ja nie jestem przeciw pamięci.

Ja się pamięcią poniekąd zajmuję zawodowo.

Ja sam pamiętam wiele rzeczy. Pięknych i niepięknych. Jasne, że jakbym mógł, to bym sobie trochę powybierał.

Ale jestem przeciw absolutyzowaniu pamięci. Przeciwko kłamstwu pamięci. Bo te imaginowane obrazy pięknej przeszłości są zazwyczaj nieprawdziwe.

I nie było by nawet w tym łgarstwie nic złego, gdyby nie to, że niektórzy sami się zamykają w akwarium przeszłości. A najgorsi są Ci co i mnie chcą do tego akwarium wciągnąć.

Uprzedzam. Będę kopał.

Ale to nie Pana uprzedzam, co oczywiste.

Pana pozdrawiam grzecznie

...do tego zwyczajowo w postaci recenzji wydarzeń z małego podwórka TXT.

Panie Yayco, to ja już wolę taką treść jak powyżej, ale w atrakcyjnej narracyjnie i estetycznie formie dawnych a świetnych opowieści z archipelagu. Albo przynajmniej jakąś recenzję odnośnie czegoś spoza archipelagu.

No. Kurczę, na szczerość mi się zebrało. Proszę wybaczyć. To są całkowicie prywatne spostrzeżenia i życzenia, co zaznaczam, żeby nie było, bo mnie Pan znowu od SPA jeszcze zwyzywa ;-)

A poza tym, co do meritum, pełna zgoda. Mam tak samo w głowie na te tematy.

Pozdrowienia

straszny z Pana bałaganiarz (proszę się nie uśmiechać z aż tak widocznym samozadowoleniem).

Po pierwsze nie idzie mi nawet o samo narzekanie, choć faktycznie naród nasz jest narzekaący i ma to zagwarantowane prawnie. Nie wiem czy już o tym pisałem, ale najwyżej się powtórzę, że najsilniej chronionym prawem obywatelskim jest w Polsce prawo do skarżenia się na władze. Nie można go nawet w czasie wojny ograniczyć. To w Konstytucji jest zapisane. Miedzy innymi dlatego mam ją za durną, tę konstytucję.

Nota bene proszę zauważyć, że chwalcy konstytucji też zazwyczaj za główny argument mają, że ona jest. Przypomina to faceta, co mając pieniądze na samochód wciąż jeździ Syrenką, bo ona jeszcze jeździ.

Ja zresztą też narzekam. Na różne rzeczy. teraz na przykład plecy mnie bolą.

Problem jest, w czym innym. W absolutyzacji przeszłości. Czy nie drażnią Pana ludzie, nawet w pana wieku, którzy w swoich gustach muzycznych, literackich (jeśli takie szczęśliwie mają) kinematograficznych wciąż są w wieku z którego Pan wyrósł?

Czy nie drażnią Pana dyskusje o postępie w jakiejś dziedzinie stosowanej (medycyna, budowanie silników, albo translatory komputerowe), gdzie jedynym argumentem jest to,że jak innowacji nie było, to było lepiej.

Ockham proponował nożyczki, a nie walec drogowy.

Edukacja, ma Pan rację, jest jedynie fragmentem procesu socjalizacji. Socjalizacja się zmienia, także instytucjonalnie. Zmienia się też jeśli idzie o narzędzia.

Ostatnio czytałem na blogu pewnej niewidzialnej Pani (macham do Pani i proszę pozdrowić męża), że Dickensa źle się czyta z monitora.

Nie wiem jak się czyta Dickensa z monitora, ale jechałem kiedyś tramwajem obok młodzieńca, co się gapił na swojego ipoda. Jako ciekawskie zajrzałem i zorientowałem się, że czyta sobie, ni mniej ni więcej, ale… Dürrenmatta.

Taką śmieszną historię, w której występuje korporacja, w której jest sekcja Dział atomowych i szczypiec porodowych.

Myśłę, że dla większości współpasażerów był to zwykły nastolatek, ogłupiający się muzyką (bo jednocześnie czegoś słuchał).

A ja myślelem, żem durak, bo wydawało mi się, że takich rzeczy się już nie czyta. Sam wpadęłm w głową do akwarium.

Ja wolę papier, ale myślę, że moje wolę, jest mniej ekologiczne.

Uważam, że nauczyciela narzekający na uczniów, wystawiają sobie, a nie uczniom świadectwo.

