Powstaje kolejny spór. O to gdzie ma być podpisany układ o tarczy rakietowej w Polsce. W Belwederze czy pałacyku na Foksal. Jakże podobny do poprzednich. Podpiszę dokument ratyfikacyjny kiedy stwierdzicie, że mam pozakonstytucyjne kompetencje. Teraz tarcza. Będzie, jak będzie tu a nie tam podpisana. Polakom na niej zależy, podobnie jak na Traktacie Lizbońskim. Ale nie zależy decydentom. Bo im zależy na własnym ego.

Chłopcy po raz pierwszy osiągają podwyższoną gotowość do sporu około siedmiu lat. Szczególnie to dobrze widać u rodzeństwa zbliżonego wiekiem. Brat musi bratu przyłożyć bezwzględnie, kiedy się tamten dopuści wykonania czynności obelżywej. Czynności obelżywe są zakodowane i kod znają tylko zainteresowani. W momencie wykonania takiej czynności następuje natychmiastowa reakcja i skutkiem tego rodzeństwo w dość nieregularnych odstępach czasu tarza się w zapalczywych bójkach. Spacyfikowanie tego jest w zasadzie niemożliwe.

Można to ograniczyć wyznaczając ścisły czas podjęcia czynności atrakcyjnych. Na przykład wyjścia na lody. Wyjście wymaga ubrania się w sposób ustalony z góry i osobnik oddający się bójce nie ma specjalnych szans na dopełnienie warunków. Ogranicza więc swój temperament pod rygorem nudnego pozostawania w domu. W sytuacji, kiedy nikczemny brat będzie się obżerał lodami.

My mamy do czynienia nie z siedmiolatkami a politykami. Ceną ich politycznych bójek jest nasza międzynarodowa pozycja a nie zaspokojenie ich apetytu. Ale bójki, jakie regularnie prowokują ośmieszają nas. I to my jesteśmy pozbawiani nie lodów, spaceru czy gier komputerowych. Tracimy wpływ na międzynarodową sytuację. Inni decydują o nas, naszej przyszłości, naszych postawach.

A my się tarzamy. W sporach godnych siedmiolatków. I w tym znajdujemy nasze zwycięstwa.