Chyba Hamilton mówił kiedyś, że „Piraci z Karaibów” to najlepsza rozrywka od czasów „Indiany Jonesa”. Co prawda trzecia część przygód Sparrowa & his gang ani umywa się do trzeciego „Indy ego”, no ale dobra, niech tam fizykowi z Kwantowa bydzie. Fakt, że drudzy „Piraci…” są jednym z moich ulubionych filmów rozrywkowych.

Ale nie w tym rzecz. Rzecz jest o doktorze Henrym „Indianie” Jonesie. Lekko pierdolniętym (to dlatego go tak lubię) archeologu, który uważa, że eksponaty mają prawo być podziwiane przez zwyczajnych ludzi, a nie kisić się w gablotkach przesnobów, czy też służyć Złu. A już te indianodżonsowe metody poszukiwań eksponatów, no, to już zupełne wariactwo jest.

Moje pierwsze spotkanie z Indianą miało miejsce w głogowskim kinie, bodajże „Jubilat”. Ile lat miałem? Nawet nie pamiętam, ale chyba mało, skoro musiałem iść ze starszym kuzynem. Wtedy sala kinowa zdawała mi się równie wielka, jak sala kina „Warszawa” we Wrocławiu. Siedliśmy zatem w wypełnionej po brzegi sali. Dziwnym trafem, tylko jeden rząd, tuż przed nami był pusty.

Zrobiło się ciemno. Nagle zaczęła jakaś baba tańczyć, a ja mało nie rozpłakałem się. Baba wyskoczyła z jakiegoś pyska, tańczy śpiewa, wokół niej inne baby, a mój kuzyn kwiczy ze śmiechu. Ze mnie, czy z filmu, już sam nie wiem. I te baby dalej tańczą, a ja myślę, że bardzo nienawidzę kuzyna, który zabrał mnie na film o tańczących babach.

Po chwili pojawił się na ekranie doktor Jones…Zaraz za nim…żołnierze, którzy zajęli cały wolny rząd foteli. Kurwa mać! Teraz jestem mały, ze swoim metr siedemdziesiąt jeden wzrostu, to co dopiero x lat temu! Dryblasy straszne, wtulam się więc między nich. Gadają, śmieją się, a ja patrzę na tego doktora i nie wiem o co chodzi. Do końca filmu już nie wiedziałem. Cholerne szweje!!!

Dopiero kilka miesięcy potem dowiedziałem się co to za film. W Lubinie. Było to w kinie „Polonia”, kinie, które miało status zabytku. Po upadku komuny kino upadło, potem zmieniło się w dyskożulotekę, w której jedną z rozrywek była strzelanina. Tancbudę zamknięto. „Polonia” upadła, mimo statusu zabytku, dziękuję wam, o władze miasta za pielęgnowanie lokalnych tradycji.

Dobra, ale ja o czymś innym, tak? Zaraz mi tu Magia z Delilą zaczną trolować, więc do rzeczy.

No właśnie, film! Też wypełniona sala tyle, że bez szwejków. Za to z ojcem i wujkiem. Też zaczęło się tańczącymi babami i też był ten doktorek. Nawet nie wiedziałem, że ten koleś stanie się jednym z moich bohaterów. Ten jego wyskok z samolotu pontonem zamiast spadochronu, twarde lądowanie na lodowcu, by po chwili tym samym pontonem zlecieć z wodospadu…to trzeba zobaczyć. Ta scena, w której Indy ucieka kolejką podziemną…Ten splot nieprawdopodobieństw, to szaleństwo i szelmostwo bohatera…No, tego nie zapomina się. Oczywiście filmu nie rozumiałem i to nie dlatego, że nie mogłem odczytać napisów. Po prostu wujek, który siedział obok mnie, cały film przerżał. A co najciekawsze, butelka czystej, którą zawsze opróżniał w kinie, tym razem pozostała nietknięta.

I tu zaczyna się remiks. Było to Wygnańczycach. Latem. Wygnańczyce to ośrodek harcerski położony nad jeziorem. Niedaleko jest wieś Stare Strącze, potem Nowe Strącze. Do Wygańczyc jeździłem każdego lata. Na początku jako zuch, potem jako harcerz. Zawsze byli też Enerdowcy, których skubaliśmy ze słodyczy, a Enerdówki z… no, nieważne z czego. Do Starego Strącza chodziliśmy w każdą niedzielę do kościoła. To tak a propos tego, że ZHP prało łebkom mózgi. A jedyne pogadanki “ideolo”, jak chcieliby poszukiwacze czerwonej arki, to spotkania z byłymi partyzantami i powstańcami. Pewnego dnia przyjechało kino objazdowe. Instalowali się cały dzień. Wieczorem odpalili tuż nad jeziorem maszynę. Brudny i podarty, rozwieszony między drzewami ekran zaludnili kolorowi kolesie. Najpierw byli jacyś “Piraci XX wieku” film radziecki, którego nikt nie pamiętał. Potem nastąpiła przerwa. Nastąpiła jakaśtam cisza, bo kiedy przestał terkotać ten diabelny projektor, wszystko było ciszą. I poleciało. Też tańcząca baba, też doktorek. Ale jak to się tym razem oglądało! Dość powiedzieć, że na drugi dzień każdy harcerz był Indianą!