Co zaś do kabaretów, to prawie bym się z Panem zgodził, gdyby nie to, że dla mnie to nie są i nie były kabarety.

Lubię dobrą literaturę i nie przeszkadza mi jak jest zaśpiewana albo śmieszna

Ale otoczony wyznawcami Jacka Kaczmarskiego, chętnie zapytam, czy słuchali Kelusa. A chwalców trójkowych magazynów spytam, czy słyszeli o Salonie niezależnych.

Czasem słyszeli. I to jest dobre.

Mnie też brakuje we współczesnej polskiej piosence poezji. Ale to przychodzi i odchodzi.

Myślę, że wróci, więc nie łkam po nocach. Najwyzej ucze się czeskiego.

Pozdrawiam

ee, no to dla odświeżenia zawsze możesz zadzwonić :))

_{prezes,traktor,redaktor}

lubi płatać figle, co powszechnie wiadomo. A także ulega deformacji, szczególnie gdy idzie o rozmiary. Bywałem zaskoczony kompletnie, gdy po latach wielu odwiedzałem dom czy mieszkanie, w ktorych sie niegdyś wychowywałem. Dawniej takie ogromne, dziś niemal mikroskopijne.

Podobnie bywa z problemami, z jakimi się niegdyś borykaliśmy. Dawno już zresztą odeszły w przeszłość. I tylko jakoś tych dawnych dziewcząt żal.

Pozostały kolory – z lekka wyblakłe, głównie już tylko sepia.

Czasami tylko dzieciom współczesnym ich zimowych czapek zazdroszczę i mam ochotę je ubrać, gdy mróz nadejdzie.

Reszta tak naprawdę jest tylko swoistym powieleniem tego, co było, acz w innej trochę formie. Bardziej dzisiaj kolorowej, niekiedy aż do przesady.

Pozdrawiam kończąc dzisiejszą porcje marudzenia

Nazwałem sobie, chałupniczo, to zjawisko syndromem monitora.

Mam coraz to nowe komputery i wraz z nimi rosły monitory. Ale wiem co się dzieje z moimi monitorami dawnymi i czasem je odwiedzam. Nie mogę się nadziwić ich mizerności.

A co do powielania, to się nie zgodzę. Nie można powielać zachowań wobec zjawisk, które są nowe. To nie znaczy, że ludzie nie próbują. Ale to jest w najlepszym razie zabawne.

A marudzić proszę sobie do woli.
W ogniu Pańskiego tradycjonalizmu, hartuje się moja postępowość.

Pozdrawiam serdecznie

Bródno jest i jego okolice są. Ja już nie będę pisał tak, jakby tego nie było.

To co Pan napisał jest może i banalne, ale ja się banałów nie boję. Mam czasem wrażenie, że lepiej powiedzieć sensowny banał, niż na siłę starać się powiedzieć coś oryginalnego. Zresztą to ostatnie zwykle też nie jest oryginalne. Zazwyczaj.

Ale mniejsza z tym, bo zaraz się znowu dowiem, że aluzjami piszę, albo się coś komuś skojarzy.

W tym co Pan napisał są dwie rzeczy ważne, moim zdaniem.

Jedna chyba bardziej bliska jest tematu: to jest nasza reakcja na zmianę.

Mnie nie przeszkadza, że świat się zmienia, choć żałuje, że nie mam już żadnej rodziny na wsi, żeby Dziecko, tak jak ja w dzieciństwie, choćby się otarło o krowę i powąchało chlewik.

Dziecko jeszcze do niedawna prosiło mnie, żebym jej opowiadał o czasach, kiedy była całkiem malutka. Instynktownie czuje, mam wrażenie, że względny dobrobyt nie jest niczym stałym i warto wiedzieć jak świat wyglądał wtedy, gdy na wszystko brakowało.

Ale to i tak będzie dla niej świat opowiadany, a nie doświadczony. Mam nadzieję,że tak właśnie będzie.

A druga kwestia, to już trochę jest inna, choć też ważna. Dziecko nigdy nie znało podwórka. Świat się stał aż nazbyt niebezpieczny. Gdyby nam opisano świat w którym dziś żyjemy, ale dawniej, ćwierć wieku temu, choćby, to by nas to przeraziło.

Nauczyliśmy się żyć w świecie, który jest szybszy i bardziej wrogi.

Musimy szybciej reagować. Nie ma powrotu do dawnego spokoju.

