“Puste beczki i głupcy robią dużo hałasu.”
^Plutarch

Redakcja MPN miała poświęcić się bez reszty pisaniu długiego i nudnego artykułu o sprawach gospodarczych tego świata. Niestety, błąkając się po bezdrożach Sieci Wszechświatowej, Koleżanka Redaktorka przeczytała nieopatrznie artykuł pana Stevena Milloya, który został umieszczony na portalu „The Liberty Voice“.
Wszystko przez tytuł Al Gore and Venus Envy przyznam szczerze i natychmiast oraz bez konieczności stosowania waterboardingu.

A któż oparłby się pokusie sprawdzenia, jakież to związki z Venus może mieć były wiceprezydent USA i co ma do tego zazdrość?

W dalszej części lektury było jeszcze lepiej. A w zasadzie gorzej, bo natężenie „nieścisłości“ wygadywanych przez słynnego absolwenta Uniwersytetu Harvarda, o których napisał Steve Milloy, wydawało się wprost niewiarygodne.

Redakcja MPN poświęciła więc kilka cennych godzin swojego żywota na obejrzenie zapisu C-SPAN oraz zrobienie notatek z wysłuchania pana Ala Gore’a przed Komisją Senatu U.S. d/s Stosunków Zagranicznych w dniu 28/01/2009 na okoliczność pt. „Globalna Zmiana Klimatu – Droga do Kopenhagi“ by zaświadczyć, że Steve Milloy napisał prawdę, szczerą prawdę i tylko prawdę.

O tym, że znaczące pod względem skali i zastanawiające co do przyczyn, zmiany klimatyczne nie dotyczą tylko naszego, ziemskiego, padołu – wiadomo nie od dziś. Klimat zmienia się na wszystkich planetach Układu Słonecznego. Nawet na tej, którą zdegradowano z poziomu dziewiątej planety do stopnia jakiegoś karła w Pasie Kuipera – Plutonie. Zmiany dotyczą zarówno naszego niewielkiego sąsiada – Marsa, jak i jednego z gazowych olbrzymów – Jowisza. Donosił o tym wcześniej lokalny i zaprzyjaźniony z Redakcją komentator, pan Kazik.
Nie inaczej dzieje się na na dwóch planetach wymienionych z imienia przez pana Gore’a w trakcie rzeczonego wysłuchania.

Jako, że damy mają (lub miały kiedyś) pierwszeństwo, zajmijmy się Wenus. (Tu, Redakcja odnotowuje, że od tej planety rozpoczął swój „nieziemski“ wywód Pan Były Wice Prezydent, co widać i słychać od 33 minuty 10 sekundy zapisu z wysłuchania.)

Pan Gore, pokazując Komisji „new pictures“, zagaił był, że społeczność naukowa wskazuje, że Wenus i Ziemia są dokładnie tej samej wielkości („exactly same size“) oraz posiadają dokładnie tę samą ilość węgla („exactly the same amount of carbon“). Nadmienił też, że węgiel ziemski znajduje się głównie w glebie („on Earth most of the carbon has been sequestered in the soil“), natomiast większość węgla wenusjańskiego tkwi jeszcze w atmosferze („most of the carbon on Venus is still in the atmosphere“).

W takich okolicznościach odechciewa się już nawet pytać złośliwie o inne podobieństwa w składzie atmosfery i gleby obu planet, bo w panice zastanawiamy się – jaki węgiel? w atmosferze Wenus? jeszcze?
Na szczęście, pan Gore dodał, że węgiel węglem a jemu chodziło o cieplarnianego potwora, czyli – dwutlenek węgla.
Aaaa…, to wszystko jasne! No, może niezupełnie ale przecież nie o to chodzi.

Nie chodzi też o to, że atmosfera Ziemi zawiera maluśki ułamek zawartości CO2 w porównaniu do atmosfery Wenus. Nie chodzi o to, że powłoka chmur wenusjańskich jest wielokrotnie grubsza niż ziemska a same chmury składają się z kwasu siarkowego (zamiast pary wodnej, jak ziemskie) i wyjątkowo skutecznie odbijają promieniowanie słoneczne. Nie chodzi o to, że powierzchnia Wenus usiana jest tysiącami nieustannie czynnych wulkanów, przy których aktywność naszych ziemskich czynnych wulkaników jest praktycznie żadna.
Chodzi o CO2!, który jest tu i tam oraz tu i tam powoduje efekt cieplarniany.