Trochę później obejrzałem „Poszukiwaczy zaginionej Arki”. Zaprosiłem do „Polonii” Martę, w której podkochiwałem się w podstawówce. Wyłudziłem od rodziców kasę na kino, kupiłem bilety, a po skończonym seansie kazałem Marcie oddawać szmal. Marta miała dwa pudle, białego i szarego, strasznie nie lubiłem tych bydląt i prawdopodobnie niechęć do tych stworzeń przeniosła się na Martę.
W sumie film za bardzo mi się nie podobał, ale po kolejce górskiej, czyli poprzedniej, czyli późniejszej, lecz chronologicznie wcześniejszej części ta, choć pierwsza jednak mi się nie podobała.

Minęły lata i nadeszły złote czasy wideo, w których kina padały, a dystrybutorzy odcięli nas od filmów. To wtedy udało mi się dorwać „Batmana” z chińskimi napisami. Nie, nie chiński, to japońskie chyba były. Po latach, gdy obejrzałem w kinie film stwierdziłem, że ten mój “Batman” to jednak pocięty był. Brakowało jakichś dwudziestu minut.

Aż trafiłem na trzeciego „Indianę”. Na bazarze. Mieliśmy w Lubinie bazar „Skorpion”, na którym sprzedawało się wszystko i jeszcze trochę. Było też dwóch kolesi, którzy w dwóch krańcach targowiska sprzedawali filmy na kasetach wideo. Oczywiście nie trzeba dodawać, że jakość była gorzej niż słaba. Jeden z tych kolesi miał takie koronki na zębach, ja wiem, zawsze mi się zdawało, że takie zęby mają króliki. A miał takie półafro. I seplenił. Ale znał się na filmach jak cholera. A ten drugi, co ze dwa metry wzrostu mierzył, czarną brodę miał. I taką szopę. Jak patrzyło się w tę jego brodę można było wiedzieć, co facet jadł na śniadanie. W ogóle koleś wyglądał, jakby spał w jaskini, opakowany w niewyprawioną skórę i z maczugą pod pachą. Trzeba jednak przyznać, że ci dwaj kolesie wyglądający jak karykatury byli apostołami Zachodniego Swiata. Mieli wszystkie filmy i wszystko o nich wiedzieli.

No dobra, ukradłem im film. „Indiana Jones i ostatnia krucjata”. Trzecia i jak do tej pory szczytowa historia przygód kopniętego archeologa. Taaa…Oglądaliśmy ją u Maćka na wideo, bo rodzice uznali, że własny magnetowid będą mieli dopiero zimą. Póki co, trzeba było sobie jakoś radzić.

Zresztą magnetowid kupiłem w Legnicy, w Pewexie, rodzice wysłali mnie i siostrę. Kosztowało toto 499 dolarów. Panasonic, czterogłowicowy, co automatycznie czyniło mnie debeściakiem wśród wszystkich ludzi na świecie.

Jednak zanim Maciek odpalił nam film, musieliśmy trochę odczekać. Pograliśmy w piłeczkę, a gdy skończyliśmy Maciuś dał nam znać, jak to wielce od niego zależymy.
Nieważne. Dla Indy ego warto było.

I oglądaliśmy z wypiekami na twarzach. Dowiedzieliśmy się, dlaczego Indy został Indym, jak to możliwe, że wzorem do naśladowania nie był własny ojciec, lecz bandzior. I Graal. Szukanie nierealnego. Ojciec Indiego. Walka z czołgiem. Odjechany pościg motorówkowy.
Gęby otwarte cały czas. Do momentu, aż…skończyła się kaseta.

Kilka lat potem zobaczyłem zakończenie filmu. I już wiem, że „Ostatnia krucjata” to choć film maksymalnie przygodowy, to pod tą bajkową fasadą chodzi o coś większego. Niematerialnego.

Indiana Jones w jakimś stopniu ukształtował mnie. Może dzięki niemu żyję, jak żyję, choć wiem, że to zbyt uproszczony pogląd. W końcu splot setek, jeśli nie tysięcy czynników sprawił, że jestem, kim jestem.

Ale Indy jest we mnie.

A to jest klip własnoręcznie wystrugany:

I nieważne jaka będzie zbliżająca się najnowsza Wielka Przygoda Indy ego.