Kolejne pokolenia są lepiej przystosowane do nowego świata. na tym to polega.

Kiedy bylem w wieku Dziecka, nawet nie myślalem jeszcze o wyborze studiów. Ona dziś musi już teraz decydować o kształcie swojej matury i to właśnie w kontekście studiów.

Nie wiem czy to dobrze. Na pewno inaczej.

Pozdrowienia

to, że bywam złośliwy, nie oznacza jeszcze, że mam z czymś problem, ani że coś mi się wydaje. Wręcz przeciwnie. Niekiedy, w każdym razie.

Natomiast zgadzam się ze znanym od dawna poglądem, że nie wlewa się młodego wina do starych bukłaków. Tak mi się skojarzyło, choć bardziej adekwatnie byłoby napisać, że nie wlewa się starego octu do młodych bukłaków. Ewentualnie, że nie ma sensu narzekanie na zakaz wjazdu pojazdów jednokonnych na autostradę. Nie ma przecież zakazu poruszania się jednokonno po lesie. Chociażby. I tak dalej, i temu podobne. Jakoś w ten deseń.

Pozdrawiam

kryzys wieku średniego.
Jedni przechodzą go siedząc w beczce, drudzy na Bródnie, trzeci słuchając w kółko Kaczmarskiego a czwarci wspominając stare, dobre czasy.

Ale zgodzę się z panem, że Tey to nie był kabaret, no chyba, że taki jaką Doda jest piosenkarką.

I nie zgodzę, że będąc dumnym z Dziecka, może pan stwierdzić, że zawsze byli głupiejący starzy i inna młodzież.

ja nigdzie nic nie napisałem o Teyu, więc proszę swoich myśli na mnie nie rozciągać. Wystarczy mi problemów z włąsnymi.

Nie wiem jak może się Pan nie zgodzić z tym, że ja mogę coś sądzić. Mogę Szanowny Panie. Pan się co najwyżej nie zgadza z tym, co ja sądzę. I proszę bardzo. To wolny kraj jest. Z tym, że ja nie sądzę tego, co Pan mi przypisuje.

Co zaś do kryzysu wieku średniego, to powiem panu, że kiedyś z kolegą lekarzem o tym rozmawialiśmy sobie i doszliśmy do wniosku, że to damska jest propaganda. No bo co jest złego w szybkich samochodach i młodych kobietach? A zdaje się, że jakoby tak to się objawia. Ale nie jestem specjalistą, bo albo przechodziłem taki kryzys pietnaście lat temu (co da się uzasadnić przciętną dlugością życia u mojej rodziny po mieczu), albo mam go dopiero przed sobą.

Tak, czy inaczej, nie jestem fachowcem, ale jak kupię sobie czerwony samochód, to nie omieszkam o tym poinformować.

Pozdrowienia

PS Nie wiem, czemu Pan nawiązuje aluzyjnie do TXT. Mnie to nie przeszkadza, ale mam wrażenie, że nie wszyscy podzielają moje zdanie.

Ja bardzo pana przepraszam, że w ogóle, a szczególnie mógłbym coś przypuścić a nawet się domyślać.
Jeszcze raz przepraszam..

może Pan sobie przypuszczać do woli, albo nawet się domyślać. Ja tylko napisałem,że moim zdaniem źle Pan przypuścil i się nie domyślił.

A przepraszać? Niby za co?

Pozdrawiam

z tymi bukłakami to mi się jakoś skojarzyło, ponieważ w oryginale ( Ew. w/g Marka 2,18-22 ) dotyczyło to czegoś podobnego, a mianowicie pewnej nieuniknionej nieprzystawalności starego i nowego, a zwłaszcza tego, że owej nieprzystawalności nie należy się dziwić, gdyż jest naturalna.

Nowe to nowe, nawet jeśli czasem to tylko odgrzane stare. Nawet jeśli ktoś myśli inaczej, to i tak nigdy nie wejdzie do tej samej rzeki, choćby nazywał ją dalej po staremu. I nomen omen nic w tym nowego. Oczywiste to jest, ale banalne niekoniecznie. Zależy jak głęboko patrzeć i dostrzegać. Problem jak zawsze jest tu przez to, że ludzie zwykli patrzenie mylić z dostrzeganiem. O rozumieniu nawet nie wspomnę.

