Życie człowieka jest niezwykłe gdyż – człowiek w swoim jestectwie, w swoim najgłębszym ja posiada łączność ze stwórcą. Odkrywa jego prawa w sposób naturalny – ma świadomość impreratywu który mówi mu( w sumieniu) co jest dobre a co złe. Biblia dodaje, że dusza ludzka jest śiątynią Ducha świętego. To mowa własnie o sacrum jakie istnieje w człowieku. Od tego jak go potraktuje człowiek już zalezy cała reszta – jak człowiek zrealizuje swoje życia.

To dobrze, że cię wkurza – to znaczy, że nie wszystko stracone. Mnie też wkurzają moje różne poczynania z przeszłości w okresie gdzie nie zabardzo umiałem łączyć to co wierze z tym jak żyję. Robiłem po swojemu… ale skończyło się to katastrofą a właśnie chodziło o relacje z dziewczyną z którą o mało a nie ożeniłem się.
Jednak dostałem w tych sprawach jeszcze jedną szansę i mam wspaniałą żonę i rodzinę – już z inną zupełnie dziewczyną. Poprostu nie można nic robić na skróty – w moim przypadku tak właśnie było.

które odczytują I wiem, że już niektórych zmarnowanych czy odłożonych rzeczy/poczynań, sytuacji, co minęły itd, nie naprawię.
No nie da się.
I tym bardziej mnie to drażni dlatego.

Tak napradę nie ma sytuacji bez wyjścia. Dla mnie zawsze Bóg był fundamentem – oparciem właśnie w takich sytuacjach beznadziejnych. Jakoś w sposób naturalny mam przeczucie i przekonanie, że On zawsze ma dla mnie czas i ochotę by mi pomóc. Mam też takie przekonanie, że Bóg mi ufa. Jeśli ja mu mówię, przepraszam, nie wyszło i mówię mu, chcę to i to zmienić gdyż nie chcę aby tak było – to On mi wierzy. Więc dla mnie zawsze np. spowiedź była ważna gdyż ona była przypieczętowaniem tego, ze zaczynam na nowo i z Nim. Nie oznacza, że nagle jakieś święte życie zaczynam ale żyję normalnie i pozytywnie ciesząc się, że żyję z NIm w przyjaźni a więc “idziemy razem” a nie “osobno”.

Ważne aby wiedzieć czego się chce albo przynajmniej pragnąć tego czego brakuje. Gdyż czasem trudno zdefiniować to czego człwoiek chce. Poprostu czekać i rozmawiać, przypominać Mu na modliwtwie, e rozmyślaniu. Ja lubię czytać sobie Biblię – jak mi się tan otworzy – zawsze na coś takiego co “mnie rąbnie” trafię i to słowo w jakiś sposób mnie “ociepla wewnętrznie”, ukierunkowuje… . Dać Bogu czas. A właśnie daje się Bogu czas przez rozmyślanie o NIm, czytanie Pisma św., czy słuchanie pięknej muzyki, krajobrazy.
Ostatnio byłem np. w STroniu Śląskim w hucie kryształów po puchar. Miałem 4 godziny czasu i poszedłem sobie na Czarną Górę. Po drodze doszedłem do Iglicznej – wzgórze na którym jest samktuarium Matki Bożej. BYł piękny widok z tego zbocza. Więc sobie stanąłem podziwiając Kotline Kłodzką z wysoka(było pochmurno i zimno). Pomyślałem, że możnaby zmówić dziesiątek różańca będąc w takim miejscu. Więc sobie odmawiam poleciwszy wielu ludzi i spraw podziwiając widok. Po kilku zdrowaśkach chmury się rozsunęłły i zaczęło świecić mocno słońce – aż miło. Trwało to z 40 minut. Jeszcze się powygrzewałem i poodjąłem decyzję o powrocie. Po ujściu 150 metrów słońce nagle zaszeło i zrobiło się zimno jak poprzednio i ciemno.

