1. wściekłe psy NIE zostały na smyczach – one praską wiosnę wdeptały w ziemię, i tamte dwa narody upokorzyły.
Budapeszt, jak dzisiaj wspomina 1956, czyni to z dumą – bo Węgrzy swojego kraju bronili, nawet jeśli przegrali. tak jak Poznań wspomina z dumą ten sam czas. w Pradze i Bratislavie został tylko wstyd.

2. nie nabijam się z “bohaterstwa nieobsługiwania w sklepach” – ludność robiła, co mogła.
sęk w tym, że dwaj (uwielbiani) przywódcy w godzinie prawdy okazali się miernotami. armia jedna z silniejszych w Europie, uzbrojona potężnie, a tu napadają kraj i zajmują bez żadnego oporu z jej strony…

3. tak sobie właśnie uświadomiłem dwie skrajności – z jednej strony powstanie warszawskie u nas (szaleńcze bicie głową w mur), z drugiej strony tchórzostwo rządu w Pradze (1938/1968). historia bywa złośliwa.

4. dość logicznie twoje argumenty wyglądają griszqu, sam się niedawno kłóciłem o bezsens walki w określonej sytuacji. tym niemniej uważam, że postawa Svobody i Dubceka chluby im nie przynosi. (zdarzało mi sie o tym rozmawiać za południową granicą, tam są zdania podzielone)

5. aha, odpowiadam na pytanie “dlaczego mialbyś się wstydzić za komuszych namiestników”. tak jak jestem dumny z Sobieskiego, Piłsudskiego, Dmowskiego czy Rozwadowskiego (choć wplywu na nich nie mialem) – tak samo wstydze sie za to, co mój naród zawinił.

pozdrawiam