To jest temat-rzeka, to jasne. Bo z tym nowym to jest tak, że wielbiciele starych kapci z natury rzeczy są jego wrogami, ale też nie bez powodu mawia się, że lepsze jest wrogiem dobrego oraz nie wszystko złoto co się świeci.

W gruncie rzeczy, moim zdaniem, bez względu na te wszystkie rafy czające się na nas, żeglujących na Trzeciej Fali, ważne jest, by nie udawać drzewa i nie zapuszczać w rzeczywistości korzeni, zamieniających nas w dinozaury lub w martwych za życia, czyli takich, którzy uważają z grubsza, że wszystko już było, więc jedyne co ma wartość, to wspomnienia. Na tym zresztą ponoć polega starość: gdy więcej naszej uwagi pochłania przeszłość niż przyszłość. Z tego punktu widzenia można być starcem nawet w wieku 40-50 lat, czyli wiele o wiele za wcześnie. Osobiście mam zamiar mieć 17 lat także po 80-tce. I tego się trzymam, a za probierz uważam dość prosty test: dopóki ludzie w wieku 17 lat nie nudzą się w moim towarzystwie, jest OK.

Pozdrawiam

W kwestii tych wspomnień. Myślę, że dla wielu ludzi, szczególnie tych troche przerażonych pędem otaczającego ich świata, te wspomnienia są jedynym, do czego mogą sie odnieść. I tu pojawia się problem metod i narzędzi, jakimi dysponują ( o czym wspominałem w komentarzu do p. Yayco). Więc te wspomnienia są dla nich wartością, tym bardziej gdy będziemy patrzeć na nie przez pryzmat indywidualności.

Zaś co do tej chęci bycia 17-latkiem po osiemdziesiątce. Wiele czasu w młodości (idzie mi naturalnie o wiek, a nie charakter, choĆ to też kwestia umowna) spędzałem w “Jaszczurach”. Gdy dzisiaj wchodze do tego klubu (właściwie trudno to miejsce nazwać tak prozaicznie klubem, podobnie jak “Piwnicę”) to wewnetrznie czuję się tak, jak przed czterdziestu laty. I nie zauważam tego, że ludzie ktorzy dziś tam przebywaja mogą byc spokojnie moimi wnukami. Nie czuję, aby sie czymkolwiek psychicznie od nich różnił, pomijając takie drobiazgi jak doświadczenie oczywiście:-)

I wie Pan, czego się z lekka obawiam? Chwili, kiedy to moje poczucie braku różnicy nie uczyni mnie śmiesznym. A ja tego nie zauważę.

Od pewnego czasu chadza w tv dość zabawna reklama: młoda dziewczyna i starsza wiekiem pani wspominają festiwale rockowe. Dziewczyna mówi, że zniszczyła ubranie, bo tańczyła w błocie. Pani zaś stwierdza, że w sześćdziesiątym któryms też była na festiwalu rockowym i też tańczyła w błocie, tylko ubrania nie zniszczyła. Bo tańczyła bez ubrania.

Zabawna scenka, ale już na pograniczu owej śmieszności, gdy się skonfrontuje wygląd obu kobiet.

Pozdrawiam serdecznie Panie Sergiuszu

coraz trudniej mi znaleźć jeansy w których nie wyglądam jak pajac. A wciąż nie umiem sobie siebie wyobrazić bez jeansów.

Kłopot, który rozwiązuję, kupując spodnie razem z Dzieckiem. Dziecko korzysta z mojego doświadczenia, a ja korzystam z niezakłóconego wspomnieniem, systemu ocen estetycznych Dziecka.

Pozdrowienia

oczywiście tu nie da się generalizować, bo chyba tylko z Boskiego punktu widzenia byłaby szansa trafnie ocenić po co? i czy warto?

Jako ludzie nie mamy takiego komfortu i, choć staramy się przewidywać lub domyślać odpowiedzi, zasadniczo ich po prostu nie znamy. Nasze uzasadnienia ocen zawartych w roboczo przyjętych odpowiedziach w istocie opierają się na logice w rodzaju a bo tak!. Tak myślę. To chyba nasza wada fabryczna, możliwe że coś wspólnego mająca z dwoma drzewami: poznania dobra i zła, i tym drugim: życia. A dokładniej ze skorzystaniem z pierwszego i brakiem dostępu do drugiego. Pewności tu nie ma, ale możliwość taka jest.