Ale te 40 minut to było coś niesamowitego. Wróciłem stamtąd nasycony widokami i ciepłem słońca podczas modlitwy. I tak jest z wiarą w Boga i tą perspektywą. Bywają chwile w życiu i okresy gdzie odczuwasz mocniej Jego obecność i chwile zupełnie “suche i ciemne” gdy wydaje Ci się, że to wszystko złudzenie.
Ja po swoich doświadczeniach wiem, że JEST zawsze – jak słońce. MImo, że dzień pochmurny i ciemny to słońce świeci i jest nad ciemnymi chmurami. A czasem wychodzi i się ukazuje w całej krasie.

W życiu jest podobnie – zazwyczaj jest szaro ale bywają dni “świąteczne”. Najważniejsza jest wierność by w chwilach szarości pamiętać i niezapominać, że “chmury to tylko powłoka zasłaniająca to co jest”.

A nic nie ma lepszego – w świadomości gdy coś “nawaliłem” jak rzucenie się – jak dziecko z ufnością w ramiona Opatrzności która jest w stanie czynić takie rzeczy, że człowiek by tego nie wymyślił. Tylko pozwolić Opatrzności działać.

To prawda, że człowiek może sam się zniszczyć. Ale mam na myśli takich ludzi i ich złe życie które wpływa na złe ukształtowanie charakteru i osobowości drugiego człowieka, dzieci, młodzieży, kolegów. To, że jest ktoś chciwy i potrafi komuś zaimponować a ten ktoś jest słaby może więc przyjąc jego “styl życia”, itp. W tym sensie ludzie źli ale wpływowi są gorszycielami. czy tego chcą czy nie gdyż dają złe świadectwo. Innymi słowy są nosicielami zła – ich zycie jest nosicielem zła. To co święte w ich samych zostało zdewastowane i zniszczone – sumienie, poczucie dobra, prawdy, uczciwości, itd/.

Własnie jestem na świeżo po filmie EMily Rose – kilka dni leciał na polsacie. Ale mam tez dokumentalny film o tej dziewczynie z oryginalnymi nagraniami głosów demonów: Lucyfera, Kaina, Judasza, księdza Fleichmana (który mieszkał kideyś i pracował niedaleko parafii w której mieszkała ta dziewczyna, i jeszcze kilku (nie pamiętam). Ale robi mocne wrażenie.

Jak chcesz to Ci wypalę płytkę. Horrory wymiekają przy tym dokumencie. Chyba, że widziałeś już go.

Szatan jest niezwykle dyskretny i działa w ten sposób aby człowiek miał swiadomość, że Złego nie ma. To największy jego sukces. Samo opętanie jest dla niego klęską gdyż w ten sposób się ujawnia.
Może głupie porównanie ale podobne zjawisko do TW. Dopóki TW jest “uśpiony i działa w ukryciu” czyni wiele szkód. Jednak gdy wyjawi się kto jest TW traci swoją zdolnośc do wyrządzania zła.

Podobnie jest z szatanem i demonami. Jeśli się ich nie traktuje serio wtedy łatwo przychodzi żyć jakby Boga nie było – niemorlanie. Jeśli uznasz jego realne istnienie wtedy jest mu o wiele trudniej działać gdyż już nie może być tak “jakby go nie było”. A szatan widziany nie jest ale po owocach go… . Tak jak chorobę – nie widzisz jej ale gorączkę zmierzysz i wiesz. Może mierzeniem gorączki w życiu duchowym jest rachunek sumienia i zastanowienie się jak żyję, jako jestem i czy chcę być taki jaki jestem i czy dobrze mi z tym.. . Może lepiej coś zmienić i zdecydowąć się na jakiś kierunek.