A po co w ten wywód został zamieszany maleńki Merkury? Ano po to, żeby pan Gore mógł niezbicie wykazać, że Słońce na powstawanie efektu cieplarnianego nie ma wpływu. O!
Według pana Gore’a temperatura na Merkurym jest niższa niż na Wenus, mimo tego, że jest on planetą położoną najbliżej Słońca. W tej relacji, ma nawet odrobinę racji. Co? Tylko odrobinę? Ależ nie.
Pan Gore ogłosił Urbi et Orbi, że Wenus jest trzykrotnie cieplejsza niż Merkury!
No no, to jest dopiero odwaga w głoszeniu nowych „prawd“! (Jak powyższe twierdzenie pana Gore’a ma się do rzeczywistości, można sprawdzić np. w NASA; linki powyżej). Czy to dlatego pan Gore otrzymał w grudniu ubiegłego roku honorowy doktorat Uniwersytetu Poznańskiego? Hm…

Potem, jak zwykle, pan Gore pochylił się nad topniejącymi lodowcami. Szczególnie w Antarktyce i Arktyce. Na szczęście, co zauważył przytomnie Steve Milloy, przestał już powoływać się (w uzasadnianiu zależności między temperaturą a poziomem CO2) na badania rdzeni lodowych. Trudno, tych banialuk już się nie da obronić. (Link do stosownego filmiku w artykule Steva Milloya.) Za to pan Gore ukazał Komisji „bijące serce“ arktycznego lodu (37:50). Wow! O przyczynach ani słowa ale za to (wtórnie) pojawia się Słońce, które ponoć żadnego wpływu na zmiany klimatyczne (w tym na topnienie lodowców) nie ma. Wypada tylko pogratulować konsekwencji.

W dalszej części wywodu Noblisty Redakcja MPN jeszcze bardziej się pogubiła; jak zwykle, kiedy przyczyny plączą się ze skutkami. W prezentacji pana Gore’a uwalnianie się metanu z dna morskiego do atmosfery jest bowiem skutkiem topnienia lodowców.
Natomiast Redakcja wyczytała ostatnio (znowu nieopatrznie), że to całe topnienie lodowców może mieć całkiem naturalną przyczynę, np. we wzmożonej podziemnej działalności wulkanicznej, o czym doniósł portal eFluxMedia i o ile Redakcja sobie dobrze przypomina to w skład gazów wulkanicznych wchodzi również metan. Redakcja nie jest w stanie pojąć toku rozumowania Noblisty, szczególnie kiedy pokazuje on zgromadzonej publiczności, jak metan uwalnia się przez szczeliny lodowe (40:40) zanim (co przeczy wcześniejszym ustaleniom pana Gore’a) lód, lodowiec, lądolód, cokolwiek, zdążyły się roztopić.
No cóż, Redakcja wielu rzeczy nie rozumie. Hm…

Dalej jest… normalnie. Dla pana Gore’a. Są, melodramatyczne w tonie, ostrzeżenia, że stoimy nad przepaścią, że ludzkości grozi zagłada, ale jak się opodatkujemy, zakażemy, odejdziemy, stworzymy – to… zagładę opóźnimy.
A Szanowna Komisja patrzy i podziwia, jak zaklęta. Można obejrzeć, nawet w kolorze.

Zanim skończy się to długie i nudne Redakcyjne pitolenie przytoczyć wypada jeszcze jeden cytat z wypowiedzi pana Gore’a. A mianowicie (30:29):

(O ile Koleżanka Redaktorka dobrze to powyższe spisała ze słuchu, własnego.)

Co Redakcji MPN najbardziej nie podoba się w tym cytacie? Konsensus. Szerszy, tym bardziej. W opinii Redakcji wypowiedź o „szerokiej zgodności poglądów“ winna być ograniczona do kręgów zbliżonych do politycznych i, niektórych, gospodarczych. Z pewnością fałszem jest rozciąganie takiej opinii na naukowców.

Od czasu zakończenia konferencji w Kyoto w Ameryce trwa akcja zbierania podpisów pod petycją sprzeciwiającą się ustaleniom tam zawartym. Akcja dotyczy tylko naukowców.
Do tej pory swoją niezgodę na twierdzenia pana Gore’a i innych kombatantów walki z „globalnym ociepleniem“ podpisało ponad 31 tysięcy amerykańskich naukowców, w tym więcej niż 9 tysięcy z doktoratami na koncie. Bynajmniej nie honorowymi.
Na innych kontynentach też pewnie „kilku“ przedstawicieli nauki nie zgadza się z tezami pana Gore’a a ich liczba z roku na rok rośnie. Dla przypomnienia dodam, że nad ostatnim raportem UN IPCC pracowało około 600 naukowców. To jak tu mówić o „konsensusie“? Hm…

Ktoś może zapytać dlaczego w takim razie tak mało o tej niezgodzie słychać?
Odpowiedź na to pytanie znajduje się, poniekąd, w słowach Plutarcha.

A czego w takim razie zazdrościć Wenus?
Jak słusznie skonstatował Steve Milloy tego, że nie ma tam Ala Gore’a.
Redakcja MPN doda złośliwie: i nie tylko jego.

Pitu-pitu…