Jasne więc, że każda innowacja wymaga osobnej oceny, osobnej uwagi. Innowacje nie są z istoty ani złe ani dobre. Nawet innowacyjne nie są z istoty. To się okazuje po pewnym czasie dopiero. Z istoty to co najwyżej zmiany i ruch. Czy do przodu, czy do tyłu to już nie takie pewne.

Swoją drogą, zmagania starego z nowym doskonale widać na przykładzie zupełnie współczesnej historii Kościoła Katolickiego. Wspomniałem o tym przy okazji powrotu do imienia no name dla Boga. To zmaganie odbywa się stale, czasem przybierając postać rozłamów, a najcześciej napięć wewnętrznych, owocujących albo nowinkami w liturgii, albo powrotem do przedwczorajszych tradycji.

Pozdrawiam

Mam wrażenie od jakiegoś czasu, że ja pokoleniowo to wiszę .

Walczyć już nie było z czym, w takim znaczeniu jak Pańskie pokolenie walczyło. Z nowym jeszcze nie.

Muzyki to pokolenie własnej nie ma. Albo się podczepia pod cudzą , albo przedłuża sobie młodość o… cudzą .

Trochę jest tam… a trochę jest nigdzie.

O ile konkretny ktoś, z tego wiszącego, pokolenia miał szczęście spotkać na swojej drodze ludzi, którzy pomogli jakoś w tym rozkroku się odnaleźć to wspaniale.

O ile ten sam ktoś miał na tyle rozumu, żeby poszukiwać to może jakoś wyszedł na tym.

Do czego zmierzam…

Do tego właśnie, że być może dla mnie to jest szczególnie wyraźne, że trzeba słuchać i tych starszych, i tych młodszych. Od każdego czego innego nauczyć się można.

Byle się nie zastać i nie zaskorupieć.

Byle umieć.

Byle chcieć.

Trochę zwolnić.

Odrobinę podbiec.

Patrzeć. Słuchać.

Myśleć.

Po jaką cholerę?

Więzi pokoleniowej mi brak. I tyle.

Mam tyle szczęścia, że utrzymałam relacje z kilkoma osobami z liceum. I wiele nas łączy, rośliśmy razem sobie. Oni i ja.

Siedzimy latem w letniej posiadłości Jego rodziców (słowo działka mnie zbrzydza). Śmiejemy się, wino, kolacja…

Do mnie nagle dociera taka myśl o śmierci, że ktoś z teraz siedzących jeszcze młodych pajaców, odejdzie pierwszy. Przestraszyłam się, że to nie ja będę.

I mówię pajacom o tym, a oni patrzą na mnie jakbyśmy mieli po siedemnaście lat.

Wiem, że ja jestem mocno specyficzna i mnie nachodzi w dziwnych momentach, ale cholera coś optymistycznego mogliby powiedzieć, nie?

Znowu poczułam się wyobcowana.

Co do reszty reszty to ja się z Panem zgadzam w stopniu takim, że sobie nie podyskutujemy.

Tylko niech mi Pan nie pisze, że ja bym chciała, żeby wszyscy mieli tak jak ja.

Pozdrawiam z tym zastrzeżeniem.

więc idźmy dalej.

A po co Pani więź pokoleniowa?

Z tego co Pani pisze, wynika, że Pani jest starsza od swoich rówieśników. Nie mnie rozstrzygać, czy społecznie czy psychicznie, czy oba na raz.

Więc ta resztka więzi, to żadna jest więź, tylko topniejąca wspólnota doświadczeń.

Pierdoły. Podobnie jak Pani niechęć, do przyznania się, że weekendy spędza pani na działce.

Ja przez całe lata bylem młodszy od swojego pokolenia. Chyba mi przeszło, ale nie odczułem tego, bo ja zasadniczo jestem aspołecznym outsiderem. To bardzo poręczne, zwłaszcza z metodologicznej perspektywy. Doświadczenie osobnicze mi nie interferuje poznawczo.

Kilka lat temu spotkałem ludzi, z którymi bylem blisko w połowie lat osiemdziesiątych. Impreza nawet poważna się odbyła.

Z tego wszystkiego, to chyba tylko to, co śpiewal Kuba Sienkiewicz się nam wszystkim podobało. I wódka może jeszcze.

Nawet nie było o czym gadać. Poziom zrozumienia dowcipów – ujemny. W każdą stronę.

Ale ja wcale nie chcę, żeby wszyscy mieli tak jak ja.