Ja przez długi czas nie wiedziałem kim być. Myślałem o życiu zakonnym ale z drugiej strony lubiłem normalne świeckie życie. czułem takie rozdwojenie.. . Ku zakonowi popychało mnie to, że jakoś nie spotkałem dziewczyny która byłaby “z tej samej gliny co ja” więc myślałem, ze może kurcze tego odemnie oczekuje Bóg. Byłem nawet u Franciszkanów kilak lat. Przed wieczystymi slubami zdecydowałem sie na odejście gdyż nie miałem pełnego poczucia, że to moja droga.
Zakochałem się po uszy… – dziwczyna “ideał” ale nic z tego nie wyszło. Było nie tak jak należy – grzesznie, i się rozwaliło – jak domek z kart. Zchrzaniliśmy to i ja się do tego przyczyniłem. Miałem żal do siebie.

Potem zrobiłem sobie niezłe szkoły o wogóle sprawach dotyczących spraw “damsko męskich” w różnych ujęciach: psychologicznych, seksuologicznych, ginekologicznych, ekologicznych, moralnych, itp. Otwarło mi to oczy na wiele spraw o których nie miałem pojęcia. Gdyż dziwczyna i chłopak to zupełnie inne rzeczywistości. A i sam ze sobą nie byłem do końca poukładany, więc bardzo minie to postawiło na nogi. Potem sobie pomyślałem potem – kurczę jakbym ja teraz się zakochał jak wtedy… to może by się inaczej potoczyło.. .

No i wyobraź sobie jechałem na magisterkę do Krakowa i szukałem noclegu. Dzowniłem do kolegi kilka dni i nic. Potem zadzwoniłem do znajomej sprzed lat – dobrej znajomej i od tej mojej obrony zaczęliśmy się przyjaźnić i okazało się, że to dla mnie dziewczyna życia – obecna moja żona z którą mamy prawie 3 dzieci(jedno w drodze).

Ale to jeszcze nic. Znaliśmy się dobrze z czasów studiów ale nigdy o sobie wzajemnie nie myśleliśmy w ten sposób jako – kandydat/a na “chłopaka” /“dziewczynę”. I okazało się nagle, że mamy tyle wspólnych tematów, odczuć- okazało się przy bliższym poznaniu, że życie moje stało się weszcie trójwymiarowe, jaki nigdy dotąd.

Potem mnie ciekawiło dlaczego kolega nie odpowiadał gdy dzowniłem za noclegiem – bo do niego dzwoniłem przez 3 dni. Okazało się, że przestawiłem dwie środkowe cyfry w numerze który kręciłem i nie mogłem się dodzwonić. Ale dzięki temu zadzwoniłem do mojej znajomej, :-)))

Więc sam widzisz, że pogubułem się totalnie pewnym okresie swojego życia i się “wyprostowało”. I powiem szczerze, że właśnie odczytuję to jako dar Pana Boga. Odnalazłem zupełnie przypadkiem i niezasłużenie to czego w głębi duszy pragnąłem. Jako taki znak potwiedzający nasze plany – lubilismy wędrowanie po Beskidach. I pewnego razu w lesie pod Babią znaleźlismy pod drzewem stojący krzyż. Gdy do niego podszedłem okazało się, że to “dziwoląg”. Dwie gałęzie drzewa połączone w krzyż, ale połączone naturalnie – zrośnięte ze sobą.... na krztałt krzyża. Wbiło mnie w ziemią.
Mamy ten krzyż .... i jestesmy szczęśliwie razem już kilka lat już prawie z trójką dzieci. :-))))

Takie jest moje doświadczenie zarówno grzeszności jak i łaski. Ale mimo głupich moich wyskoków zawsze szukałem powrotu do Boga – jak do bazy: i jego bliskości – jest mi to potrzebne jak powietrze, albo jak dobra muzyka. Jest trójwymiarowo. :-)

No to osobiście się zrobiło: szczerość za szczerość. :-)

Pozdrawiam!

************************
polecam: http://prowincjalka.salon24.pl/56865,index.html