napisał Krzysztof Leski, i ja myślę podobnie: Lech Wałęsa sam na siebie nastawił sidła ze zwykłego strachu. Tak długo szedł w zaparte po słynnej nocy czerwcowej, że zaszedł za daleko, do punktu z którego (w jego pojęciu) nie ma powrotu.

To już nie jest młody człowiek, choć jeszcze życie przed nim.

Dopóki człowiek żyje, może naprawić błędy. Od tego się nie umiera. Natomiast jakoś głupio umrzeć trwając do końca w strachliwym uporze.

To się wszystko łatwo mówi, ale ja nie chciałbym być w jego skórze. Jak dotąd pokazał, że nie stać go na odwagę, by samemu wyjść na spotkanie prawdzie. A może do tego nadal zwyczajnie się boi? Nie tylko o siebie. Ma dzieci i wnuki. Jest pewnie wielu takich, dla których Wałęsa mówiący prawdę to gorsze niż bomba atomowa. On to musi wiedzieć.

Ta matrioszka jakoś mnie się nawinęła i dalej już poszło, tekst sam się napisał.

To co chciałem wyrazić, to najpierw rzecz taka, że nie nabieram się na robienie z Lecha Wałęsy ani worka treningowego ani uosobienia ideałów Solidarności.

Następnie takie moje spostrzeżenie, że ludzie mają skłonność do dramatyzowania w temacie polityki, która z założenia nie jest ani piękna ani etyczna. Za to zawsze stara się być dobrze ubrana i wypachniona. Taka uroda polityki. To się przekłada na skrajne oceny Wałęsy. Brakuje tu zupełnie zwyczajnego realizmu. Brakuje też spojrzenia na Wałęsę jako na człowieka. Nie po to, żeby go usprawiedliwiać, ale żeby coś zrozumieć.

Ale kogo w tych czasach obchodzi zrozumienie dla człowieka uprawiającego politykę? Publika zadowala się pobieżnym oglądem i szybką ścieżką wyrabiania sobie zdania/opinii. Najlepiej bezkrytycznie. Później łatwiej się kłapie dziobem po tej czy po tamtej stronie barykady.

Moją intencją jest więc też utrudnianie kłapania dziobem, takiego typowo medialnego.

Wałęsa zapracował sobie na te poglądy o nim, niestety. Jest jaki jest i do swojego wizerunku nic pozytywnego z biegiem lat nie wniósł. Dlatego chyba to nie sprawa samoistnej skłonności poglądów do niezmieniania się, ale raczej brak przesłanek do ich rewizji.

Natomiast granie Wałęsą z jakim mamy teraz do czynienia to moim zdaniem robienie sobie z niego takiego chochoła, za którym można się schować ze swoimi sprawkami i rozgrywać osobiste porachunki, biegając wokół niego jak wokół bezbronnej ofiary złapanej w stare sidła. A on się tylko beznadziejnie szamocze i zapętla.

Tak czy inaczej, sytuacja wymaga otwarcia okien i wypuszczenia nagromadzonego zaduchu precz, w stratosferę.

To mi już z daleka wygląda na przewrotną grę, w której Lech Wałęsa jest traktowany jako wygodny medialnie obiekt operacyjny.

Najpierw wielka histeria fałszywych przyjaciół, wcześniej, jak Pan przypomina, kijem go wpędzających w bagno, i to zanim książka ujrzała światło dzienne.

Ta histeria stała się naturalnym paliwem dla Wałęso-żerców, co wespół w zespół napompowało sytuację do rozmiarów jakiejś katastrofy globalnej niemal.

Jeśli teraz się okaże, że książka o Bolku nie zawiera żadnych mega-rewelacji poza wcześniej krążącymi, to zostanie z tego tylko chmura gryzącego dymu i będzie można paluchem wskazać na zbrodniczy IPN, którego objawienia tylko ludzi i narodowe symbole niszczą.

Może o to idzie wojna? Żeby w końcu ukręcić łeb wszelkim lustracyjnym zapędom, skompromitować lustrację i zawyrokować z ulgą “zalewamy betonem na 100 lat”?

O coś idzie na pewno. Nie o Lecha wcale.

Pozdrawiam węsząc spiski.