Pozdrawiam bez zastrzeżeń

ale o to trzeba pytac w szczegółach centusiologów

nam pozostaje czekać bez napięcia

a jak dzwonia to miło, nie narażają, co dobre jest samo w sobie

pozdrawiam

_{prezes,traktor,redaktor}

Jak to po co?

Żeby nie czuć się a to starszą, a to młodszą od rówieśników.

Może też być tak, że dla mnie więzi są ważne bardzo.

Może tak być.

Ale to już nie na temat jest.

Oto pan Consolamentum mógl wsiąść do innego tramwaju (zapewne linii 8, który przy Bagateli skręca w prawo) by dojechać prawie tam, gdzie ma zajęcia. By się jednak przejść Plantacjami, wsiadl do 4-ki, która przy tejże Bagateli skręca w lewo, więc pan Consolamentum mógl przejśc Plantami ten odcinek, ktory – gdyby byl leniwy – pokonalby przy pomocy tramwaju.

Pokój dzienny w dawnym Krakowie zwano salonem. W pewnych kregach ta nazwa jest nadal używana, jako że pokój dzienny jest jakis taki… peerelowski w wydźwięku.

A co do dzwonienia, to zapewne o legendarnej krakowskiej oszczędności, zwanej centusiowatowstwem, Panowie nie slyszeli.

Spokojnej nocy Pano życzę

wybacz, że się wtrącę, ale mam takie spostrzeżenia, że liczba kanałów (co za słowo!) w telewizorze nie ma żadnego wpływu na objętość materiału do przetwarzania, ponieważ, jak sama nazwa wskazuje, mamy do czynienia tylko z odbiornikiem oraz odbiorcą/konsumentem. Według mojej wiedzy, żadne przetwarzanie tam nie zachodzi. Całkiem możliwe dlatego, że to co jest puszczane, jest już wysoko przetworzone, albo raczej pogryzione, no papka po prostu.

I co to ma do rzeczy w ogóle, skoro i tak jesteś nieposiadaczem? No to żadne alibi, hehe ;-)

A w ogóle, czy to jakieś Stowarzyszenie Nieposiadaczy Telewizora? Bo ja też nie posiadam. Znaczy gdzieś stoi/leży, ale nie mam pojęcia gdzie mianowicie.

Ukłony dla Rodzinki

malo kto wierzyl (i wierzy) w to, co widzi, bo to generalnie zmylka jest i dym. Pewnie Pan się z nami w tej kwestii zgodzi, bo na tym między innymi polega nasz konserwatyzm.

Po wtóre nie chcialbym zdradzac przedwcześnie elementów fabuly pewnego serialu z udzialem Smoka W., Szewca Skuby i Królika Krakowskiego.

Po trzecie – a musi byc Pan zlosliwy o tej porze? I pomyśleć, że w dobrej wierze popelnilem egzegezę niektórych, niezrozumialych dla obcokrajowców, fragmentów tekstu p. Consolamentum.

Dobranoc z Panem:-)

Ja nie w Pańskie usta, szanowny Yayco, wciskałem że siedemdziesiąte były wspaniałe. Tak mi się napisało. Podświadomość zadziałała czy co.

Ale jak się jeszcze załapałem, by w tej dekadzie się urodzić, to mam prawo tak ją nazywać, nie? Zresztą z połowa mojej ulubionej muzyki to z tej epoki jest.

A co do kanałów jeszcze. Z tymi telewizyjnymi to tylko taka słowna zabawa, że dziś jest dużo, dużo więcej. Informacji. Z różnych źródeł, o różnej naturze.

Co MacLuhan by napisał o internecie i takim TXT, czy Wikipedii, że o Googlach nie wspomnę?

Skoro już metodę RTV na tle druku porównywał do łowienia już nie wędką czy siecią, lecz przez zmianę wody?

Tak czy siak, Sergiusz słusznie zauważa, że odbiorca nadal jest pojedynczy. I z tą powodzią musi sobie jakoś radzić. Może to takiej Arki nam trzeba?

Pozdrawiam sennie poziewając.

chciałbym coś fajnego Panu zadedykować

wczoraj był ku temu lepszy kliamt ale dopiero dzisiaj na to wpadłem

dlatego wydaje się to byc bez związku no ale wkleję:)

z mojej ulubionej Ulicy Sezamkowej

_{prezes,traktor,redaktor}