Kiedy słyszę czcigodną osobę duchowną, upominającą się o szacunek wobec wartości chrześcijańskich, i okazuje się, że chodzi jej o Dziesięcioro Przykazań, a to żadnej z obecnych osób duchownych nie razi, zaczynam podejrzewać, że sporą część naszego duchowieństwa wypadnie dopiero nawrócić na chrześcijaństwo. Do tej pory zdawało się jasne, że to Jezus z Nazaretu stworzył najpiękniejszą, najbardziej humanistyczną ze wszystkich religii świata, a nie Mojżesz, monoteista nieco okrutny. Teraz pojawiają się wątpliwości, czy po nauki moralne sięgać mamy do Ewangelii, czy do Starego Testamentu, do tej wspaniałej literatury, zwłaszcza w XVI-wiecznym przekładzie ojca Wujka, ale dalekiej od uczuć ludzkich, z Jahwem, który przedłużył światłość dnia, by Jozue mógł do nogi wyrżnąć Amorytów. Dziesięcioro Przykazań było prawem plemiennym; tabu „nie zabijaj” obejmowało swą ochroną tylko współplemieńców. Choć broń Boże lekceważyć mądrość starożytnego, „Mojżeszowego” prawa – rozróżniało winę umyślną od nieumyślności, czego Europa nauczyła się dwa i pół tysiąca lat później. Dzięki, chyba, Staremu Testamentowi…

Dziś upowszechniana w Radiu Maryja Święta Nienawiść niepewnym czyni, kto ma być wzorem – Ukrzyżowany, czy ci, co krzyżowali. Może więc warto Pana-Jezusowe innowacje wynalazki moralne, społeczne i polityczne, tak, polityczne, jednak przypominać, te wartości chrześcijańskie, z dawna nie wymieniane… Równość ludzi i szacunek dla nich bez względu na rasę, klasę i wiarę, prawo do wolności, no i dobroć, nie buddyjska, a czynna, pomocna, opiekuńcza, życzliwość, tolerancja i miłosierdzie, zdolność miłosierdzia, wyrozumiałości, a także – delikatności. Oraz – przyzwoitość. Tak nie dużo? Tak wiele! Toż to przewrót. Jak wtedy, tak dzisiaj… I to On kazał szukać Boga w innym człowieku – „to, co zrobiliście najmniejszemu z was, mnie zrobiliście”. A nasz Paweł Włodkowic w XV wieku tłumaczył soborowi w Konstancji, że poganie też ludzie, też mają prawo do własnego państwa i do szacunku – jak dzisiejsi „poganie” mają prawo do swoich poglądów i do szacunku. Nikogo ani mieczem, ani prawem nawracać nie lza.

Dziś, kiedy zakon redemptorystów przekształcił się w partię polityczną z własnym wodzem i ma swoje komórki partyjne w parafiach poza strukturą kościelną, kiedy episkopat czuje się upoważniony wskazywać, jak należy finansować telewizję publiczną (!), wszystko jest możliwe. Kościół nie takie rzeczy przeżył, ale daleko zabrnęliśmy: chrześcijaństwo zaczyna się obracać w religię seksualną, a nauki społecznej Kościoła duchowieństwo po prostu nie zna, nie zna encyklik społecznych i nie próbuje tchnąć w masy pracowników ambicji współwłasności i współodpowiedzialności za przedsiębiorstwo – co sugerowali tak znani socjaliści, jak Pius XI i Ronald Reagan.

Za czasów Jezusa stosowano i środki zapobiegające ciąży, i sztuczne poronienia, ale Jezus nie odezwał się o tym ani słowem, bo sprawy między kobietą a mężczyzną nie nadawały się do publicznego roztrząsania, z uwagi na delikatność tematu. Cała dzisiejsza walka z zapłodnieniem in vitro, faktycznie – walka z rozrodczością Polaków, nie zna miłosierdzia wobec pragnienia dziecka, operując banialukami obcymi teologii! Wiadomo, że na jeden zarodek, z którego urodzi się człowiek, przypada ileś tych, które zginą w trybie naturalnym, nawet niezauważanym. Nie są to „ludzie”, istoty, którym by nawet najambitniejsza teologia mogła przyznać dusze. Kościół nigdy nie chrzcił i nie grzebał w kościelnym trybie niczego nie urodzonego, spór, od której chwili można płodowi przyznać duszę, nigdy nie dawał się rozstrzygnąć. Zasada rzymskiego prawa spadkowego „nasciturus pro iam nato habetur”, mającego się urodzić traktuje się jak już urodzonego, o duszy nie przesądzała.

Nikt się nie liczy z wrażliwością młodzieży na kłamstwo i hipokryzję. Nikt nie pyta, dlaczego tyle najinteligentniejszej młodzieży w kraju powszechnego katolicyzmu odwraca się od Kościoła. Czy aby to jedynie wina postępującej sekularyzacji życia we współczesnej cywilizacji? Może to nie dociera do hierarchów i do Watykanu, ale słyszę to i ja, i moi przyjaciele, szeregowi księża świeccy. Dla młodych ludzi jest absurdem, humorystycznym absurdem, kiedy ludzie, wyrzekający się życia seksualnego, chcą regulować życie seksualne innych. Jest wedle tych młodych ludzi amoralne, kiedy ludzie nie utrzymujący rodzin, wolni od obowiązków ojcowskich, wzywają do zakładania rodzin i wyrokują o nich. Ta młodzież wie, że celibat wprowadzono 900 lat temu w imię ochrony dóbr kościelnych, wie, że św. Paweł wymagał od biskupów, by każdy z nich był wzorowym, dobrym mężem i ojcem; to młodzi ludzie zwracają uwagę, że innym wyznaniom chrześcijańskim małżeństwo i rodzina nie przeszkadzają w posłudze duchownej. Nie ukrywam i ja, że wielekroć, przyglądając się moim przyjaciołom duchownym, ludziom z kościami dobrym i serdecznym, konstatuję, pół żartem, choć na dobrą sprawę bynajmniej nie żartobliwie, ilu to dzieciom nie dane jest mieć tak wspaniałych ojców… Trzydziestu tysięcy w skali kraju. Jeśli nie najlepszych, to na pewno świetnych ojców ze stu tysięcy dzieci.

Ale najgorszy ze wszystkiego jest brak poczucia humoru.