Porażka naszej drużyny na mistrzostwach EURO2008 wywołała u mnie pewną refleksję na temat bardziej ogólny.

Otóż wszyscy pamiętamy z jakim entuzjazmem i pewnością siebie trener, działacze i sami zawodnicy zapewniali nas na zgrupowaniach w jakiej są świetnej formie i jak wspaniale sobie poradzą w trakcie mistrzostw. Tymczasem jak przyszło co do czego, nasze zuchy ruszały się jak muchy w smole, poza być może jednym Rogerem – no ale przecież toć Brazylijczyk jest nie Polak. Tak naprawdę klasę trzymał jedynie Boruc, lecz samym bramkarzem trudno robić futbol.

Taka powtarzająca się właściwie na każdej większej piłkarskiej imprezie prawidłowość – medialna histeria i dęcie balona, jacy to jesteśmy wspaniali a następnie żenujący obciach kompletnego braku formy i umiejętności jak ulał pasuje mi do tego, z czym mamy do czynienia w obozie naszej “prawicy patriotycznej”. Formację tę charakteryzuje bowiem podobna rozbieżność między oceną naszego politycznego i gospodarczego potencjału w realiach polityki europejskiej i światowej a realnymi możliwościami wpływu Polski na rozwój sytuacji w Europie i na świecie.

Buta i pycha naszych prawaków manifestowana nieskrywaną niechęcią do Unii Europejskiej, nieustannym obrażaniem się na społeczną i polityczną rzeczywistość epoki postmodernizmu, ponure próby zawrócenia biegu historii i przywoływanie trupa de Maistre’a stają w jawnej sprzeczności ze stanem faktycznym. Polska jest taka jak nasi piłkarze – cienka. Nasza gospodarka jest płytka i zacofana. Nasze życie intelektualne – nieśmiałe i oderwane od światowego obiegu idei. Nasza siła na arenie międzynarodowej – znikoma.

Tak naprawdę jest to wyjątkowo irytujące. Obraz pchły marzącej o pożarciu psa. Obraz tupiącego nóżkami dziecka, które wciąż niewiele może, ale miast czekać aż urośnie, niczym Piotruś Pan ucieka w świat wyobrażonej potęgi. Nasi prawacy latają nad Brukselą niczym anioły i po katolicku głoszą unijnym urzędnikom dobrą nowinę chrześcijańskiej Europy Narodów a prawdziwą wielkość Ojczyzny zbudować chcą dzięki leninowskiej w stylu centralizacji i “odzyskanym” służbom specjalnym. Wszystko oderwane od rzeczywistości – sami pokonamy i Ruska i Niemca, sami sobie ze wszystkim poradzimy, zalejemy świat naszymi towarami wypierając Chińczyków (chociaż Chińczyki trzymają się mocno), sami się obronimy przed globalnymi kryzysami, sami, sami, sami… przy skromnej pomocy Opatrzności Bożej…

Hmm – w tym szaleństwie jest metoda – skoro nie dziś potrafimy z nikim wygrać, to może zamiast żmudnie przegrywać w kiepskim stylu lepiej w ogóle przestać jeździć na mistrzostwa? Może lepiej zamknąć się we własnym sosie, nigdzie nie jeździć, nikogo nie wpuszczać a za kilka lat wystawić wspaniałą kadrę zawodników, którzy doskonaleni w rozgrywkach WKS Szmacianka contra Ruch Radzionków bez trudu pokonają i Hiszpana i Holendra!

Czego z leninowskim pozdrowieniem życzę przaśnym zwolennikom Jarkacza i Rydzyka.